Deze maandag wordt de lunchbreak opnieuw sportief ingevuld. Ondanks de regen trekken we de sportschoenen en extra regenvestje aan. Door verscheidene omstandigheden vertrekken we iets vroeger (11:30u) en zijn we maar met zijn tweeën.
Met twee betekent ook dat we enkel onderling het tempo bepalen. Bij het vertrek regent het heel lichtjes en koud is het zeker niet. Het heeft dus geen zin om er direct in te vliegen om warm te krijgen. Wat onmiddellijk opvalt is de rust. Enkel alleen het feit dat we net voor het magische middaguur vertrekken, betekent dat er veel minder mensen op straat zijn. De eerste kilometers lopen we vrij rustig. Deze moeten gelopen worden deels in de binnenstad op de voetpaden, tussen fietsers en wandelaars, als bij het kruisen van enkele wegen.
Vanaf het Dijlepad hebben we van het voorgaande geen last meer en kan er op het lopen geconcentreerd worden. Het loopt dan ook veel ontspannender, zelfs als je, zoals vandaag, een weg moet zoeken om zoveel mogelijk plassen te ontwijken. De snelheid bedraagt dan ook vlot de 12,5 km/u (4’47” min/km). In plaats van rechts te draaien zodat we ons vertrouwde Sequoia-parcours volgen, lopen we rechtdoor richting de spoorweg.
Net voor de tunnel onder de E40 worden we ingehaald. Zonder het echt te beseffen lopen we zelf ook wat sneller. Net voorbij de tunnel ligt het zwaarste stuk met enkele korte steile stukjes, om nog te zwijgen van het stuk langs de spoorweg. Toch blijven we hier een mooie snelheid houden. De snelheid gaat zelfs nog hoger liggen in de weg terug richting Heverlee. Hier lopen we enkele kilometers boven de 13km/u.
Vanaf het kasteel van Arenberg lopen we dezelfde weg als heengaan. Dit keer blijft de snelheid gemiddeld toch steeds boven de 12 km/u liggen. Ondanks de verkoelende regen, was het echt wel warm genoeg en vond het zweet meer dan gewenst zijn weg naar buiten. Dit zijn mooie tempoloopjes die deugd doen. Ik blijf dit leuker vinden dan de echte rustige duurlopen, maar die blijven wel noodzakelijk.
