De tweede na mijn laatste marathonavontuur en daarmee is de rustperiode definitief voorbij. Op maandag liep ik samen met enkele collega’s onze standaardomloop: Sequoia. Met een gemiddelde hartslag van 140 hs/min is dit voor mij een rustig duurloopje.
Vandaag zie ik bij het vertrek geen collega’s en loop dus maar alleen. Onmiddellijk beslis ik om niet alleen een iets langere afstand te lopen, maar ook intensiever. Zonder te willen overdrijven, kies ik de omloop die ik al enkele keren gelopen heb van ongeveer 12K. Ook de snelheid zal beduidend hoger liggen, tenminste als ik het volhoud.
De eerste twee kilometer houd ik het nog vrij rustig. Vanaf de derde kilometer breng ik mijn hartslag toch al in de buurt van de 160 hs/min. Vanaf hier gaat het helemaal mis. Zodra de snelheid de hoogte in gaat en ik zie dat de laatste kilometer onder de 4’40” gelopen werd, wordt dit het nieuwe doel. Bovendien beginnen de segmenten van Strava door mijn hoofd te spelen en lijkt dit wel de dag om enkele PR’s te lopen. Zonder echt te weten waar deze segmenten beginnen en eindigen, moet ik de snelheid een lagere tijd hoog houden. Dit heeft al snel een heel hoge hartslag tot gevolg.
Op het stuk na de tunnel onder de E40 leg ik er de pees op en bereik dan ook (te) snel een hartslag boven de 180 hs/min op het klimmetje net voor de Hazenfonteinstraat. Dit is natuurlijk niet heel lang vol te houden. Intussen zit de snelheid er goed in en het volgend doel wordt dan om de snelheid vrij hoog te houden. Ondanks ik probeer om bij deze snelheid de hartslag te laten zakken, blijft deze rond de 170 hs/min. Bij de minste helling is zelfs de 170 niet meer te houden en stijgt deze opnieuw. Toch blijft de snelheid rond de 13,5 – 14 km/u liggen.
Vorige week was een echte rustweek. Het is de enige week sinds vorige zomer waarin ik slechts één keer gelopen heb. Na een marathon, als beginner, is het dan ook aangeraden om het terug rustig aan te doen. Het is bovendien niet de bedoeling om nu geblesseerd te geraken.
Deze week wordt alvast sportief ingezet. We zijn zelfs met vier om op maandagmiddag de lunchpauze al lopend in te vullen. De twee eerste vertrekken al enkele minuten eerder. In normale omstandigheden lopen zij iets minder snel en komen we elkaar onderweg wel ergens tegen.
Om 12.07u vertrekken we dan met zijn tweetjes aan een rondje via het Sportkot en de bossen rond het oude Jezuïetenklooster. Door niet te treuzelen en mede door de sterke afdaling wordt de eerste kilometer al afgeklokt na 4’52”. Daarna wordt er verder gelopen rond of net onder de 12 km/u. Door de stevige tegenwind voelt dit zeker niet aan als heel rustig. In ieder geval is mijn conditie nog vrij goed en blijft mijn hartslag rond de 140 hs/min.
Na een drietal kilometer worden de twee eerste ingehaald. Hier pikt er eentje bij ons aan, zodat we nu verder lopen met drie. De snelheid zakt niet en blijft schommelen rond de 12 km/u. Na de vierde kilometer draaien we recht en komen zo in een moeilijker beloopbaar stuk. Hier is het veel zwaarder lopen, maar mits de nodige inspanningen blijft de snelheid heel stabiel.
Zelfs met de steile Karmelietenberg op het einde ligt de gemiddelde snelheid van de hele loop op 11,8 km/u of 5’05” min/km.
Na mijn duurloop van vrijdagavond met de collega’s van DCLA, stond ook de rest van het weekend volledig in het teken van sport. Dit keer zijn het de kinderen die actief waren. Zij hebben op vrijdagavond een normale training bij DCLA gehad. Deze stond natuurlijk volledig in het teken van de wedstrijd van zondag, meer bepaald techniek in de spring- en werpnummers.
Kriebelcross te Laakdal
Podium 2005 jongens
Op zaterdag zijn ze door de grootmoeder ingeschreven in de plaatselijk Kriebelcross. In een weinig bezette wedstrijd werden Tobi en Tibo dan ook respectievelijk eerste en derde.
Atletiek Beker van België Pup en Min jongens
Zondag staat volledig in het teken van de wedstrijd voor de beker van België voor de pupillen en miniemen, georganiseerd door Duffel Atletiek Club. Het weer is echt wisselvallig, maar uiteindelijk worden we niet te veel gestoord door de druppels. Tibo is ingeschreven voor hockeybal werpen, hoogspringen en 1000m. Tobi mag aantreden bij het verspringen, hoogspringen en eveneens de 1000m. Als slot lopen zij beide in de eerste reeks van de aflossing 4 x 60m. Het hockebal werpen en verspringen is duidelijk niet het sterkste nummer van DCLA. Het hoogspringen is duidelijk nog technischer, maar hier heeft DCLA wel enkele uitblinkers waardoor er hier wel wat meer punten verdiend worden.
In de 1000m doet DCLA het eveneens goed, met in de eerste reeks drie atleten van DCLA bij de eerste vijf. Tobi wordt hierin zelfs tweede, Tibo vierde. De afsluitende 4 x 60m verloopt ook schitterend, met een derde plaats tot gevolg.
Rekening houdend met alle onderdelen van de dag worden de pupillen derde in het totaal met 69 punten; slechts één punt minder dan de tweede en 16 punten minder dan de eerste.
De miniemen doen het zelfs nog beter en eindigen als tweede met 105 punten, slechts 5 punten achter de eerste. Als club doet DCLA het zelfs beter dan verwacht en sluit als eindwinnaar deze meeting af, waardoor ze op 10 september in Sint-Niklaas mogen deelnemen aan de finale van de beker van Vlaanderen.
Na de marathon van Rotterdam van afgelopen zondag had ik toch enkele dagen nodig om te bekomen. De spieren hebben zowel op zondag als de dagen erna perfect hun dienst bewezen. Van stijfheid was helemaal geen sprake. Toch houd ik me aan een volledige rustperiode van 5 dagen.
Psychologisch had ik het iets moeilijker. Ik had voor mezelf een doel gesteld dat ik niet gehaald heb. Dat is balen en vereist een verklaring. Tot op vandaag is die verklaring er nog steeds niet. Wat wel duidelijk is, is dat ik een maag heb die extra aandacht verdient. Bij het minste verhoogd stressniveau, werkt dit lichaamsdeel niet meer zoals het hoort en daarmee moet ik echt rekening houden. Het probleem is dat een verhoogd stressniveau moeilijk te simuleren is.
Vandaag is het in ieder geval mijn wederoptreden. Het is niet alleen mijn eerste loopje sinds de extreme inspanning van vijf dagen geleden; het is eveneens het eerste contact met mijn trainingsvrienden van DCLA. Verscheidene keren heb ik mijn verhaal mogen doen.
Natuurlijk moet er ook gelopen worden. Sinds het zomerseizoen wordt er niet alleen een ander parcours gelopen. Er wordt bovendien op twee plaatsen gelopen. Eén groep loopt in Heverlee en één groep loopt in dezelfde omgeving als tijdens de winter. De zomertoer brengt ons eveneens naar Linden. Dit betekent meer dan voldoende hoogtemeters en bovendien vrij veel onverhard terrein.
Vandaag is het alvast mooi weer. De zon is al bijna de hele dag van de partij en ondanks er buien voorspeld zijn, zal het nog droog blijven tijdens onze duurloop. Er staat een fris briesje, maar desondanks duidt de thermometer toch op 15°C. Ik loop dus al zeker in short, maar kies toch voor een loopshirt met lang mouwen. Achteraf blijkt dat een gewoon t-shirt ook warm genoeg zou zijn.
Met de nodige schrik start ik toch met ‘mijn’ loopgroep zonder goed te weten of de marathon ook effectief helemaal verteerd is. De eerste kilometers verlopen alvast vlot. Daarna komen de eerste hellingen eraan. Het tempo ligt iets lager en ook deze beklimmingen verteer ik zonder noemenswaardige problemen. Ik kijk dan ook zelden naar mijn horloge. Als ik al kijk, is het omdat ik na een ‘piep’ nieuwsgierig ben hoe lang we over de laatste kilometer gedaan heb.
Ook na halfweg houd ik me gedeisd. Ik meng me zeker niet met de koplopers. Ik loop met veel plezier helemaal achteraan en merk dat ik zonder problemen vlot volg. Lopend probeer ik alle problemen met spieren en gewrichten tijdig te voelen. De rechter hamstring blijft het enige voelbare. Voorlopig blijft dit ‘probleem’ steeds voelbaar, maar beïnvloedt het mijn lopen quasi niet. Ik maak me er dan ook geen zorgen over. Voorzichtig blijven, is wel aangewezen.
Toch blijft ‘een marathon lopen’ door mijn hoofd spelen. Ondanks de zware inspanning die ik daarvoor moet leveren, kan ik amper wachten om deze uitdaging opnieuw aan te gaan.
Het relaas van een marathon vertel je niet in twee of drie woorden. De sportieve voorbereidingen heb je de afgelopen weken en maanden hier al kunnen lezen. De verwachtingen zijn dan ook hoog gespannen. Ik durfde luidop zeggen dat 3u30′ het eerste doel is, maar dat ik toch hoop op een tijd van 3u20′ en met een beetje geluk zelfs 3u15′. De 33K van de VijverRun in Zolder heeft aangetoond dat zoiets mogelijk is.
De laatste week bestond meer uit de psychologische voorbereiding en het koolhydraten stapelen. Als pasta-liefhebber is spaghetti eten zeker geen straf en dus stond er de afgelopen week meermaals pasta op het menu. Het aantal koolhydraten in lever en spieren moet dus zeker op niveau staan. Het parcours werd bijna dagelijks bekeken en zat ongeveer in mijn hoofd. Er zijn geen echte hellingen en bevoorrading is er om de vijf kilometer. Dus, hierover moeten er weinig zorgen gemaakt worden. Het weer ziet er goed uit. Het is enkel oppassen voor de koele ochtend. Om me het laatste uur nog warm te houden, had ik in de Action een regenvest gekocht van nog géén euro.
Mijn vrouw en kinderen konden ten vroegste op zaterdagavond naar
De Wall of Fame, met de naam van alle deelnemers
Rotterdam komen, waardoor ik zaterdagmiddag alleen met de Thalys naar Rotterdam reisde, om in alle rust mijn startnummer af te halen en langs de sportbeurs te lopen.
.. ook de mijneMet deze nummer zou het moeten lukkenHet KPN-gebouw
Op de beurs heb ik mij enkel laten verleiden om twee extra energierepen van Powerbar te kopen. Die zouden op zondagmorgen nog goed van pas komen. Intussen vond ik het tijd om mijn hotel op te zoeken en wat te relaxen.
Rond 18u is het tijd om iets te eten en hiervoor heb ik een klein en leuk Italiaans restaurantje gekozen. Gelukkig ben ik vroeg genoeg, want zonder reservatie zou het anders onmogelijk geweest zijn. Tijdens het wandelen naar en van het restaurant valt op hoe de stad zich aanpast aan dit uitzonderlijk evenement. Het KPN-gebouw wenst alle deelnemers veel succes.
Om 19u, na een korte wandeling via Hotel New York en het nieuwe Luxor theater, ben ik al terug op mijn hotelkamer en kan ik beginnen wachten op de rest van mijn gezin.
Door slecht weer, files, … komen deze supporters pas rond 23u aan. De kids had ik al meer dan een week niet gezien en na een weekje Tenerife hadden ze nog heel veel te vertellen.
Op zondagmorgen, de wedstrijddag, heb ik duidelijk geen wekker nodig. Ik start toch al onmiddellijk met mijn ontbijt: peperkoeken met pindakaas en enkele bananen. Als drank staan de drinkbussen met isotone sportdrank al klaar. Rond half negen is iedereen klaar en wandelen we richting start. De zon is dan al van de partij en het is gelukkig alles behalve koud. Ter hoogte van de kleedruimten eet ik nog een tweede energiereep en dito banaan. Aan de toiletten (Dixi’s) is dan al volop aanschuiven, maar voor de urinoirs is er helemaal geen wachttijd. Rond 9.30u begeef ik mij richting het startvak van Wave 2. Deze staat al aardig vol en ik doe dan ook verder geen moeite om meer naar voor te gaan. In het startvak zelf staan ook nog Dixi’s en urinoirs, dus een laatste stressplasje kan hier nog juist.
Om 10u10, tien minuten na de start van wave 1, klinkt het tweede startschot en zet het pak zich in beweging. Na iets meer dan twee minuten passeer ik de startlijn en begint mijn tijd te lopen. De eerste kilometers zit ik echt opgesloten. De snelheid ligt iets te laag, maar op die manier kan ik mezelf ook niet opblazen. Waarschijnlijk ga ik hier achteraf geen spijt van hebben. Het probleem niet te kunnen doorlopen blijft echter maar duren. Pas na vijf kilometer kan ik een tempo onder de vijf minuten lopen, maar enkel door constant te zoeken waarlangs ik kan passeren, en dan nog met af en toe wat gevloek tot gevolg. Bij de eerste drankpost werd al duidelijk dat het drinken mij niet afgaat. Water drink is sowieso niet graag tijdens het lopen. Hopelijk lukt dit beter bij de volgende bevoorrading.
Een eerste zware opdoffer komt na meer dan tien kilometer. Na het blijven inhalen over de voetpaden en grasperken zie ik opeens de pacers van 3.45 (!!) voor mij. Hoe kan dit? Ik moet dus helemaal fout gestaan hebben in mijn startvak. Gelukkig wijst mijn horloge aan dat ik perfect op schema zit voor 3u30min. Bij de tweede drankenstand loop ik verder naar het einde en neem een bekertje AA Drink. Ik drink er wel iets van, maar echt niet veel.
Eindelijk zit ik tussen snelheidsgenoten en heb ik voldoende plaats om te lopen met kilometertijden onder de 5 min/km en met een hartslag rond de 150 hs/min. Ondanks de warmte en het niet kunnen drinken zit ik perfect op schema. Omdat ik weet dat mijn vochtverlies tot een minimum beperkt moet blijven, gebruik ik elke verfrissing, drank en sponsjes, om af te koelen.
Enkele kilometers voorbij halfweg voel ik dat de snelheid naar beneden moet. Met tegenzin geef ik toch snel toe aan dit gevoel. Het is snel duidelijk dat het nog moeilijk zal worden. Toch blijft de snelheid maar net onder de 12km/u. Niet veel later voel ik dat de quadriceps beginnen tegen te strubbelen. Het is noodzakelijk om de snelheid nog wat te laten zakken en ervoor te zorgen dat krampen uitblijven. Op dat ogenblik, net na 30km, zie je al heel velen met dezelfde problemen, maar dan net iets erger. Opeens hoor ik iemand uit het publiek tegen een ‘wandelaar’ roepen: “Blijven dribbelen!” En dat is inderdaad het enige wat ik dan ook nog kan doen. Het is echt op de tanden bijten om niet te wandelen. Af en toe moet ik wel blijven stilstaan, maar dat is alleen omdat mijn maag haar inhoud naar buiten duwt. Veel genieten is er dan al lang niet meer bij.
Na de aankomst kan er nog steeds niet onmiddellijk genoten worden. Het flesje AA Drink dat we krijgen, drink ik rustig leeg, maar moet ik al heel snel opnieuw achter laten. Gelukkig ben ik nog steeds in de aankomstzone en kan ik opnieuw een flesje nemen. Daarna start de zoektocht naar vrouw en kinderen. Zij stonden te supporteren op 38km en moeten ook nog aan de aankomst geraken. Gelukkig vind ik ze niet veel later op de afgesproken plaats en kan ik mijn warme trainingsbroek en -vest aantrekken, want ondanks de zon, heb ik het echt wel koud.
Daarna is het hoog tijd om een plaatsje zoeken op een terras om iets te eten of te drinken. Het heeft geduurd tot aan een ijssalon eer ik terug kan gaan zitten. Na het eten van een lekker ijsje voel ik me terug helemaal in orde. Helemaal is misschien wat euforisch uitgedrukt, maar het wandelen via de Erasmusbrug richting hotel, gaat dan al prima.
Het wrang gevoel om de verwachte eindtijd van 3u30min niet gehaald te hebben, zal toch lang door mijn hoofd spelen.
Het relaas van een marathon vertel je niet in twee of drie woorden. De sportieve voorbereidingen heb je de afgelopen weken en maanden hier al kunnen lezen. De verwachtingen zijn dan ook hoog gespannen. Ik durfde luidop zeggen dat 3u30′ het eerste doel is, maar dat ik toch hoop op een tijd van 3u20′ en met een beetje geluk zelfs 3u15′. De 33K van de VijverRun in Zolder heeft aangetoond dat zoiets mogelijk is.
De laatste week bestond meer uit de psychologische voorbereiding en het koolhydraten stapelen. Als pasta-liefhebber is spaghetti eten zeker geen straf en dus stond er de afgelopen week meermaals pasta op het menu. Het aantal koolhydraten in lever en spieren moet dus zeker op niveau staan. Het parcours werd bijna dagelijks bekeken en zat ongeveer in mijn hoofd. Er zijn geen echte hellingen en bevoorrading is er om de vijf kilometer. Dus, hierover moeten er weinig zorgen gemaakt worden. Het weer ziet er goed uit. Het is enkel oppassen voor de koele ochtend. Om me het laatste uur nog warm te houden, had ik in de Action een regenvest gekocht van nog géén euro.
Mijn vrouw en kinderen konden ten vroegste op zaterdagavond naar
De Wall of Fame, met de naam van alle deelnemers
Rotterdam komen, waardoor ik zaterdagmiddag alleen met de Thalys naar Rotterdam reisde, om in alle rust mijn startnummer af te halen en langs de sportbeurs te lopen.
.. ook de mijneMet deze nummer zou het moeten lukkenHet KPN-gebouw
Op de beurs heb ik mij enkel laten verleiden om twee extra energierepen van Powerbar te kopen. Die zouden op zondagmorgen nog goed van pas komen. Intussen vond ik het tijd om mijn hotel op te zoeken en wat te relaxen.
Rond 18u is het tijd om iets te eten en hiervoor heb ik een klein en leuk Italiaans restaurantje gekozen. Gelukkig ben ik vroeg genoeg, want zonder reservatie zou het anders onmogelijk geweest zijn. Tijdens het wandelen naar en van het restaurant valt op hoe de stad zich aanpast aan dit uitzonderlijk evenement. Het KPN-gebouw wenst alle deelnemers veel succes.
Om 19u, na een korte wandeling via Hotel New York en het nieuwe Luxor theater, ben ik al terug op mijn hotelkamer en kan ik beginnen wachten op de rest van mijn gezin.
Door slecht weer, files, … komen deze supporters pas rond 23u aan. De kids had ik al meer dan een week niet gezien en na een weekje Tenerife hadden ze nog heel veel te vertellen.
Op zondagmorgen, de wedstrijddag, heb ik duidelijk geen wekker nodig. Ik start toch al onmiddellijk met mijn ontbijt: peperkoeken met pindakaas en enkele bananen. Als drank staan de drinkbussen met isotone sportdrank al klaar. Rond half negen is iedereen klaar en wandelen we richting start. De zon is dan al van de partij en het is gelukkig alles behalve koud. Ter hoogte van de kleedruimten eet ik nog een tweede energiereep en dito banaan. Aan de toiletten (Dixi’s) is dan al volop aanschuiven, maar voor de urinoirs is er helemaal geen wachttijd. Rond 9.30u begeef ik mij richting het startvak van Wave 2. Deze staat al aardig vol en ik doe dan ook verder geen moeite om meer naar voor te gaan. In het startvak zelf staan ook nog Dixi’s en urinoirs, dus een laatste stressplasje kan hier nog juist.
Om 10u10, tien minuten na de start van wave 1, klinkt het tweede startschot en zet het pak zich in beweging. Na iets meer dan twee minuten passeer ik de startlijn en begint mijn tijd te lopen. De eerste kilometers zit ik echt opgesloten. De snelheid ligt iets te laag, maar op die manier kan ik mezelf ook niet opblazen. Waarschijnlijk ga ik hier achteraf geen spijt van hebben. Het probleem niet te kunnen doorlopen blijft echter maar duren. Pas na vijf kilometer kan ik een tempo onder de vijf minuten lopen, maar enkel door constant te zoeken waarlangs ik kan passeren, en dan nog met af en toe wat gevloek tot gevolg. Bij de eerste drankpost werd al duidelijk dat het drinken mij niet afgaat. Water drink is sowieso niet graag tijdens het lopen. Hopelijk lukt dit beter bij de volgende bevoorrading.
Een eerste zware opdoffer komt na meer dan tien kilometer. Na het blijven inhalen over de voetpaden en grasperken zie ik opeens de pacers van 3.45 (!!) voor mij. Hoe kan dit? Ik moet dus helemaal fout gestaan hebben in mijn startvak. Gelukkig wijst mijn horloge aan dat ik perfect op schema zit voor 3u30min. Bij de tweede drankenstand loop ik verder naar het einde en neem een bekertje AA Drink. Ik drink er wel iets van, maar echt niet veel.
Eindelijk zit ik tussen snelheidsgenoten en heb ik voldoende plaats om te lopen met kilometertijden onder de 5 min/km en met een hartslag rond de 150 hs/min. Ondanks de warmte en het niet kunnen drinken zit ik perfect op schema. Omdat ik weet dat mijn vochtverlies tot een minimum beperkt moet blijven, gebruik ik elke verfrissing, drank en sponsjes, om af te koelen.
Enkele kilometers voorbij halfweg voel ik dat de snelheid naar beneden moet. Met tegenzin geef ik toch snel toe aan dit gevoel. Het is snel duidelijk dat het nog moeilijk zal worden. Toch blijft de snelheid maar net onder de 12km/u. Niet veel later voel ik dat de quadriceps beginnen tegen te strubbelen. Het is noodzakelijk om de snelheid nog wat te laten zakken en ervoor te zorgen dat krampen uitblijven. Op dat ogenblik, net na 30km, zie je al heel velen met dezelfde problemen, maar dan net iets erger. Opeens hoor ik iemand uit het publiek tegen een ‘wandelaar’ roepen: “Blijven dribbelen!” En dat is inderdaad het enige wat ik dan ook nog kan doen. Het is echt op de tanden bijten om niet te wandelen. Af en toe moet ik wel blijven stilstaan, maar dat is alleen omdat mijn maag haar inhoud naar buiten duwt. Veel genieten is er dan al lang niet meer bij.
Na de aankomst kan er nog steeds niet onmiddellijk genoten worden. Het flesje AA Drink dat we krijgen, drink ik rustig leeg, maar moet ik al heel snel opnieuw achter laten. Gelukkig ben ik nog steeds in de aankomstzone en kan ik opnieuw een flesje nemen. Daarna start de zoektocht naar vrouw en kinderen. Zij stonden te supporteren op 38km en moeten ook nog aan de aankomst geraken. Gelukkig vind ik ze niet veel later op de afgesproken plaats en kan ik mijn warme trainingsbroek en -vest aantrekken, want ondanks de zon, heb ik het echt wel koud.
Daarna is het hoog tijd om een plaatsje zoeken op een terras om iets te eten of te drinken. Het heeft geduurd tot aan een ijssalon eer ik terug kan gaan zitten. Na het eten van een lekker ijsje voel ik me terug helemaal in orde. Helemaal is misschien wat euforisch uitgedrukt, maar het wandelen via de Erasmusbrug richting hotel, gaat dan al prima.
Het wrang gevoel om de verwachte eindtijd van 3u30min niet gehaald te hebben, zal toch lang door mijn hoofd spelen.
Op het stuk na de tunnel onder de E40 leg ik er de pees op en bereik dan ook (te) snel een hartslag boven de 180 hs/min op het klimmetje net voor de Hazenfonteinstraat. Dit is natuurlijk niet heel lang vol te houden. Intussen zit de snelheid er goed in en het volgend doel wordt dan om de snelheid vrij hoog te houden. Ondanks ik probeer om bij deze snelheid de hartslag te laten zakken, blijft deze rond de 170 hs/min. Bij de minste helling is zelfs de 170 niet meer te houden en stijgt deze opnieuw. Toch blijft de snelheid rond de 13,5 – 14 km/u liggen.
Tibo is ingeschreven voor hockeybal werpen, hoogspringen en 1000m. Tobi mag aantreden bij het verspringen, hoogspringen en eveneens de 1000m. Als slot lopen zij beide in de eerste reeks van de aflossing 4 x 60m. Het hockebal werpen en verspringen is duidelijk niet het sterkste nummer van DCLA. Het hoogspringen is duidelijk nog technischer, maar hier heeft DCLA wel enkele uitblinkers waardoor er hier wel wat meer punten verdiend worden.
In de 1000m doet DCLA het eveneens goed, met in de eerste reeks drie atleten van DCLA bij de eerste vijf. Tobi wordt hierin zelfs tweede, Tibo vierde. De afsluitende 4 x 60m verloopt ook schitterend, met een derde plaats tot gevolg.
