Eerste DCLA-training van het jaar

Woensdag is DCLA-trainingsdag. Dit is in 2016 niet anders. De meeste zijn dan ook aanwezig en zoals steeds vertrekken we om 18.15u vanuit de Elfkamper. Dit is de kantine van het Gaston Roelants Atletiekstadion in Kessel-Lo. Na mijn pijntjes van zondag en  gisteren is het mezelf aangeraden om het rustig aan te doen. De opwarming verloopt zoals steeds op de weg rond de café De kastaar. Dit keer wordt er volgens mij iets trager gelopen, wat me dit keer zelfs goed uitkomt. Toch zie ik een kleine opstoot in mijn hartslag dat gelukkig vrij snel hersteld is. In ieder geval laat de knie niet te veel van zich horen. Ik kan dus aan de eigenlijke training beginnen.

Na een heel korte nieuwjaarsspeech (zo heb ik ze graag) van de trainer gaan we over tot de orde van de dag. Vandaag is het een eenvoud uit te leggen training. We starten eerst met enkele ‘déboulé’kes’ en daarna werken we volgend schema af, rekening houdend dat V vlot tot snel betekent en R is rust of joggend: V1′ – R1′ – V2′ – R2′ – V3′ – R3′ – V4′ – R3′ – V3′ – R2′ – V2′ – R1′ – V1′. Het resultaat zie je hier: 2016-01-06_2

Door enkele stoorzenders (andere fluitsignalen) zijn we voor het langste stuk een minuut te vroeg vertrokken en hebben naast de minuut minder rust ook een minuut te veel ‘snel’ gelopen. Dit maakte de training nog iets zwaarder. Ik ben alvast blij dat mijn knie het uitgehouden heeft. Het was duidelijk dat een zachte ondergrond hiervoor veel beter is. Op de kleine helling met harde ondergrond in het midden van het park voelde ik ze wel en moest ik dubbel voorzichtig zijn. Na het intensieve werk hebben we in groep nog enkele minuten uitgelopen, deels op de Finse piste, deels op het gras binnen de atletiekpiste.

In het gesprek dat ik met iemand had na de training is het me duidelijk geworden dat looptrainingen moeten aangevuld worden met oefeningen “core stability”. Hier moeten we dan toch ook maar eens mee beginnen.

Movescount_logo     strava


 

 

 

Van duurloop naar tempoloop

Intussen is het het de tweede werkdag van het jaar is het hoog tijd voor een loopje tijdens de lunchpauze. Niettegenstaande ik nog steeds pijn voel aan mijn rechterknie (ter hoogte van de knieschijf), wil ik toch wat lopen. Sinds, en ook tijdens, de duurloop van zondag heb ik last van pijn. Deze pijn is bij elke stap voelbaar en maakt me toch wel wat zorgen. Tijdens het lopen zoek ik naar een loopstijl waar de pijn het minst van zich laat horen.

De looptrainingen met enkele collega’s tijdens de lunchpauze zijn voornamelijk bedoeld als rustige duurlopen of eventueel als herstellopen. Met dit idee ben ik vanmiddag dan ook vertrokken. Al van voor de eigenlijke start is er eentje gaan vliegen en lopen we met twee verder. De eerste kilometers verlopen vrij rustig, aan duurlooptempo.

Van in de buurt van het Arenbergkasteel gaat het tempo iets hoger liggen, maar blijft het wel stabiel (11,9 km/u). Dit is mijn verhoopt marathontempo. Langere duurlopen moeten dus eigenlijk trager afgelegd worden. Ongeveer halfweg ligt de zwaarste helling van de dag. Hier wordt er zelfs boven de 12 km/u gelopen. Aan de andere kan van de spoorweg lopen we deze terug naar beneden aan 12,6 km/u. De volledige weg langs de spoorlijn, zowel dalend als stijgend, blijven we deze snelheid aanhouden. Dit is niet meer een lange-duurloop-snelheid maar eerder een tempoloop.

Daarna volgen er nog enkele kilometers aan 4’40” min/km. De snelheid zit er duidelijk goed in. Ook in de laatste kilometers blijft de snelheid redelijk op peil. Het is daarmee niet het eerst geplande rustige duurloopje geworden, maar een mooi tempoloopje is ook altijd meegenomen. Hopelijk gaat de pijn in de knie snel weg en kan ik morgen terug vlot lopen tijdens de wekelijkse intervaltraining van DCLA.

Movescount_logo     strava

Er zijn plezantere duurlopen

Na een rustdagje is het vandaag weer tijd om opnieuw sport in en uit te ademen. Allereerst is het tijd voor een veldloopwedstrijd voor Tibo en Tobi. Dit keer staat Grimbergen op het programma.

Na een vettige aanloop waar al meerdere lopers hun schoenen verliezen loopt Tobi zelfs helemaal vooraan. Niet veel later wordt hij al ingehaald door de uiteindelijke winnaar en favoriet. Toch blijft hij redelijk standhouden, maar moet de favorieten toch laten gaan. Tibo doet zijn uiterste best en volgt enkele plaatsen later. Uiteindelijk wordt Tobi zesde (derde keer op rij al) en wordt Tibo verdiend elfde.

Na het lange wachten op de prijsuitreiking (een stripverhaal) kunnen we terug naar huis rijden en is het mijn beurt om de sportieveling uit te hangen. Het weer is totaal omgeslagen. Het is intussen nat, zijnde lichte regen en wind. Het voelt totaal anders. De knieën laten zich voelen en de zin om te gaan lopen is al helemaal niet meer te vinden. Toch maak ik van mijn hart een steen en zonder veel nadenken op wat komen gaat, trek ik de deur achter mij dicht. De namiddag begin al over te gaan in avond en het dikke wolkendek zorgt ervoor dat dit nog sneller gebeurt.

Zoals gezegd vertrek ik zonder verstand en ik loop dan ook al in de verkeerde richting. In mijn hoofd heb ik een toer richting het kasteel van Horst gepland. De bedoeling is heel rustig lopen, liefst met een hartslag rond de 130 hs/min. Al gauw blijkt dit heel moeilijk. Enerzijds voel ik pijn in mijn rechterknie, waardoor ik allerlei loophoudingen uitprobeer om er zo weinig mogelijk last van te hebben. Anderzijds zijn er regelmatig hellingen of stukken met tegenwind waardoor ik zelden on de 140 hs/min kan blijven. De snelheid zit dan nog vrij goed.

Het weer wordt nog wat slechter (=natter) en donkerder, maar de pijn in de knieën wordt draaglijker. OP de vlakke stukken komt de hartslag opnieuw een beetje lager te liggen, maar onmiddellijk daarna is er weer een helling of zorgt de wind dat mijn motor opnieuw sneller moet pompen. Deze duurloop is allesbehalve een plezante uitstap. Toch wil ik niet de kortste weg naar huis lopen en beslis om hem te rekken tot de 21,1K. Hierdoor heb ik opnieuw enkele hellingen te verwerken.

Na bijna twee uur moeilijk lopen, kan ik eindelijk op ‘stop’ drukken en joggend verder naar huis lopen. Deze loop geeft me een beetje vertrouwen in mijn conditie, maar maakt me des te duidelijker dat het lichaam moet kunnen volgen. Mijn knieën hebben duidelijk rust nodig. Morgen wordt het de eerste werkdag van het jaar, maar het zal eentje worden zonder lopen.

Movescount_logo     strava


 

De kop is er af, eerste van 2016

Een eerste loopje op de eerste dag van het jaar! Het is niet dat ik dit jaar fanatiek ga worden; of ben ik het al?? In ieder geval staan de sterren me gunstig gezind. Op de eerste dag van het jaar staan altijd familiebezoeken gepland en dit jaar is dat iets minder dan de vorige jaren. Het is dus een ideaal moment om van de enkele uren ‘rust’ te profiteren en wat te gaan lopen.

Het weer op deze eerste januari is ideaal. Het is bijna 10°C, een mooi winterzonnetje en weinig wind. Ik loop dus in een lange tight, licht T-shirt en dunne loopshirt. Handschoenen zijn nog niet nodig. Nochtans echt warm hebben mijn handen niet. Op deze eerste dag van het jaar, wil ik het rustig houden. Gisteren, de laatste dag van intussen vorig jaar, heb ik eveneens een rustig duurloopje van 8km afgelegd. Mijn spieren vertonen geen last, maar ik voel toch dat mijn knieën liever geen zware inspanningen te verwerken krijgen vandaag.

Vertrekkend vanuit de Prinsendreef heb ik de eerste kilometers weinig stijgende hoogtemeters en blijft mijn tempo toch ver boven de 12 km/u met een hartslag van 145 hs/min. Graag had ik dit gunstiger gezien, maar dit komt nog wel. Dat hoop ik althans. De volgende kilometers zijn voornamelijk in dalende lijn en dus niet echt representatief. Hier ligt de snelheid dan ook iets hoger. Door enkel naar mijn hartslag te kijken, blijf ik rond de 140 hs/min lopen en probeer ik sneller te lopen aan deze hartslag.

Vanaf Kessel-Lo richt ik mij op een hogere snelheid. De intentie om er een rustige loop van te maken is hiermee vergeten. Ik denk nu aan het stuk Kortrijkstraat, waar ik gisteren, zonder veel inspanning, mijn tweede snelste tijd gelopen heb. Vandaag probeer ik er mijn PR te lopen, maar zonder echt in het rood te gaan. De hartslag komt dan wel boven de 150 te liggen, maar zonder éénmaal de 160 te overschrijden. Vanaf hier is het gewoon aan aan een stevig tempo naar huis lopen. De laatste kilometers worden gelopen aan 13km/u. Dit is wel iets te snel om over een langere afstand vol te houden. Mijn hartslag klimt tot boven de 160 hs/min.

Toch ben ik tevreden van deze eerste loop van 2016. Morgen is het een rustdagje. Zondag is het eerst een veldloopwedstrijd van Tibo en Tobi en hopelijk vind ik daarna de tijd en de zin om zelf nog wat te lopen.

Movescount_logo     strava