Zondag wordt stilaan mijn dag van de week om langere duurlopen te doen. In de late namiddag staat er een familiebezoek in Rijmenam op het programma en traditioneel vertrek ik dan iets vroeger en loop tot daar. Op de middag scheen de zon té mooi en besliste om onmiddellijk een duurloop aan te vatten in de omgeving van Linden.
Zonder veel nadenken kies ik om dezelfde omloop van vorige zondag te doen; al was het toen in donkere en natte omstandigheden. Tibo en Tobi, mijn twee kids van 10j, staan te springen om mee te fietsen. Voor mij is dit een goed idee, want dan kunnen zij mijn bevoorrading voor zich nemen. Het is 9°C en er staat een licht briesje, dat voor iets te veel verfrissing zorgt als het recht op je gezicht blaast.
Vanuit de Prinsendreef vertrek ik aan deze langere duurloop richting Horst. Na een kleine kilometer ligt de eerste helling al op me te wachten. Ik concentreer me dit keer niet te veel op mijn hartslag, maar enkel op mijn gevoel. Het is de bedoeling om een tempo te lopen dat ik 40km kan volhouden. Het nadeel van in een streek te wonen met veel hellingen is dat dit de constante snelheid te niet doet. Integendeel, elke helling is een veel zwaardere inspanning. Na elke helling neem ik opnieuw het rustige tempo in en let erop dat de ademhaling rustig verloopt. Dat blijkt vandaag goed te lukken.
De afgelopen dagen heb ik telkens last gehad van mijn knieën, vooral de rechtse en van mijn rechter hamstring. Gedurende deze duurloop blijft de knie wel voelbaar, maar echt hinderen doet het niet. Toch merk ik wel degelijk dat ik voorzicht moet blijven want elke misstap doet de pijn weer opsteken. Door de gevoelige hamstring probeer ik ook op de hellingen niet te veel te forceren. Toch blijft iets waar ik de komende dagen zal moeten voor oppassen.
Het tweede gedeelte is iets zwaarder door de toch wel strakke wind. Dit, gecombineerd met een lange helling, doet mijn hartslag opnieuw lichtjes oplopen. Vrij snel voorbij de helling komt deze opnieuw in de 130 hs/min te liggen. Op die manier is het steeds plezant lopen. Zelfs tot op het einde, waar ik altijd tracht het tempo hoog te houden, blijft de hartslag vrij goed onder controle. Als nu de pijn aan de knieën en hamstring verdwijnt, zal ik echt tevreden zijn.
Morgen staat er opnieuw een loopje op het programma. Dit keer loop ik op maandag mee met enkele collega’s van DCLA waarna we aan de nieuwjaarsreceptie kunnen beginnen. Want in een sportclub wordt er eerst gesport vooraleer in de drank en hapjes te vliegen.
