Na een rustig weekend met slechts één kort loopje op zondag is het deze week terug tijd om wat meer kilometers te lopen. De nadruk ligt enkel op afstand en zeker niet op intensiteit of snelheid. Het is dan ook de bedoeling om met enkele collega’s samen te lopen en daarna loop ik hetzelfde rondje nog eens. Vandaag is het 12°C à 13°C en schijnt er een mooi zonnetje. Het is dus weer moeilijk om de juiste kledij te kiezen. Het wordt sowieso een korte tight, maar loop ik in een shirt met korte of lange mouwen. Uiteindelijk kies ik voor een shirt met lange mouwen omdat dit toch wel iets dikker is dan een T-shirt en ik toch van plan ben om niet helemaal door te lopen.
Op de middag staan we met vier klaar om onze vertrouwde omloop aan te vatten. Het heeft al enkele dagen niet meer geregend, dus het parcours moet nu wel goed beloopbaar zijn. Zonder concrete afspraken wordt er geopteerd om de volledige Sequoia te lopen. Deze omloop bedraagt iets minder dan 9km en dus perfect af te leggen tijdens de middagpauze. Reeds vanaf de start ligt de snelheid op een mooi ritme. We lopen iets sneller dan 10 km/u en houden die snelheid alle vier zonder problemen aan.
Na een twintigtal minuten gaat de snelheid iets de hoogte in en wordt er, dan nog met drie, 11km/u gelopen. Er wordt op dat ogenblik iets minder gebabbeld, maar ieder loopt toch zonder zich te forceren. Ik hoor niemand zwaar ademen. Nadatik voorstel om er nog een rondje bij te doen, draai ik toch als enige rechtsaf in plaats van links. Vanaf nu loop ik alleen verder en werk het grootste deel van onze dagelijkse toer af. Het is, zoals eerder gezegd, niet de bedoeling om er een zware training van te maken. Toch trek ik iets de snelheid op naar 12 km/u en blijf vanaf dan toch wat op mijn hartslag letten. Zolang deze laatste niet te hoog oploopt, blijf ik deze snelheid aanhouden. Ik blijf, op de vlakke stukken, dan ook schommelen vooraan in de 140. Met die hartslag aan 12 km/u kan ik goed leven. Op de lichte helling ter hoogte van de IMEC-toren, gaat mijn hartslag wel lichtjes omhoog tot boven de 150 hs/min, maar mijn snelheid blijkt dan ook iets hoger te liggen, zijnde 12,6 km/u. Onmiddellijk daarna zakt de hartslag terug naar 144 hs/min bij dezelfde snelheid.
Vanaf IMEC is het iets moeilijker om een vast tempo te lopen wegens het kruisen van wegen, drukte aan de ALMA en allerhande fietsers. Op de Karmelietenberg probeer ik, zoals steeds, niet te vertragen, eerder iets te versnellen en daarna op de stijgende Naamsestraat niet stil te vallen. Mede dankzij het goede weer en dankzij de rustige start is dit weer een mooie en goede training geweest.
