Een eerste schuchtere poging tot mountainbiken is een feit. Vandaag heb ik mijn eerste ervaring opgedaan, van de laatste 15 jaar, in het offroad fietsen. Het was echt niets meer dan een poging.
Ondanks de regen van afgelopen nacht waren de paden droog en dus goed berijdbaar, althans voor een normaal geoefend rijder. Eigenlijk moet je zelfs niet geoefend zijn, de meeste onder jullie zijn hoogstwaarschijnlijk een veelvoud beter als ondergetekende. Jullie beseffen waarschijnlijk amper wat een newbie in het mountainbiken allemaal meemaakt tijdens zijn eerste rit. Hieronder een opsomming van enkele moeilijkheden die ik vandaag beleefd heb.
Allereerst beschik ik niet over deftige fietskledij. Om een eerste tochtje over wat bospaden te rijden heb je dat toch niet nodig, dus dat mag al geen bekommernis zijn. Gelukkig beschik ik wel over klikpedalen, type SPD en bijpassende schoenen zodat ik niet alleen goed vastzit, maar ook kan duwen én trekken aan die pedalen om overal op en door te geraken.
SHIMANO MTB PEDALEN SPD ZWART Onmiddellijk brengt me dit aan het tweede en misschien wel grootste probleem: die klikpedalen. Het was gelukkig niet de eerste keer dat ik met dergelijke pedalen fiets, maar echt ervaren durf ik mezelf toch nog niet noemen. Op plaatsen waar, door welke omstandigheden dan ook, je snelheid naar nul zakt, moet ik toch wel steun zoeken met mijn voeten naar de grond en daarvoor moet je ze dus wel eerst losmaken. Ook in het bos en tussen de weilanden zijn er meerdere redenen waarom mijn snelheid zo laag wordt. Deze hindernissen vormen dus een nieuwe categorie moeilijkheden. Sommige paden zijn zo smal dat ik er amper kan blijven fietsen en zodra je uit dat kleine spoor komt, is het moeilijk om toch rechtdoor te blijven fietsen en terug in dat spoor terecht te komen. Als je bovendien nog wandelaars met honden, die NIET aan de leiband hangen moet kruisen, wordt het echt wel heel moeilijk. Op dergelijke momenten zou een ‘echte’ mountainbiker gewoon rustig doorfietsen, terwijl ik te snel de grond opzoek. Gelukkig is dat allemaal goed verlopen en kon ik mijn weg verder zetten. Het is natuurlijk hét seizoen van het jaar waarop alles snel groeit, maar op sommige plaatsen kan je amper passeren en op die plaatsen had je dan liever een lange broek of een shirt met lange mouwen aangehad. Nu kan ik a.h.v. die rode strepen op benen en armen aan iedereen laten zien dat er dringend moet gesnoeid worden. Verder in het bos zijn de paden veel beter berijdbaar en kan je echt goed doorrijden. Het glooiend landschap rond de Chartreuzenberg is het ideaal decor om zowel hellingen als afdalingen te trainen. Aan hellingen zijn het enkel de spieren die moeten werken. De afdalingen zijn voor mij een grotere moeilijkheid. Ook al moet je er veel minder trappen, mijn hartslag gaat gewoonweg de hoogte in. Op afdalingen waar, voor mij, iets te veel bochten zijn lukt het nog wel, maar als die paden bezaaid zijn met boomwortels, wordt het toch veel moeilijker.
Mijn eerste ‘echte’ mountainbiketochtje sinds 2000 is vandaag een feit geworden. Een mans leert zijn hele leven bij, maar vandaag heb ik op 10km en 30 minuten toch wel heel veel geleerd.
Ervaring en training zijn in deze discipline toch wel de sleutel tot plezier.
Het voelt als een eeuwigheid en het is nog maar een week dat ik het laatst liep. Deze periode is het nog ideaal loopweer ook. Het weer is gewoonweg prachtig; de zon schijnt; er is een fris briesje en dus niet té warm. Toch blijf ik volhouden om niet te lopen. Volgende week maak ik één uitzondering. Ik weet dat het niet mag, daarom noem ik het nu al een uitzondering. Het blijft dan ook tot deze ene keer. Ik moet namelijk mijn jaarlijkse fysische testen afleggen en één onderdeel daarvan is de 2400m. Ik moet dus een snelle 2,4km afleggen. Gelukkig is mijn loopconditie goed genoeg en haal ik hier normaal toch wel het maximum der punten. Of het dit jaar ook het geval gaat zijn, durf ik nog niet zeggen, maar het is alvast de bedoeling. Dankzij mijn leeftijd ligt de te behalen tijd niet meer zo scherp als vroeger en dus is het haalbaar. Ik zal dus volgende week dinsdag een minimum, maar toch voldoende opwarmen en dan hoop ik toch binnen de tien minuten de klus geklaard te hebben. We shall see.
Echt stilzitten zit er nu toch wel niet in. Ik mag gelukkig nog andere sporten beoefenen en ’toevallig’ heb ik vorige week een goede fiets gevonden op een tweedehands site. Intussen heb ik er andere banden laten opleggen, omdat ik toch voornamelijk op verharde wegen rijd. Niettegenstaande is het toch de bedoeling om ook meer en meer offroad te gaan rijden. Tijdens mijn enkele korte ritten merk ik heel duidelijk dat dit andere spieren zijn en dat mijn fietsspieren te lang werkloos in de kast gelegen hebben. Heel af en toe eens een uurtje op de hometrainer zitten, is misschien wel een goede cardiale training; echt beter fietsen doe je er toch niet van. Intussen, dit is sinds enkele weken, rijd ik toch dagelijks van en naar het werk. Het is weliswaar MAAR 7km, maar als ik wat te snel wil rijden, kom ik toch bezweet aan. Maandag heb ik mijn woon-werk-traject voor het eerst afgelegd met de nieuwe fiets en heb mezelf niet gespaard. Ik heb toch wel wat doorgeduwd. Het resultaat spreekt boekdelen. Ik verbeter niet alleen mijn tijd met enkele minuten; ik heb op ELK Strava-segment een persoonlijk record gereden. Intussen leer ik in sneltempo het wereldje van de fietsers kennen, al noem ik mezelf nog helemaal geen fietser.
Scott Scale 930
Het is niet omdat ik nu een vrij goede mountainbike heb, dat ik ook een goede fietser/mountainbiker ben. Daarvoor zal ik nog veel uren op deze fiets moeten doorbrengen. Bovendien heb je naast een fiets ook wat persoonlijke uitrusting nodig. Naast schoenen heb je ook geschikte kledij nodig. Daarnaast is het ook wat zoeken waar en hoe je moet rijden. Tot op heden ben ik nog niet te veel afgeweken van de verharde wegen. De komende weken zal ik me ook wel wagen aan wat onverharde, maar toch berijdbare boswegen.
Toch staat het vast, zodra ik terug mag lopen, zal het een evenwicht vinden zijn tussen mountainbiken en lopen. Fun en sport verzekerd.
Echt stilzitten zit er nu toch wel niet in. Ik mag gelukkig nog andere sporten beoefenen en ‘toevallig’ heb ik vorige week een goede fiets gevonden op een tweedehands site. Intussen heb ik er andere banden laten opleggen, omdat ik toch voornamelijk op verharde wegen rijd. Niettegenstaande is het toch de bedoeling om ook meer en meer offroad te gaan rijden. Tijdens mijn enkele korte ritten merk ik heel duidelijk dat dit andere spieren zijn en dat mijn fietsspieren te lang werkloos in de kast gelegen hebben. Heel af en toe eens een uurtje op de hometrainer zitten, is misschien wel een goede cardiale training; echt beter fietsen doe je er toch niet van. Intussen, dit is sinds enkele weken, rijd ik toch dagelijks van en naar het werk. Het is weliswaar MAAR 7km, maar als ik wat te snel wil rijden, kom ik toch bezweet aan.Maandag heb ik mijn woon-werk-traject voor het eerst afgelegd met de nieuwe fiets en heb mezelf niet gespaard. Ik heb toch wel wat doorgeduwd. Het resultaat spreekt boekdelen. Ik verbeter niet alleen mijn tijd met enkele minuten; ik heb op ELK Strava-segment een persoonlijk record gereden. Intussen leer ik in sneltempo het wereldje van de fietsers kennen, al noem ik mezelf nog helemaal geen fietser.
Scott Scale 930
Het is niet omdat ik nu een vrij goede mountainbike heb, dat ik ook een goede fietser/mountainbiker ben. Daarvoor zal ik nog veel uren op deze fiets moeten doorbrengen. Bovendien heb je naast een fiets ook wat persoonlijke uitrusting nodig. Naast schoenen heb je ook geschikte kledij nodig. Daarnaast is het ook wat zoeken waar en hoe je moet rijden. Tot op heden ben ik nog niet te veel afgeweken van de verharde wegen. De komende weken zal ik me ook wel wagen aan wat onverharde, maar toch berijdbare boswegen.
Toch staat het vast, zodra ik terug mag lopen, zal het een evenwicht vinden zijn tussen mountainbiken en lopen. Fun en sport verzekerd.
Vandaag staat er geen sport op mijn programma. Integendeel. Waar de meeste sporters schrik van hebben, is toch wel een doktersbezoek. Ik ben niet anders, dus het wordt zeker geen leuke dag.
Hoe vriendelijk een dokter ook is, zelden kom je er buiten met goed nieuws. Vandaag krijg ik mijn resultaten van de botscan van afgelopen vrijdag. De pijn voel ik nog amper, dus hoogstwaarschijnlijk zal het een maat voor niets zijn. Zodra ik bij hem binnen was, zei hij al dat het is waar hij voor gevreesd had: een stressfractuur. Dit betekent klaar en duidelijk: NIET MEER LOPEN. Ten minste dit is het geval voor de eerste zes weken. Alternatieve trainingen, waar geen schokken bij te pas komen, zijn wel mogelijk.
Het duurt waarschijnlijk toch nog eventjes eer ik over dit slecht nieuws heen ben. Er zit dus niets anders op dan alternatieven te gaan zoeken. Gelukkig hebben ze op het werk een fitnesszaal met meerdere toestellen. Ik kan dus mijn zomerse middagpauzes vanaf nu binnen gaan doorbrengen. Het zal dus zittend zweten zijn op een hometrainer of crosstrainer. Het is echt wel de slechtste periode van het jaar om dergelijke beperking opgelegd te krijgen.
Ik hoop maar dat deze periode snel achter de rug is. Een collega heeft net vier weken met zijn voet in het gips mogen rondlopen en is ook nog niet aan hardlopen toe. Ik zal dus niet meer met hem lachen.
Bovendien wou ik zo graag nog een marathon doen dit jaar. Dit zal dus niet meer kunnen in oktober, vrees ik. In ieder geval wil ik geen zes weken op mijn gat blijven zitten. Ik zal alle alternatieven uitproberen en wie weet, ga ik tegen dat ik terug buiten mag lopen, het crosstrainen nog graag doen.
Deze zomer zal dus echt moeten dienen om een goede basis uithouding op te bouwen en daarna kunnen de specifieke looptrainingen terug voor de rest zorgen.
Zoals ik gisteren nog vertelde: een beetje pijn kan me niet doen stoppen; een dokter kan het dus wel!
Morgen krijg ik pas het verdict van de botscan die afgelopen vrijdag werd genomen. Maandag verliep alles vrij goed, dus waarom zou ik vandaag ook niet gaan lopen?
Sinds vanmorgen voel ik weer wat pijn in mijn rechter dijbeen, maar dit keer meer aan de binnenzijde. Het lijkt een totaal andere oorzaak te hebben, maar wel even storend. Bovendien voel ik wat pijn in mijn rechter hamstring. Heeft dit iets te maken met wat ik voorheen had of is er toch iets meer aan de hand? De laatste weken fiets ik ook dagelijks van en naar het werk. Een normaal mens zou dit rustig doen; ik moet dan ook weer snel genoeg kunnen rijden, zodat ik bezweet toekom. Deze inspanningen zijn eigenlijk nieuw voor mij en kunnen ook de oorzaak zijn van sommige (nieuwe) pijnen. Voorlopig ben ik in een sukkelstraatje terechtgekomen en hoop er zo snel mogelijk weer uit te raken. Morgen heb ik een afspraak bij mijn sportdokter en zal ik meer te weten komen, tenminste wat betreft de resultaten van de botscan.
Tegen 12u sta ik weer in de startblokken. De zon is weer van de partij en dit keer is er minder koude wind en dus heel wat warmer dan maandag. Het is dus zeker warm genoeg om rustig te lopen in short en t-shirt. Enkele minuten later zijn we toch met vier om ons zelfde toertje te lopen. We vertrekken echt rustig. Niemand heeft de intentie om wat sneller te lopen. Er blijft dan ook tijd en energie over om nog wat te babbelen. Het doet dan ook eens deugd om met collega’s eens niet over het werk te praten. Als het niet gaat over onze eigen sportervaringen, dan toch vaak over sport die we zien op tv of waarover we iets gelezen hebben. Zolang er onder mekaar gesproken wordt, blijft het tempo ook rustig en vrij constant. Iets voor halfweg zijn we toch in twee gesplitst, ook al waren we maar met vier bij de start. Met zijn tweeën lopen we ons tempo gewoon verder. Het is weer enkel op het einde dat ik mijn hartslag wat omhoog jaag, zonder te overdrijven weliswaar. Vandaag lopen we dan ook zo goed als hetzelfde tempo als maandag, zijnde 5’50 min/km. Met dit weer is lopen nog leuker. Alhoewel, eigenlijk is het altijd plezant. 🙂
Als ik het niet opzoek, weet ik zelfs niet wanneer ik de laatste keer ‘onze’ vertrouwde ronde gelopen heb. Ondanks de misschien minder goede vooruitzichten, ga ik vandaag toch nog eens die 8,8km lopen. Ik wil zeker niks verergeren en ga zeker niet versnellen. Het zal echt heel rustig lopen zijn. Rik heeft gezegd dat hij ook gaat lopen en hij is iemand die zich niet laat verleiden om sneller te lopen. Het volstaat dus in zijn buurt te blijven en alles komt goed.
Iets over twaalf sta ik klaar. Het zonnetje is van de partij, maar door de noordoosten wind blijft het toch wel vrij fris. Ik heb dan toch maar twee t-shirts aan gedaan, zodat ik alvast geen koud heb. Net voor het vertrek komt ook Mira zich aansluiten. De vrees om me te laten verleiden om met haar een hoger tempo te lopen, gaat snel weer weg. Zij is ook overtuigd om het rustig aan te doen. We vertrekken dus met zijn drieën. Iedereen houdt zich aan de belofte om het tempo niet op te trekken. De pijnen in mijn benen blijven voelbaar, maar zonder te storen. Het blijft dus toch wel afwachten wat donderdag het oordeel van Dr. Parys zal zijn. Naast de gekende pijn in mijn dijbeen, begin ik nu ook wat te voelen aan mijn hamstring van datzelfde been. Ik hoop dat dit enkel te maken heeft met de toename van fietskilometers.
Sinds enkele weken rijd ik dagelijks met de fiets naar het werk. Met fietsen heb ik hetzelfde probleem als met lopen: door de kleinste uitdaging laat ik me verleiden om sneller te gaan. Strava is daar alvast eentje van. Hij wijst me elke keer op bepaalde tussentijden en prestaties van de segmenten waar ik dagelijks passeer. Elke keer kom ik bezweet aan op mijn eindbestemming, ondanks deze korte afstand. Intussen groeit de interesse om wat meer te gaan fietsen en dus ook de interesse in een ‘fatsoenlijke fiets’. Ik schuim dan ook dagelijks de tweedehandsmarkt af naar een goede fiets. Intussen gaat mijn interesse uit naar een 29″ mountainbike. Op die manier kan ik deze fiets gebruiken als woon-werk verkeer, maar kan ik er ook de bossen mee onveilig maken.
Ik wijk af; het is een artikel over mijn maandagloop in de bossen van Heverlee. Kortom, wij blijven aan dit rustig tempo met een snelheid iets boven de 10 km/u lopen. Enkel op de laatste helling (Karmelietenberg) loop ik iets intensiever naar boven, maar ook hier zonder te forceren. Na 51,5 minuten zijn we terug ‘binnen’.
Het heeft weer deugd gedaan.
