Sinds ik maandag gestorven en verrezen ben, heb ik nog niet gelopen. Eerlijk gezegd zijn mijn benen nog niet volledig hersteld, maar dat komt waarschijnlijk door gebrek aan echte rust.
Over de reden van het sterven tijdens de 30km-duurloop is het nog steeds wat gissen. Op dit ogenblik houd ik de twee dagen sauna als grootste schuldige. De twee dagen voor de duurloop heb ik doorgebracht in een saunacomplex. Dat is natuurlijk leuke ontspanning, maar zorgt toch wel af en toe voor een versnelde hartslag en vooral voor veel zweten. Veel zweten betekent dan ook uitdrogen. Op maandag was ik hoogstwaarschijnlijk niet volledig hersteld. Mijn vochtpeil stond nog te laag.
Gisteren was weer zo’n dag. Het weer was zomers en het was een verlofdag: er moest dus geprofiteerd worden. In tijden van ‘tapering’ betekent dit niet dat ik een lange rustige duurloop ga doen, maar wel in de zon liggen met de recenste editie van Runners World. Vandaag probeer ik in de eerste plaats mijn vochtgehalte terug op peil te brengen. Water drinken is hierbij zeker de boodschap. Als het werk het toelaat, zit een rustig loopje er zeker in.
Tegen 12u ben ik klaar en kan ik aan mijn jogging beginnen. Onder een stralende zon en een fris windje is het echt aangenaam lopen. Spijtig genoeg ben ik vandaag alleen en dan wordt het weer moeilijk om echt rustig te lopen. Ook al weet ik het; ik loop altijd iets sneller wanneer ik alleen ben. Na maandag heb ik geleerd om niets te forceren na een dagje zweten in de sauna. Ik heb sinds gisterenavond vrij veel gedronken, maar water alleen geeft niet de nodige stoffen, zoals mineralen, om volledig te herstellen. Het bewijs voel ik meteen. Al van voor het vertrek voel ik enkele spierpijnen in mijn rechterbeen (kuit en dij) en de eerste minuten verdwijnen deze niet. Integendeel, de volledige loop zal ik deze blijven voelen.
Zoals verwacht ligt het tempo iets hoger dan oorspronkelijk gepland. Na de eerste kilometer zakt mijn hartslag zelfs niet meer onder de 140 hs/min. Ik controleer deze dan ook heel frequent, omdat ik niet wil dat mijn motor sneller moet pompen dan 150 keer per minuut. Gelukkig maar, ik flirt maar al te vaak met deze bovengrens en probeer me dan ook wat in te houden, zodat ik hieronder blijf. Op dat moment houd ik me de marathon voor ogen. Zou dit een haalbaar tempo zijn tijdens de marathon? Rond de 5’05” – 5’10” met een hartslag onder de 150 hs/min??? Als ik dit 42km volhoud, ben ik een zeer gelukkig mens. Natuurlijk denk ik ook vaak terug aan afgelopen maandag. Daar kon ik de 5’30” amper 30km volhouden en dan nog met heel veel doorzettingsvermogen. Zolang ik de echte oorzaak niet weet van die inzinking ben ik er niet gerust in.
De eerste prioriteit is nu toch wel die ‘spierpijnen’ wegkrijgen. Een goede massage zou zeker deugd doen, maar ook als je geen spierpijn hebt, is dit het geval!! Of niet soms?
