Deze week begon heel anders dan alle vorige. Op zondagavond voelde ik al dat ik de week zou starten met spierpijnen. Oorzaak lag natuurlijk aan de duurloop Linden-Rijmenam van zondagmiddag. Misschien gelukkig maar het werk belette me op maandag tijdens de middag te gaan lopen. In alle literatuur wordt gesproken over een herstelloop, maar dit keer was rust de enige remedie.
Dinsdag was de pijn zo goed als verdwenen. Enkel wat zware benen, maar dat is geen excuus om tijdens de middag de bewuste herstelloop te doen. Voor onze dagelijkse Sequioa waren we dit keer met vier en niemand die dit keer het tempo opdreef. Iedereen volgde het rustige tempo van de anderen waardoor we 52’19” deden over de 8,75km.
Woensdag, wéér een dag dat ik NIET gelopen heb. Dit keer had ik als excuus een bezoek aan het autosalon en ‘s avonds een voorstelling van Für Elise (het eerste boek van Antoine Camps). Na de voorstelling heb ik mijn onsportieve dag afgesloten met x Duvels in ‘t Smiske.
Donderdag. Niemand te zien om 12u; dus dan maar alleen op pad. Wat zou ik doen? De Sequioa, zoals altijd of zou ik wat langer lopen? Gezien de omstandigheden van gisteren, kies ik toch best voor niet te veel avontuur. Het wordt dus de Sequioa. Het is vrij koud (-1°C) en dus toch maar een vestje en handschoenen aangetrokken. De eerste kilometer ging relatief vlot en dit tempo zou ik toch graag aanhouden. Zou dit lukken?? De eerste kilometers lukte dit aardig. Daarna lukte het enkel mits de nodige inspanning. Mijn vorige besttijd staat op 40’20”, gelopen met meer wind. Mijn doel mag dus niet hoger liggen dan deze tijd. Waarschijnlijk was ik toen de dag voordien wel op tijd gaan slapen; vandaag waren de laatste kilometers veel lastiger. Bovendien moest ik even wachten om de Celestijnenlaan over te steken. Niet alleen de helling van de Karmelietenberg deed me snel ademen; het stukje Naamsestraat was echt doorbijten.
Traditioneel zijn we vrijdag met meerdere collega’s om onze vertrouwde ronde te lopen door de Heverleese bossen. Dit keer waren we toch maar met drieën. Voor het vertrek werd duidelijk gesteld om het rustig aan te doen, mede omdat twee van de drie gisteren vrij intensief getraind hadden. Het was dus een rustige loop bij ongeveer -2°C en grijs weer. De laatste helling (Karmelietenberg) liep ik gisteren, met mijn laatste krachten, op 26″. Volgens Strava heb ik daar de tweede beste tijd, zijnde 23″. Vandaag was een goed moment om hier nog eens door te trekken. Na 8km opwarming kon ik misschien omhoog lopen op 21″.
In de namiddag kreeg ik nog een SMS van een ‘collega-loper’ om na het werk rustig te gaan joggen. Omdat ik net gelopen had, antwoordde ik toch maar negatief. Ik zou in het weekend nog een duurloop doen.
Mede door de weersvoorspelling (ze voorspellen veel sneeuw op zaterdag) en door het drukke schema met het gezin, besloot ik toch om met hem te gaan lopen. Afspraak rond 17u.
Samen hebben we, al pratend, een kleine 12km afgelegd. Het was inderdaad een rustige jogging in het donker, maar toch meestal naast elkaar kunnen lopen.
Door deze twee ‘lopen’ komt de dagteller toch op bijna 21km; weer een sportieve dag. De weekteller komt hiermee op 38km, maar ik vrees dat hier tijdens het weekend niets meer bij komt.
Wat gevreesd werd, is uitgekomen. Zaterdagmorgen lag alles onder een dik sneeuwtapijt. De voetbal van de jeugd werd overal afgelast en van lopen was dus ook geen sprake. Gelukkig had ik gisteren een dubbele training gedaan en moest ik nu geen schuldgevoel hebben. Op zondag stond alles in het teken van voetbal, maar dan wel vanop de zijkant. Op zondagmiddag was er de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie van VK Linden en aansluitend was er de wedstrijd van de eerste ploeg tegen Boutersem. Na toch wat aarzelingen van de scheidsrechter kon deze doorgaan. Na de wedstrijd van VK Linden was er zelfs geen tijd voor veel pintjes, want we hadden afgsproken in Gent voor de Pro League wedstrijd Gent – Oostende.
Van deze week onthoud ik enkel de kleine versnelling op de Karmelietenberg, wat me een CR oplevert op Strava.com.
