Het relaas van een marathon vertel je niet in twee of drie woorden. De sportieve voorbereidingen heb je de afgelopen weken en maanden hier al kunnen lezen. De verwachtingen zijn dan ook hoog gespannen. Ik durfde luidop zeggen dat 3u30′ het eerste doel is, maar dat ik toch hoop op een tijd van 3u20′ en met een beetje geluk zelfs 3u15′. De 33K van de VijverRun in Zolder heeft aangetoond dat zoiets mogelijk is.
De laatste week bestond meer uit de psychologische voorbereiding en het koolhydraten stapelen. Als pasta-liefhebber is spaghetti eten zeker geen straf en dus stond er de afgelopen week meermaals pasta op het menu. Het aantal koolhydraten in lever en spieren moet dus zeker op niveau staan. Het parcours werd bijna dagelijks bekeken en zat ongeveer in mijn hoofd. Er zijn geen echte hellingen en bevoorrading is er om de vijf kilometer. Dus, hierover moeten er weinig zorgen gemaakt worden. Het weer ziet er goed uit. Het is enkel oppassen voor de koele ochtend. Om me het laatste uur nog warm te houden, had ik in de Action een regenvest gekocht van nog géén euro.
Mijn vrouw en kinderen konden ten vroegste op zaterdagavond naar
Rotterdam komen, waardoor ik zaterdagmiddag alleen met de Thalys naar Rotterdam reisde, om in alle rust mijn startnummer af te halen en langs de sportbeurs te lopen.
Op de beurs heb ik mij enkel laten verleiden om twee extra energierepen van Powerbar te kopen. Die zouden op zondagmorgen nog goed van pas komen. Intussen vond ik het tijd om mijn hotel op te zoeken en wat te relaxen.
Rond 18u is het tijd om iets te eten en hiervoor heb ik een klein en leuk Italiaans restaurantje gekozen. Gelukkig ben ik vroeg genoeg, want zonder reservatie zou het anders onmogelijk geweest zijn. Tijdens het wandelen naar en van het restaurant valt op hoe de stad zich aanpast aan dit uitzonderlijk evenement. Het KPN-gebouw wenst alle deelnemers veel succes.
Om 19u, na een korte wandeling via Hotel New York en het nieuwe Luxor theater, ben ik al terug op mijn hotelkamer en kan ik beginnen wachten op de rest van mijn gezin. 
Door slecht weer, files, … komen deze supporters pas rond 23u aan. De kids had ik al meer dan een week niet gezien en na een weekje Tenerife hadden ze nog heel veel te vertellen.
Op zondagmorgen, de wedstrijddag, heb ik duidelijk geen wekker nodig. Ik start toch al onmiddellijk met mijn ontbijt: peperkoeken met pindakaas en enkele bananen. Als drank staan de drinkbussen met isotone sportdrank al klaar. Rond half negen is iedereen klaar en wandelen we richting start. 
De zon is dan al van de partij en het is gelukkig alles behalve koud. Ter hoogte van de kleedruimten eet ik nog een tweede energiereep en dito banaan. Aan de toiletten (Dixi’s) is dan al volop aanschuiven, maar voor de urinoirs is er helemaal geen wachttijd. Rond 9.30u begeef ik mij richting het startvak van Wave 2. Deze staat al aardig vol en ik doe dan ook verder geen moeite om meer naar voor te gaan. In het startvak zelf staan ook nog Dixi’s en urinoirs, dus een laatste stressplasje kan hier nog juist.
Om 10u10, tien minuten na de start van wave 1, klinkt het tweede startschot en zet het pak zich in beweging. Na iets meer dan twee minuten passeer ik de startlijn en begint mijn tijd te lopen. De eerste kilometers zit ik echt opgesloten. De snelheid ligt iets te laag, maar op die manier kan ik mezelf ook niet opblazen. Waarschijnlijk ga ik hier achteraf geen spijt van hebben. Het probleem niet te kunnen doorlopen blijft echter maar duren. Pas na vijf kilometer kan ik een tempo onder de vijf minuten lopen, maar enkel door constant te zoeken waarlangs ik kan passeren, en dan nog met af en toe wat gevloek tot gevolg. Bij de eerste drankpost werd al duidelijk dat het drinken mij niet afgaat. Water drink is sowieso niet graag tijdens het lopen. Hopelijk lukt dit beter bij de volgende bevoorrading.
Een eerste zware opdoffer komt na meer dan tien kilometer. Na het blijven inhalen over de voetpaden en grasperken zie ik opeens de pacers van 3.45 (!!) voor mij. Hoe kan dit? Ik moet dus helemaal fout gestaan hebben in mijn startvak. Gelukkig wijst mijn horloge aan dat ik perfect op schema zit voor 3u30min. Bij de tweede drankenstand loop ik verder naar het einde en neem een bekertje AA Drink. Ik drink er wel iets van, maar echt niet veel.
Eindelijk zit ik tussen snelheidsgenoten en heb ik voldoende plaats om te lopen met kilometertijden onder de 5 min/km en met een hartslag rond de 150 hs/min. Ondanks de warmte en het niet kunnen drinken zit ik perfect op schema. Omdat ik weet dat mijn vochtverlies tot een minimum beperkt moet blijven, gebruik ik elke verfrissing, drank en sponsjes, om af te koelen.
Enkele kilometers voorbij halfweg voel ik dat de snelheid naar beneden moet. Met tegenzin geef ik toch snel toe aan dit gevoel. Het is snel duidelijk dat het nog moeilijk zal worden. Toch blijft de snelheid maar net onder de 12km/u. Niet veel later voel ik dat de quadriceps beginnen tegen te strubbelen. Het is noodzakelijk om de snelheid nog wat te laten zakken en ervoor te zorgen dat krampen uitblijven. Op dat ogenblik, net na 30km, zie je al heel velen met dezelfde problemen, maar dan net iets erger. Opeens hoor ik iemand uit het publiek tegen een ‘wandelaar’ roepen: “Blijven dribbelen!” En dat is inderdaad het enige wat ik dan ook nog kan doen. Het is echt op de tanden bijten om niet te wandelen. Af en toe moet ik wel blijven stilstaan, maar dat is alleen omdat mijn maag haar inhoud naar buiten duwt. Veel genieten is er dan al lang niet meer bij.
Na de aankomst kan er nog steeds niet onmiddellijk genoten worden. Het flesje AA Drink dat we krijgen, drink ik rustig leeg, maar moet ik al heel snel opnieuw achter laten. Gelukkig ben ik nog steeds in de aankomstzone en kan ik opnieuw een flesje nemen. Daarna start de zoektocht naar vrouw en kinderen. Zij stonden te supporteren op 38km en moeten ook nog aan de aankomst geraken. Gelukkig vind ik ze niet veel later op de afgesproken plaats en kan ik mijn warme trainingsbroek en -vest aantrekken, want ondanks de zon, heb ik het echt wel koud.
Daarna is het hoog tijd om een plaatsje zoeken op een terras om iets te eten of te drinken. Het heeft geduurd tot aan een ijssalon eer ik terug kan gaan zitten. Na het eten van een lekker ijsje voel ik me terug helemaal in orde. Helemaal is misschien wat euforisch uitgedrukt, maar het wandelen via de Erasmusbrug richting hotel, gaat dan al prima.
Het wrang gevoel om de verwachte eindtijd van 3u30min niet gehaald te hebben, zal toch lang door mijn hoofd spelen.
Volgende keer beter??
