Een werkweek eindigt steevast met een DCLA duurloop op vrijdagavond. Het is de laatste keer dat er moet gelopen worden vooraleer we overschakelen naar het zomeruur en dus ook de laatste keer de wintertoer.
Het weer is eigenlijk ideaal te noemen. Het is niet echt koud, maar er staat toch een vrij fris briesje. De eerste korte broeken komen toch al tevoorschijn; voor korte mouwen is het toch nog wat te vroeg. Ik blijf toch kiezen voor een lange broek en met een T-shirt onder mijn loopshirt (met lange mouwen).
De eerste drie kilometer worden relatief rustig gelopen aan 11,5 km/u (=5’20″min/km). De vierde kilometer is qua reliëf de zwaarste en wordt ook iets trager afgelegd. De volgende helling, richting Bed van Napoleon, wordt er niet meer ingehouden, integendeel. Deze steile helling wordt opgelopen aan 12 km/u. Boven wordt er wel wat rustiger gelopen, zodat iedereen terug kan aansluiten. We zijn de brokkenlopers niet, hé.
Vanaf hier gaat de snelheid niet meer dalen, integendeel. We lopen niet meer onder de 12km/u, eerder aan 12,6 km/u. Met de neuzen richting Linden en verder naar Kessel-Lo, komt er wel een afscheiding. Met enkele lopen we nog wat sneller, richting 13,5 en zelfs 14 km/u. Aan deze laatste snelheid gaat mijn hartslag wel omhoog, tot boven de 160 hs/min. Dit is duidelijk niet meer aan mij besteed om heel lang vol te houden, maar met maar enkele kilometers in het verschiet, ga ik vlot mee met de twee koplopers.
In de laatste rechte lijn, tot aan de abdij van Vlierbeek, blijft de snelheid zo hoog. 500m voor het einde van de weg, versnel ik en schakel over op een hogere snelheid van 17km/u. De laatste kilometer houd ik het opnieuw heel rustig en loop zo uit, als cooling down, tot aan de atletiekpiste.
