Met minder dan 10 weken verwijderd van de Rotterdamse marathon, moeten er kilometers gelopen worden. Gisteren stond ik als vader aan de kant tijdens de provinciale kampioenschappen (PK) veldlopen en was er geen tijd meer om zelf nog de loopschoenen aan te trekken. Een week uitstel is niet aan de orde en dus ruil ik de rustdag van maandag in voor een langere duurloop.
Samen met enkele collega’s vertrekken we iets over twaalf richting sportkot. Om het zeker rustig te houden, blijf ik bij hen zo lang we dezelfde richting blijven uitgaan. Na een goede 3,5 km slaan zij rechtsaf en blijf ik rechtdoor lopen. Vanaf het kasteel van Arenberg liepen we hetzelfde tempo als een vrouwelijke studente. Met haar loop ik nog een vijftal kilometer mee. Leuke anekdote: ze was er gisteren ook bij op het PK in Vilvoorde. Daarna begon ik aan mijn eenzaam tochtje, bijna identiek aan dat van vorige week. Dit keer wil ik rustig lopen. Het enige waar ik af en toe naar kijk is mijn hartslag. Deze mag niet te veel oplopen, zelfs niet op de hellingen.
De ondergrond ligt er nog steeds heel modderig bij. Net voor ik vertrok heeft het enorm hard geregend. De brede boswegen zijn zelfs onbeloopbaar op enkele plaatsen. Het is dan een weg zoeken langs een kant van de weg of zelfs eventjes in het bos. Hier is het meer dan opletten. Je ziet helemaal niet wat er onder de bladeren ligt.
Bij het terugkeren, net voorbij de Poggio hangt er een dikke zwarte wolk dreigend boven mijn hoofd. Gelukkig draait mijn weg naar rechts en loop ik iets verder weg. Achteraf blijkt dat er op dat ogenblik een wolkbreuk met hagel losgebarsten is boven Leuven. Ik ben er van gespaard gebleven en heb enkel een tijdje geen zon gezien, maar heb het wel droog gehouden. Intussen heb ik mijn doel van deze loop bijgeschaafd naar 25 km en loop daarom tot aan de Naamsesteenweg. Op dat ogenblik (voorbij de 17 km) blijft de hartslag schommelen rond de 135-139 hs/min en hangt mijn snelheid steeds boven de 11,5 km/u. Hopelijk kan ik dit verder aanhouden.
Uiteindelijk begint mijn lichaam dorst te krijgen. Natuurlijk heb ik ook dit keer geen bevoorrading mee en zal ik het dus zonder water moeten stellen tot na mijn aankomst. Het blijkt te lukken.
You did a great job! 🙂