Na een rustdagje is het vandaag weer tijd om opnieuw sport in en uit te ademen. Allereerst is het tijd voor een veldloopwedstrijd voor Tibo en Tobi. Dit keer staat Grimbergen op het programma.
Na een vettige aanloop waar al meerdere lopers hun schoenen verliezen loopt Tobi zelfs helemaal vooraan. Niet veel later wordt hij al ingehaald door de uiteindelijke winnaar en favoriet. Toch blijft hij redelijk standhouden, maar moet de favorieten toch laten gaan. Tibo doet zijn uiterste best en volgt enkele plaatsen later. Uiteindelijk wordt Tobi zesde (derde keer op rij al) en wordt Tibo verdiend elfde.
Na het lange wachten op de prijsuitreiking (een stripverhaal) kunnen we terug naar huis rijden en is het mijn beurt om de sportieveling uit te hangen. Het weer is totaal omgeslagen. Het is intussen nat, zijnde lichte regen en wind. Het voelt totaal anders. De knieën laten zich voelen en de zin om te gaan lopen is al helemaal niet meer te vinden. Toch maak ik van mijn hart een steen en zonder veel nadenken op wat komen gaat, trek ik de deur achter mij dicht. De namiddag begin al over te gaan in avond en het dikke wolkendek zorgt ervoor dat dit nog sneller gebeurt.
Zoals gezegd vertrek ik zonder verstand en ik loop dan ook al in de verkeerde richting. In mijn hoofd heb ik een toer richting het kasteel van Horst gepland. De bedoeling is heel rustig lopen, liefst met een hartslag rond de 130 hs/min. Al gauw blijkt dit heel moeilijk. Enerzijds voel ik pijn in mijn rechterknie, waardoor ik allerlei loophoudingen uitprobeer om er zo weinig mogelijk last van te hebben. Anderzijds zijn er regelmatig hellingen of stukken met tegenwind waardoor ik zelden on de 140 hs/min kan blijven. De snelheid zit dan nog vrij goed.
Het weer wordt nog wat slechter (=natter) en donkerder, maar de pijn in de knieën wordt draaglijker. OP de vlakke stukken komt de hartslag opnieuw een beetje lager te liggen, maar onmiddellijk daarna is er weer een helling of zorgt de wind dat mijn motor opnieuw sneller moet pompen. Deze duurloop is allesbehalve een plezante uitstap. Toch wil ik niet de kortste weg naar huis lopen en beslis om hem te rekken tot de 21,1K. Hierdoor heb ik opnieuw enkele hellingen te verwerken.
Na bijna twee uur moeilijk lopen, kan ik eindelijk op ‘stop’ drukken en joggend verder naar huis lopen. Deze loop geeft me een beetje vertrouwen in mijn conditie, maar maakt me des te duidelijker dat het lichaam moet kunnen volgen. Mijn knieën hebben duidelijk rust nodig. Morgen wordt het de eerste werkdag van het jaar, maar het zal eentje worden zonder lopen.
