Afgelopen zondag, 18 juni, liep ik in helse temperaturen een marathon. Enkele dagen rust zijn dan een vereiste, maar wanneer begin je terug met lopen en trainen?
Op maandag en dinsdag is het heel duidelijk en vertellen je beenspieren je dat je er zelfs niet moet aan denken om nog maar naar die loopschoenen te kijken. Voorzichtig wandelen is het enige wat ze je gunnen en dan liefst zonder trappen. Te lang zitten is ook niet aangewezen, want als de benen terug in actie moeten komen, laten ze opnieuw van zich horen, voelen dus.
Op woensdag is het het hoofd dat het terug voor het zeggen heeft. De benen zijn deels hersteld en werken terug mee. Uit eigen ervaring en (vooral) uit ervaring van vele marathonlopers weet ik dat in de weken na een marathon de kans op blessures het grootst is, tenminste als je in voorbereiding op de marathon al niet te veel gegeven hebt. Op dit moment ken ik enkele goede (beter als ik) marathonlopers die met één of meerdere blessures (overbelasting, …) zitten. Dit wil ik ten allen tijden vermijden. Eén zomer niet kunnen/mogen lopen is meer dan voldoende.
Op vrijdag voel ik me helemaal klaar om opnieuw aan te sluiten met de brokkenlopers van DCLA voor de wekelijkse duurloop. Het is nog steeds vrij warm en als eerste duurloop wil ik het toch wel relatief rustig houden. Rond 18.15u vertrekken we vanaf de DCLA atletiekpiste voor de traditionele zomertoer. Het voorstel om een alternatieve omloop te lopen zag ik niet zitten. Met dit weer verkies ik de schaduwrijke zomertoer en bovendien kan ik deze door de parcourskennis ook alleen lopen (als ik de rol moet lossen).
De eerste kilometer wordt er links en rechts nog heel wat gebabbeld, maar dan begint toch al vrij snel het serieuze werk. Ik laat me wat uitzakken en zal me laten inlopen door Jeroen. Eénmaal in het bos loopt Yves nog steeds net voor me uit. Als hij ook rustig blijf lopen, kan ik ook bij hem blijven. Foute keuze. Zijn rustig tempo ligt nog steeds iets te hoog voor mij. Kilometertijden onder de 4’30” is niet echt wat ik vooraf gepland had. Niet veel later komen we Simon tegen en zelfs die twee lopen rustig, misschien zelfs babbelend, een te hoog tempo. Jeroen en Rütger zijn intussen iets te ver achter en dus loop ik maar mijn eigen tempo, maar nog steeds met de bedoeling om bij Yves en Simon te komen. De achterstand wordt niets kleiner, integendeel. Ik blijf een 100m achter hen aan hollen. Ik loop al relatief intensief (>160 hs/min) en wil zeker niets forceren. Vertragen doe ik dan ook weer niet.
Uiteindelijk blijf ik een goede 100-150m achter hen. Wat voor hen een relatief rustige duurloop is, werd voor mij een stevige tempoloop. Ik verbeter zelfs mijn besttijd op deze omloop, volgens Strava. Dit was vandaag zeker niet de bedoeling. De komende dagen moet ik zeker opletten dat de rechter hamstring hiervan geen last ondervindt. Dit blijft, naast de krampen in de kuiten, mijn gevoeligste spier. Wat overbelasting betreft!!
Gelukkig voel ik op zaterdag geen last van de te snelle duurloop. Op zondag duurt het tot in de late namiddag eer ik aan mijn weekendduurloop kan beginnen. Door de sterke wind en de hoge temperatuur lukt het weer niet om met een lagere hartslag te lopen. In het begin, met rugwind is het echt te warm en na de zware hellingen richting Pellenberg zorgt de tegenwind ervoor dat de hartslag iets te hoog blijft.
Toch blijft de koelende tegenwind voordeliger dan de te warme rugwind.
Het was al dagen voorspeld dat het warm ging worden en dat was het ook. Hoe verloopt een marathon bij zeer warm weer?
Het begon al met de jaarindeling. De marathonmaanden zijn april en oktober en op die maanden wil ik wel een marathon lopen. In april stond Parijs op de agenda en in oktober zal het Eindhoven worden. Omdat ik maar twee à drie marathons doe per jaar en er zoveel mooie marathonsteden zijn, ben ik niet van plan om er eentje twee keer te doen. De Great Breweries Marathon vormt de uitzondering. Ik was vorig jaar zo gecharmeerd door de organisatie dat ik het dit jaar opnieuw wou proberen.
Toch is deze marathon geen doel op zich (in tegenstelling van de twee anderen). Een marathon in juni? Na de 3:01:47 van Parijs zou de volgende marathon een Sub3Hr moeten worden. Ik heb altijd gezegd:”Een PR lopen in juni? Het zou wel eens 30°C kunnen worden.” Het was het net niet. De thermometer is blijven steken op 28°C.
Ook al was deze marathon geen doel op zich, de training gebeurde wel. De maanden voordien verliepen zoals anders. Een LSD, tempoloop en intervaltraining wisselden elkaar af. De laatste twee weken heb ik me wel aan een schema gehouden. Maar zelfs met dat schema heb ik toch gezondigd door 9 dagen voordien aan een stratenloop deel te nemen en er 12km alles te geven. Mijn rustig loopje (10K) op donderdag loop ik sneller dan gepland. Bovendien wordt er op vrijdag, door allerlei omstandigheden, fout gegeten: koffiekoeken als ontbijt, koffiekoeken om 10u en een Mexicaans buffet ’s avonds, waardoor ik vel te laat in mijn bed lag. Op zaterdagavond werd ik vrijgesteld van het verjaardagsfeestje van de kids en kon me dus rustig voorbereiden en iets eten. Het tuinfeestje van de buren zorgden wel voor een minder goede slaap.
Zondagmorgen 6u zei de wekker ten huize Hesy dat het tijd was om iets te eten. Na het ontbijt (boterhammen met confituur) had ik nog tijd genoeg om me te wassen en te scheren en om mijn looptenue aan te trekken. Iets voor 7u was ik al op weg. Gelukkig vind de start van de marathon plaats, lang voor die van de 25km waardoor er in de buurt van de brouwerij Duvel nog plaats is om te parkeren. Lid zijn van de Keep-on-Running groep heeft zo zijn voordelen. Els zorgde zelfs voor een privé-parking. Bij aankomst om 7.30u was parkeren helemaal geen probleem, maar voor de deelnemers van de 25K was deze parking een noodzaak. Bedankt Els, in naam van alle KOR-lopers.
Voor 8u was het dan ook nog vrij rustig op de terreinen van de Brouwerij Moortgat. Het afhalen van het deelnemerspakket (=enveloppe met borstnummer) en het t-shirt kon zonder te moeten aanschuiven. Na het opspelden van het borstnummer had ik nog tijd om ergens in de schaduw te gaan zitten. Een half uur voor de start en na een toiletbezoek heb ik, ondanks deze warmte, enkele minuten wat losgelopen en dus de spieren wakker gemaakt. Amper 10 minuten voor de start begaf ik mij naar het startvak en zocht een plaatsje achter de vlaggen van 2u59. Vorig jaar was dat achter de pacers van 3u30!!
Onmiddellijk na het startschot zie je dat er een aantal lopers voor de pacers van 2u59 weg zijn en dat er zich een aardig groepje gevormd is in de buurt van de twee vlaggen. Is het omdat ik niet sneller kan of omdat ik mij zo beter voel, maar ik blijf een tiental meter achter dat groepje hangen. Na een kleine kilometer kijk ik voor het eerst naar mijn horloge en merk dat de hartslag niet zichtbaar is. Toch vandaag niet!?! Ikbegin wat te prutsen aan de hartslagmeterband, maar nog komt er niets te zien. Een hele tijd later verschijnt hij dan toch: 170 en meer. Dit kan toch niet!?! De snelheid zit er wel goed in en het is al vrij warm, maar 170, nu al?? Ik maak me gelukkig niet te veel zorgen en weet dat ik toch op mijn gevoel loop. Na enkele kilometers wordt de hartslag realistischer. Intussen zorgt voldoende zweet voor een betere geleiding.
Passage Kasteel Diepensteyn (c) Robby Hoskens
Wat me in deze marathon opvalt is de juiste kilometeraanduiding of moet ik zeggen, de juiste kilometeraanduiding van mijn horloge. Bij elke kilometeraanduiding langs de weg zit mijn horloge er amper 10 à 20m naast. De 5K passeer ik na 21’05” wat neerkomt op een gemiddelde van 4’13″/km. Dit is zoals ik het graag gewild had. het lopen verloopt nog steeds vrij vlot. Ik maak zoveel mogelijk gebruik van elke bevoorrading, zowel water als AA drink en zelfs de bananen neem ik graag. Toch is de bevoorrading met bekertjes niet goed. Er is veel te weinig in. Het zijn amper twee slokjes en dat is echt onvoldoende. Vorig jaar werd de AA aangeboden in flesjes, zodat je deze over een grotere afstand kon uitdrinken. Toch bereik ik de 10K zonder problemen na 42’29”. Nog steeds op schema dus.
Deze tred blijft zich vlot handhaven tot voorbij halfweg. Het halfway point bereik ik na 1u29 en de snelheid kan zonder problemen aangehouden worden. Toch begint de warmte zich te laten voelen. Niet veel later, rond 26km komen de eerste krampen al dreigen. Het is opnieuw de rechterkuit die als eerst begint te smeken om aandacht. Vanaf dan is het dansen op een slappe koord. Na de rechter begint niet veel later ook de linker. En alsof dat nog niet genoeg is, zijn het nu ook de voeten die meedoen. Reeds voor de start vroeg ik me af of mijn schoenen niet te vast waren. Ik vraag het me nu nog steeds af. Hoe strak mag je de veters aantrekken??
De laatste 8km zijn niet meer plezant te noemen. De krampen bepalen mijn snelheid. Ik durf zelfs niet meer op en af een voetpad lopen, omdat elke andere beweging zorgt voor een echte kramp. Nu blijf ik flirten met een uiterst dunne grens. Zelfs de tenen trekken zich regelmatig krom. Deze extra strekken tijdens het lopen is echt wel moeilijk. Door de iets lagere snelheid, gaat ook mijn hartslag naar beneden. Zelfs met deze warmte blijf ik heel regelmatig onder de 160 hs/min. Normaal ligt deze na 35km hoger dan ervoor.
Ondanks de lagere snelheid haal ik af en toe nog een loper in. Ik ben dus duidelijk niet de enige die het lastig heeft. Zelfs één van de pacers van 2u59 heeft zijn vlag achter gelaten en loopt op zijn tempo de wedstrijd verder uit. OP een bepaald moment vraagt iemand me hoeveelste ik dan ben, maar dat is voor mij een raadsel. Ik ga er wel van uit dat ik bij de eerste 50 ben. Enkele kilometer voor het einde roept iemand me toe dat ik 17de zou zijn. Ik, 17de?? Dat kan niet! Na verder uitlopen bereik ik toch de brouwerij en sleep me verder door en rond deze gebouwen.
Aan de finish hoor ik de speaker omroepen dat ik 16de ben. Dit had ik helemaal niet verwacht. Hiermee ben ik echt wel superblij. De tijd van 3u04’49” is misschien minder snel dan in Parijs, toch denk ik dat deze prestatie nog beter is. Als tweede eindigen in de M45-categorie bewijst toch dat ik dit mag denken.
Na het drinken van enkele flesjes AA en het recupereren van mijn sportzak, kan ik mij afdrogen en omkleden. Hierbij krijg ik pas echte krampen en zie ik nog meer af dan tijdens de laatste kilometers.
In ieder geval is het nu hoog tijd voor iets lekkers. Waar zijn we nu ook al weer??
Vandaag staat de derde manche van de marathon van Lubbeek op het programma. Ondanks het veel te warme weer, onderbreek ik mijn vakantie om hieraan deel te nemen. Tibo en Tobi komen met plezier mee en nemen de kortere afstand voor hun rekening.
De afgelopen dagen hoor je niets anders dan spreken over een hittegolf op het einde van de schoolvakantie. Gelukkig zijn we nog aan zee waar deze temperaturen draaglijker zijn. Toch beperk ik de laatste dagen het sporten tot wandelen door het zand of door het water. Zonder het goed te beseffen hoe warm het is in het binnenland, vertrekken we iets na de middag huiswaarts. Thuis is er alleen maar tijd om snel om te kleden, iets te drinken en dan rijden we richting Binkom.
Er is nog parking op de vooropgestelde parking, zoals tijdens de verkenning vastgesteld. De inschrijving verloopt vrij vlot en dan beseffen we pas hoe warm het eigenlijk is. In de tent is het zelfs niet uit te houden en buiten is het ook een plekje in de schaduw opzoeken. Na enkele minuten opwarmen beseffen Tibo en Tobi hoe warm het echt is. Enkel wat lichte oefeningen en heel korte versnellingen moeten voldoende zijn.
Met iets meer dan 50 zijn ze; de deelnemers aan de 5K. Er zijn maar twee echt jonge kinderen bij en de oudste deelnemer is maar liefst 83 jaar oud. Iets over 18u vertrekken zij aan hun twee rondjes. Na één ronde is er al een grote afscheiding en na twee ronden zie je pas hoe zwaar 5K kan zijn. De sprint voor de derde plaats is nog wat spannend, maar de winnaar hiervan heeft te veel gegeven van zichzelf en valt, van uitputting, neer. Slechts een halve minuut na de derde komt Tobi als zesde over de meet. Iets later (1’40”) passeert Tibo als achtste de finish. Een prachtprestatie is het om zo ver vooraan te eindigen.
Een uur na de start van de 5k is het mijn beurt om te starten aan de 14K. Heel veel opwarmen is er niet bij. Voor de start bedraagt mijn hartslag al meer dan 100hs/min. Dit is enkel om de temperatuur van het lichaam onder controle te houden. De speaker, met een pak ervaring, wijst er alle lopers op dat voldoende drinken noodzakelijk is. Onderweg is er één bevoorradingspost en die passeer je na 5K en dus ook na 12K en aan de aankomst is er ook water. Hier passeer je halfweg ook eens en kan je dus ook al iets drinken.
Veel deelnemers zijn er niet. Ik wil niet té snel vertrekken, maar zie er net na de start al een deel voor me uitlopen. Ik probeer vlug te tellen in welke positie ik zit en dit bij te houden tijdens de wedstrijd. Na 500m loop ik in achtste stek en word ingehaald door iemand (RD) die ik moet kunnen voorblijven. Na één kilometer en dit is reeds na 4’03” besef ik dat ik toch te snel vertrokken ben. Echt veel vertragen wil ik toch niet doen, waardoor de tweede kilometer ook in 4’05” wordt afgelegd. Dan hoor ik RD opeens zeggen dat het wat te snel gaat. ik moet sowieso ook vertragen, maar loop toch gestaag van hem weg.
Na 3K voel ik me al heel moe worden en verlang naar water. Voor de start was er gezegd dat er bevoorrading is tussen de 4de en 5de kilometer. Op die kilometer, waar je heen en terug op dezelfde weg loopt, staat niets! Het duurde tot net voorbij de 5K eer er water stond. Gelukkig kunnen we er twee bekertjes nemen, zodat ik twee keer iets kan drinken en dus ook twee keer water over mijn hoofd kan kappen. Ik kook! Ik ben echt kapot. Het worden nog twee lange kilometers eer we voor de eerste keer de aankomst passeren. Ik kan maar aan één ding denken: stoppen. Het heeft geen zin meer. Dit kan ik geen tweede ronde volhouden. Ook al is het tempo gezakt, het blijft ondoenbaar.
Bij de aankomst doe ik dan ook teken dat ik kapot zit, maar aan opgeven mag ik niet denken. Iedereen zit kapot; dat is zeker. Ne voorbij de passage hoor ik de speaker zeggen dat je beter kan opgeven, als het niet meer gaat. Het is gewoonweg te warm om te lopen. Ik hoor dat ik toch wel wat voorsprong heb op mijn eerste achtervolger en hang intussen op de zesde plaats. Dit moet ik kunnen volhouden. De tweede ronde wordt een echte lijdensweg. De hartslag blijft constant in de buurt van de 180 hs/min hangen. Mijn snelheid blijft zakken en ligt al in de buurt van de 12 km/u. Een plaats winnen zit er niet meer in. Zolang ik niemand vlak achter me hoor, ben ik veilig. Net voorbij het laatste stuk onverhard hoor ik helemaal niets meer. De persoon in kwestie is minstens zoveel aan’t zwoegen als ik. De persoon voor mij zie ik al een tijdje niet meer en dus hoef ik enkel te blijven lopen en liefst aan dit tempo. Hiervoor heb ik wel een hartslag nodig die zelfs de 190 hs/min passeert!!
Net voor de laatste bocht zie ik Tibo en Tobi op me wachten. Ik zou moeten blij zijn, maar ben veel te moe. Gelukkig blijven ze mooi naast mij. We zijn er. Nu moet ik water en cola hebben. Ik vraag hen dan ook om een cola te gaan halen voor mij. Met water alleen herstel ik hier niet van. Zelfs na een half uur en twee waters en twee cola’s, blijf ik zweten. Een goed bier, dat is wat ik nu nodig heb!
Wat de marathon van Lubbeek betreft, blijf ik zeker derde staan. De twee die voor mij staan in het klassement, zijn hier ook voor mij geëindigd. Eén van hen is ook van Lubbeek, dus beste Lubbekenaar zit er ook niet in.
Na de hitte in het begin van deze week spreken we vandaag, zaterdag, van een normale temperatuur. Net voor de middag is het opnieuw boven de 20°C en dus al vrij warm. Deze maand heb ik nog geen lange duurloop (+20K) gelopen en ook vandaag zit dat er niet in.
Na de twee zwembeurten van gisteren voel ik gelukkig enkel wat stijve spieren in mijn armen. De benen hebben er gelukkig geen last van, maar echt supergoed voelen ze ook weer niet. Het zal vandaag dan ook blijven bij een loop van iets meer dan 10K.
Ik vertrek, zoals wel vaker als ik thuis vertrek, richting Finse piste en Provinciaal domein. De eerste kilometer gebruik ik als opwarmer en zorg ervoor dat ik met een rustig ‘voelende’ snelheid loop. De eerste kilometer wordt afgeklokt op 5′ min en is dus echt rustig te noemen, zeker wetende dat het vooral dalend is.
De volgende kilometers blijven ook nog redelijk rustig tot ik aan het Heuvelhofpark kom. Het werkt zoals een rode lap op een stier. Eénmaal ik het park binnenloop en de boomschors van de Finse piste onder mij voel, ga ik automatisch versnellen. Al is het vooral de hartslag die versnelt. Waarom eigenlijk?
Na het iets zwaarder lopen op de Finse piste, blijft de intensiteit iets hoger liggen. De weg naar het Provinciaal domein, licht dalend, gaat dan ook vrij vlot. De weg rond de twee vijvers loop ik ook steeds iets sneller dan gepland. Dat is dit keer niet anders. De hartslag ligt hier in de tweede helft van de 140 en het ligt zeker niet alleen aan het warme weer.
In plaats van via de kortste weg naar huis te lopen, vind ik dat het tijd is om eens de volledige Sneppenstraat (zowel de steile klim als het lange rechte stuk) te lopen. Het is voor mij de eerste keer dat ik vanaf de Schoolbergenstraat deze weg loop. Ik weet dat deze weg als segment op Strava staat en dus ga ik hier heel intensief lopen. Spijtig genoeg is de straat enkel als twee aparte segmenten terug te vinden. Ik loop beide als één intensief stuk. Toch mag ik tevreden zijn mijn behaald resultaat.
Na dit zware stuk volgt opnieuw een hellende weg en blijf ik met hoge hartslag aan de gang. Met dit weer zorgt dat voor meer dan voldoende zweet. Gelukkig gaat het nog wat bergaf zodat mijn hartslag toch nog even opnieuw daalt alvorens de laatste klim (>20%) aan te vatten.
Na het stoppen, duurt het veel langer eer ik ‘uitgezweet’ ben. Het is dus toch een intensieve training geworden.
Net zoals gisteren loop ik vanmiddag, tijdens mijn lunchpauze, opnieuw hetzelfde parcours. Het is alleen vandaag nog wat warmer dan maandag. Ditmaal loop ik alleen en heb bovendien minder zin. Toch kleed ik mij om en éénmaal vertrokken is er van gebrek aan zin niets maar te merken.
Ik vetrek redelijk vlot, maar de GPS van mijn horloge heeft een iets alternatief parcours afgelegd waardoor er rare waarden af te lezen zijn. De volgende kilometers worden wel goed gemeten. Ondanks de warmte zit de snelheid er vrij goed in. Ik bekijk zo weinig mogelijk naar mijn horloge.
Op bovenstaande grafiek zie je perfect hoe deze loop verlopen is. De hartslag blijft steeds toenemen om de snelheid vast te houden. De snelheid lag dan ook iets hoger dan mijn duurlooptempo. Een tempoloop doen bij dergelijke hoge temperaturen zorgt voor een steeds hogere hartslag.
Ook al ben ik zonder veel goesting vertrokken, tijdens het lopen blijf ik met plezier het tempo zo hoog houden. Je voelt wel dat je de snelheid niet heel lang kunt volhouden. Toch doseer ik de inspanning zodat ik tot het einde de snelheid kan volhouden, wat bij deze temperatuur niet evident blijkt te zijn.
Al bij al loop ik deze 9 hete kilometers aan een gemiddeld tempo van 4’37” en dat is gepaard gegaan met heel veel zweet.
Na een week met twee wedstrijden (The Classic en Kiezegem) is het nu vooral een strijd tegen de warmte. De zomer is opeens tevoorschijn gekomen met hoge temperaturen en hove vochtigheidsgraad.
Het afgelopen weekend werd er niet gelopen, maar heb ik toch voldoende calorieën verbruikt door wandelend te fotograferen. Op maandag, werkdag, trekken we zeker de sportschoenen terug aan. Tijdens de middagpauze trotseer ik, samen met enkele collega’s, de warmte en lopen we onze meestgelopen omloop: de Sequoia.
Samen met S. vertrekken we enkele minuten na twee anderen. Het wordt niet echt de bedoeling om ze zo snel mogelijk in te halen, maar inhalen zit er toch wel aan te komen. Met een eerste kilometer in 4’56” lopen we niet echt snel, maar het tempo zit er toch al wel in. In de tunnel is het lekker fris, maar al snel overvalt de warmte ons opnieuw.
Net voor het kasteel van Arenberg zien we een vijftal voor ons uit lopen. Dit zijn duidelijk jonge, getrainde hardlopers. Al pratend lopen ze een aardig tempo, maar lopen toch niet van ons weg. OP het lange rechte Dijlepad verhogen we het tempo iets en ome zo toch wel snel dichter. Net voor het beschutte gedeelte halen we hen in. Ook na dit inhaalmanoeuvre blijven we het tempo (4’23” min/km) hoog houden en niet veel later zien we al onze collega’s voor ons uit lopen.
Met 14 km/u bereiken we de vierde kilometer en draaien we rechts. Het tempo lag de laatste kilometer vrij hoog en mag nu terug wat zakken. Het zweet heeft vele wegen gevonden om uit te breken. Het pad richting restaurant Arenberg is niet beschut en door deze extra warmte is er veel meer zweet nodig om af te koelen. Het tempo ligt terug op onze normaal niveau, net onder de 5′ min/km. In deze omstandigheden is dit helemaal niet slecht.
De iets snellere derde en vierde kilometer begint zijn tol te eisen. Het wordt tijdens de tweede helft én met deze temperaturen toch wel lastiger. We houden ons rustiger en maken er een mooie weerstandstraining van. Op de laatste kilometer, met de steile Karmelietenberg, versnel ik opnieuw en blijf lichtjes versnellen tot helemaal boven. Daarna probeer ik de snelheid hoog te houden tot aan onze finish. Nu komt het zweet nog feller tevoorschijn.
