De vorige wedstrijd is nog niet verteerd en vandaag staat er al opnieuw een stratenloop op de agenda. De plaatselijke (Tessenderlo) feestdag (kermis, braderie, vuurwerk) is voor de 31e keer het decor van The Classic. Naast een Chiquita Kids Run is er een heuse wedstrijd over 4K en over 10K.

Ondanks ik nooit echt getraind heb, sta ik toch al meerdere keren in de uitslag van de de (Nike) Classic. Deze wedstrijd ging ooit van start als ‘The Nike Classic’ waar zelfs wereldtoppers (Kenianen, …) aan de start kwamen. Ui t de streek afkomstig, liep ik er toen als jogger ergens diep verscholen in het pak lopers. Mijn laatste deelname dateert van 2009 en ik zat nog net in de eerste helft (981/2114).

Ondanks deze wedstrijd al lang in mijn agenda staat, heb ik mij toch pas de dag zelf ingeschreven, net als mijn twee zoontjes van 11: Tibo en Tobi, maar zij dan wel voor de 4K. Goed op tijd rijden we naar Tessenderlo en hebben zelfs de mogelijkheid om parking van het sportcomplex te parkeren, idealer kan niet. Nadat de kinderen al de hele dag gespeeld en gevoetbald hebben, gaan ze zelfs hier nog eerst op de plaatselijke speeltuin zich wat uitleven. Ik houd me in ieder geval wel rustig en zal mijn energie straks nog wel kunnen gebruiken. Een uur voor de start hebben ze opeens reuzehonger en moeten ze nog iets eten. Veel te laat eten ze nog een wrap. Als ze er tijdens de wedstrijd last van hebben, weten ze waarom.

Een kwartiertje voor de start, begeven ze zich met zijn tweetjes richting de start. Vanaf nu moeten ze hun plan trekken. Ik begin zelf aan mijn opwarming en zal ze dus enkel zien passeren, niet zien aankomen. Het wordt dus afwachten hoe ze het ervan af gebracht hebben. Bovendien krijgt Het Belang van Limburg de primeur en moeten we nog een dag extra wachten eer we de uitslag te zien krijgen.

Tijdens mijn opwarming voel ik onmiddellijk waarom ik de afgelopen dagen zo weinig gelopen heb: mijn knieën. Rond de knieën blijft het toch wel pijn doen. Hopelijk heb ik er straks én de komende dagen niet te veel last van. Een tiental minuten voor de start begeef ik mij in de startzone. Er is een aparte startbox voor 250 snellere lopers. Als ik me mag baseren op de uitslag van  vorig jaar, zou ik toch graag in de top 200 eindigen en ik durf zelfs hopen op top 150. Het duurt tot amper 30″ voor de eigenlijke start eer ze de nadarhekken voor ons verwijderen. Onmiddellijk probeer ik wat naar voor te wandelen zodat ik toch iets beter sta om te vertrekken. Of sta ik nu te ver vooraan en ga ik anderen ophouden??

Er is geen ontkomen meer aan, de starter begint af te tellen en enkele seconden later weerklinkt iets als een startschot en vrij snel kunnen we beginnen lopen. Ter hoogte van de startmat, waar de tijd effectief begint te lopen, kan ik echt al lopen. Het is toch nog twee bochten vrij druk en daarna is het lopen op de limiet. Ik heb na 200m al een hartslag van 170hs/min en net voor het einde van de eerste kilometer flirtte ik al met de grens van de 180hs/min. Zonder echt te weten waar mijn overslag ligt, weet ik dat dit te veel is. Vanaf hier is het een evenwicht zoeken tussen snelheid houden en de hartslag niet verder laten stijgen, als dat nog tenminste. De eerste kilometer en dit is een eindje voorbij het bordje ‘1’ loop ik in 3’57”. Dit zou ik willen volhouden.

De tweede kilometer verloopt analoog, maar dan toch in veel minder druk ‘verkeer’. Intussen heeft iedereen al wat meer plaats om te lopen. Vanaf nu is het eerder proberen om de positie te verbeteren. Dit kan je alleen doen door zo weinig mogelijk te vertragen. Versnellen zit er echt niet meer in. Toch kan ik regelmatig iemand inhalen. Zelf word ik maar heel af en toe ingehaald. De snelheid blijft vrij constant, net boven de 15km/u, maar de hartslag ligt te kort en af en toe boven de 180hs/min. Dit kan ik niet volhouden.

De derde kilometer kan ik de snelheid nog in de buurt van de 4′ min/km houden, maar de hartslag liegt niet: te hoog! De vierde en vijfde kilometer verlopen dan ook iets trager, behalve voor mijn hartslag, die blijft 178 hs/min. Het zijn dan ook twee moeilijke kilometer. Na vijf kilometer ben ik echt zo goed als uitgeteld en we zijn nog maar halfweg. In ieder geval voel ik dat de anderen in mijn omgeving het ook moeilijk hebben. We tappen allen uit hetzelfde vaatje: reserve en karakter.

De zesde en zevende kilometer bevatten beide een stuk van het zwaarste deel van het parcours: de Russelberg of Gerhagenstraat. Hier loop ik dan ook mijn laagste snelheid van deze wedstrijd, zijnde 4’30” min/km of 13,5km/u. In de bergaf die logischerwijze volgt, loop ik niet meer onder de 4′ min/km of boven de 15 km/u. Gelukkig zakt de hartslag dan toch even naar 176 hs/min. De laatste kilometers blijft het tempo liggen rond de  4’05 min/km of 14,6 km/u.

De allerlaatste kilometer doe ik er alles aan om nog enkele plaatsen te winnen, maar het is duidelijk dat niemand die zomaar zal afgeven. Het wordt dan ook knokken tot het einde. Zelfs met een snelheid van terug boven de 15 km/u win ik niet veel plaatsen, maar toch enkele. Tot de laatste bocht, van de piste naar het gras in het midden, geef ik alles. De laatste meters zie ik de meeste bijna stilstaan net voorbij de eindmeet en ik vertraag dan ook al wat. Tot ik zie dat dan mij nog iemand opnieuw wil inhalen. Dan toch nog even opnieuw optrekken …

Eindresultaten:
Tobi: 36/629
Tibo: 81/629
Werner: 132/1593

Vandaag, vrijdag, is het weer wedstrijddag. Vanavond wordt er in Vorst-Laakdal door de Laakdalse Atletiekvrienden (laakdalav.be) een stratenloop georganiseerd. Deze atletiekclub, onderdeel van Looise AV, organiseert de jogging Rapper dan Rap – memorial Annie Van der Schueren reeds voor de 18e keer.

Een wedstrijd op vrijdagavond is niet echt ideaal. Op het einde van een werkweek zijn de meeste werkende mensen toch wel vermoeid. In mijn geval is dit zeker het geval. Na de marathon van afgelopen zondag heb ik alles behalve rust genomen. Ik heb deze week al drie keer gelopen en dit is zeker niet wat een verstandige loper doet na een marathon. Het is niet echt een grote wedstrijd, maar ik verwacht toch wel een vrij sterk deelnemersveld.

Op de middag gaan mijn collega’s hun normale rondje (Sequoia) lopen, maar dit keer pas ik toch. Stilaan besef ik dat er straks een wedstrijd om het menu staat. Er is geen voorinschrijving voorzien en heb dus nog niet moeten beslissen welke afstand ik zal lopen. Het is een wedstrijd bestaande uit ronden van 4 km. Het is dus mogelijk om in te schrijven voor 4K, 8K of 12K. Tot nu toe heb ik bij dergelijke wedstrijden (Loop zonder Dope, Linden Bosloop, …)  steeds gekozen voor de langste afstand. Vandaag slaat de twijfel toe, 8 of 12 km.

Na het werk wordt de sportzak klaargemaakt voor mij en de kids. Tibo en Tobi zullen eveneens aan de wedstrijd (4K) deelnemen. Het is ook voor hen spannend. Tobi gaat voor zijn persoonlijk record op een 4K, dat nu staat op 16′ (4’00” min/km). Tibo is minder in vorm en heeft schrik hoe hij het ervan af brengt. Zij vinden dat ik sowieso de langste afstand moet kiezen. Eénmaal bij de inschrijving schrijf ik mij zonder veel nadenken in voor de 12K. Benieuwd hoe ik het ervan breng.

Drie kwartier voor de start beginnen we samen aan onze opwarming. We lopen rustig de eerste 1,3 km van het parcours, tot waar we links de Gijperstraat moeten indraaien. Daar doen we enkele stretch-oefeningen en lopen dan terug maar dan met enkele kortere versnellingen. Tijdens de opwarming voel ik me niet echt fris. Het zal afzien worden, zoveel is duidelijk.

Enkele minuten voor het startschot sta ik op mijn plaats. Bij dergelijke wedstrijden zet ik me ongeveer op de derde rij en ga ervan uit dat er snellere jongens voor me staan. Tibo en Tobi staan liever vooraan. De man met het pistool loopt intussen naar de overkant van de weg, druk aan het bellen. Opeens, zonder enig signaal, klinkt het startschot. Nadat ik vlug op start geduwd heb, zodat mijn horloge ook weet dat ik vertrokken ben, begin ik vol goede moed aan mijn wedstrijd. De eerste 200m gaan heel snel en zelfs de volledig eerste kilometer loop ik amper onder de 15km/uur.

Tibo en Tobi zijn zelfs nog sneller gestart. Na een tweetal kilometer haal ik Tibo in. Zijn ademhaling voorspelt niet veel goeds: veel te snel. Ik probeer hem nog wat raad te geven, maar hij kan het tempo niet meer aan. Ik loop zelfs van hem weg. Tobi loopt op dat ogenblik een heel eindje voor me uit. Hij is heel goed op weg om onder de 4’00” Min/km te eindigen. Mijn motor draait intussen reeds op volle toeren met 173 hs/min. Ondanks mijn blijvende inspanning stijgt hij toch niet verder. Dit moet ik kunnen volhouden. 

Het begin van de tweede ronde verloopt vrij moeizaam, maar ik heb niet de indruk dat ik veel vertraag. De lopers van de 4km zijn er intussen niet meer bij, maar er blijven er nog veel over die maar 8 km lopen en dus nu aan hun laatste ronde bezig zijn. Toch haal ik af en toe nog iemand in. Iets over halfweg van de tweede ronde loop ik al een tijdje in de buurt van eenzelfde loper. Ik geraak er niet meer van weg en vraag hem dan of hij ook de 12 doet. Neen dus.

De laatste ronde wordt eenzaam. Ik dubbel een aantal lopers van de 8 km, maar ik zie niemand voor me die ik moet inhalen om een plaats te winnen, maar achter mij hoor ik eveneens niets wat op concurrentie lijkt. Ik trek me dus op aan de tragere lopers die voor me uit lopen en op karakter. Ook al zit een plaats winst er niet meer in, toch blijf ik de snelheid even hoog houden. De laatste ronde loop ik zelfs nog sneller dan de vorige ronde!

Uiteindelijk (12,37 km) passeer ik de finish na 50’53” wat betekent dat ik een gemiddelde snelheid van 14,6 km/u of 4’07” min/km!! Hiermee kan ik alleen maar tevreden zijn. Bovendien stel ik achteraf vast dat ik hiermee een 8ste plaats algemeen behaald heb.