Alweer een nieuwe week. Door mijn lange duurloop van gisteren, had ik toch wel verwacht vandaag de gevolgen ervan te voelen. Gelukkig is dit niet het geval. Ik mag niet zeggen dat ik niets voel; er zit toch wel wat vermoeidheid in de benen en zelfs rug. in ieder geval niet genoeg om vanmiddag binnen te blijven.

Voor een maandag waren we met veel: liefst vijf joggers daagden op om 12u voor de traditionele Sequioa-toer. De eerste kilometers bleven vrij rustig, maar éénmaal de finse piste van het sportkot voorbij kwam de eerste versnelling. Ondanks dat de vermoeidheid toch nog in de benen zat, volgde ik toch de koploper en liepen we een iets hoger tempo. De laatste kilometers lag de snelheid zelfs nog wat hoger.

Deze dinsdag kondigt zich aan als een normale werkdag, dus (hopelijk) ook met een hardloopsessie tijdens de lunchpauze. Dit keer wil ik me niet laten verleiden om wat harder te lopen; het moet een echte herstelloop worden. Vanmorgen voelde ik meer stramheid in mijn spieren dan maandag. Ik vind dit alvast raar.

Dit keer kan ik een dagje zonder lopen niet steken op het werk. Vandaag, woensdag, ben ik tijdens de middagpauze er even tussenuit gewipt om enkele foto’s te maken. Ik weet het; dat mag geen prioriteit krijgen op lopen, maar het tijdstip werd niet door mij bepaald. Hierdoor mag deze dag gecatalogeerd worden als rustdag.

Werner zou Werner niet zijn, mocht ik toch niet aan lopen gedacht hebben. De vrije uren die ik niet doorbreng in sportkledij, gebruik ik vaak om te lezen over hardlopen, reviews  opzoeken interessante wedstrijden, reviews schoenen en accessoires. Kortom steeds tijd te weinig, of heet dit te veel informatie beschikbaar.
Gisteren kreeg ik een tip om wat wedstrijdritme op te doen. Mijn eerste marathon, deze van Antwerpen op 26 april, is nog 2,5 maanden verwijderd; tijd genoeg dus om nog zware inspanningen te leveren. De rustige duurlopen moeten natuurlijk verder gezet worden. De langste tot nu tot bedraagt 30,8 km. Hier moeten er nog wel enkele kilometers bijkomen. Een tip die ik van een ervaren iemand krijg, sla ik zeker nooit in de wind en dus bezocht ik de website van de Natuurlopen van Lier. Dit zijn een aantal wedstrijden van november tot februari van afstanden van 5 km tot een 1/2 marathon. In maart wordt dan de echte Halve Marathon van Lier georganiseerd die zelfs fungeert als Provinciaal Kampioenschap Halve Marathon.

Bij deze heb ik mij dus ingeschreven voor de 1/2 Marathon van 28 februari 2015. Het parcours loopt bij helemaal langs het water, zowel langs de Nete, als één of ander kanaal. Hierdoor zou ik toch mogen besluiten dat er weinig of geen hoogtemeters moeten overwonnen worden, een brug niet te na gelaten. Dit is dus eigenlijk ook een primeur: het wordt mijn eerste 1/2 marathon met officiële uitslag. In principe zou 21km geen probleem mogen zijn, maar het zal toch wel voor de nodige spanning zorgen. Bovendien weet ik ook niet goed aan welk tempo ik daar zal (kunnen) starten. Mijn doel is toch om onder de 5 min/km te blijven. Hopelijk lukt dat ook. Kijk op 28 februari, als het zover is.

Donderdag stond ook gesignaleerd als werkdag zonder lunch-loop. Thuis ligt er ook hopen werk te wachten, dus vanavond lopen is ook al moeilijk te verdedigen. Het zal dus een uurtje op de loopband worden.
De vergadering die gepland stond tot 12u was iets vroeger afgelopen. Ik kon dus toch wel vlug de loopkleren aantrekken en de gebruikelijke toer van 8,8 km gaan lopen. Voor het vertrek ben ik vlug gaan checken of de ‘loopvrienden’ ook iets vroeger konden vertrekken, maar tevergeefs; de bureaus waren verlaten.

Het zou dus weer een eenzame tocht worden. Een echte tempoloop stond niet gepland, maar omdat ik alleen was en eigenlijk ook niet al te veel tijd had, heb ik er toch een strakke tempoloop van gemaakt. Het was zeker niet de bedoeling om echt alles op alles te zetten, en dus keek ik regelmatiger naar mijn hartslag. Voorbij de tunnel onder de Leuvense ring, iets na de eerste kilometer, haalde ik al 160 hs/m. Dit is natuurlijk niet echt iets om fier over te zijn, maar ik zou toch wel dit tempo willen volhouden tot het einde.
De hartslag blijft dan ook de volledige loop schommelen rond die 160, behalve natuurlijk bij de laatste helling. Ondanks de piek van 179 hs/m boven op de helling, blijft het gemiddelde 160 hs/m met een gemiddelde snelheid van 12,6 km/u.

Met het einde van de week in zicht zat ik amper aan 35km. Veel te weinig in het vooruitzicht van een marathon. Zaterdag was een perfecte dag om te gaan lopen, maar als ouder van voetballende kinderen bij VK Linden, moet je ook daar af en toe je steentje bijdragen. Zaterdag namiddag was het nog eens mijn beurt om in de kantine te gaan helpen. Om 12u, tijdens de match van de kinderen, begon ik te helpen achter de toog en om 18u, stond ik er nog. Tijdens deze shift heb ik waarschijnlijk veel meters gestapt, maar op een zachte en zonnige winterdag, zou ik veel liever een lange duurloop doen. Na deze lange namiddag, ben ik ’s avonds naar OHL gaan kijken en ook daar heb ik dus enkele uren recht gestaan. Kortom, zaterdag niets gelopen, wel 9 uren op mijn benen gestaan.

Zondag stond geprogrammeerd als een dagje Aqualibi, dus ook hier was er weinig tijd over om te gaan lopen. Na het ontbijt, op zondag toch iets later, trok ik mijn loopkleren aan. Een uurtje tijd maken om te lopen; ik wist niet dat het zo moeilijk kon zijn. Ondanks deze korte voorziene periode, wou ik er toch een rustige loop van maken. Het grote nadeel om de eerste meters klimmend aan te vatten, doet de hartslag na anderhalve minuut al oplopen tot 156 hs/m aan een lage snelheid. Na 5 minuten tikte mijn hart terug 135 hs/m, maar dan kwam de volgende helling reeds onder mijn voeten doorgeschoven.
Uiteindelijk bleef ik een rustig tempo (5’23 min/km)  lopen tot aan de abdij van vlierbeek. Daar ligt een segment van Strava en daar heb ik dan toch even wat sneller gelopen. Een klein uurtje na mijn vertrek kwam ik toch tevreden thuis aan, al had ik liever nog wat langer gelopen.