Er zijn zo van die dagen. Ik moet toegeven, een dag zoals vandaag heb ik nog niet eerder gehad. Zelfs met het ‘gras afrijden’ niet meegeteld, kom ik vandaag aan VIER ‘moves’ of activiteiten. Het begon door vanmorgen met de fiets naar het werk te rijden. Het is misschien niet ver, maar het zijn toch de beentjes die elke ronde van de pedalen moeten uitvoeren. Met de fiets heb ik hetzelfde probleem als met lopen: langzaam is echt heel moeilijk. Voor mijn vertrek had ik voorgenomen om niet snel te fietsen en ervoor te zorgen dat ik niet bezweet zou toekomen. Mislukt. Zelfs met een oude, slechte fiets doe ik nog moeite om steeds een degelijke snelheid te handhaven. Als je dan nog af en toe wat hellingen hebt, breekt het eerste zweet toch wel uit. In ieder geval was ik op minder dan 20 minuten op mijn werk. Met de auto lukt dit zelfs vaak niet; met de bus duurt het dubbel zo lang !!
De laatste weken zit de (dagelijkse) routine van de Sequoia niet meer in. Dit is natuurlijk allemaal te wijten aan de marathon die ook de nodige rust vereist(e). Ik vertrek iets over twaalf en loop alleen de mini-Sequoia. Een rondje via sportkot, kasteel van Arenberg en Imec van een 7,5 kilometer. Rond halfweg ligt een segment van Strava en daar wil ik dit keer nog eens doortrekken. De rest loop ik aan duurlooptempo. Achteraf zal blijken iets te snel de hogere snelheid opgegeven heb. Voorlopig sta ik dus op 6/195. Eigenlijk niet slecht. Ik draag geen hartslegmeter, maar deze loop zal toch wel in zone 4 tercht gekomen zijn. Na de tussensprint heb ik de snelheid redelijk hoog gehouden.
Als je ’s morgens met de fiets naar het werk rijdt, moet je logischerwijze, ’s avonds ook terug fietsen. Nu is het natuurlijk heel wat warmer als vanmorgen, maar toch probeer ik de snelheid rustig te houden zodat ik niet nat bezweet thuiskom. De weg naar huis is toch wel iets anders dan naar het werk, maar de afstand is gelijkaardig. De tijd die ik erover doe is vergelijkbaar. Mede door druk verkeer, zware helling en iets te laat afduwen, kom ik wel twee minuten langer uit.
Met deze laatste fietstocht is mijn ‘sport’dag nog steeds niet ten einde. ik heb de kinderen beloofd dat ik met hen ook het parcours van de Linden Bosloop nog zou verkennen. Samen met de twee kinderen en twee van hun vrienden vertrekken we dus iets over vijf voor onze verkenningstocht. Ik heb nu al enkele weken pijn in mijn rechterbeen en voel onmiddellijk dat twee keer lopen op één dag geen goed idee is. Het duurt een hele tijd eer de spierpijn vermindert. Dat jong geweld is dan ook nog moeilijk in te tomen. Die lopen vanaf de eerste meters al stevig door. Zelfs de eerste hellingen doen hen niet stoppen. Het zijn letterlijk alleen de splitsingen en het feit dat zij niet weten in welke richting te lopen, doen hen af en toe wat minderen. Enkele kilometer later en dus ook verschillende hellingen verder, blijven zij het tempo bepalen. Op de laatste helling trekt er eentje de sprint aan, maar aan de volgende wegoverschrijding moet niet gewacht worden; iedereen is al terug bij elkaar gekomen. Het is duidelijk, als die jongens (3 van 10j, 1 van 12j) zondag ook zo goed gaan lopen, gaan er veel volwassenen achter hen aankomen.
Update: ik blijf wel degelijk last hebben van mijn rechterbeen. Vooral de achterkant van mijn rechterknie blijft me parten spelen. Ik zal het dus de komende weken rustig aan moeten doen. Toch zondag proberen om de eerste ronde in de buurt van mijn kinderen te blijven en hopen dat ik de tweede ronde dit tempo kan aanhouden.