Tag archieven: lopen

Lopen, Sport, Wedstrijd

Valencia Marathon 2021

Een reactie plaatsen

Derde marathon van 2021 en tweede ‘echte’ zoals ‘vanouds’: met duizenden anderen aan de startlijn en genietend afzien tot aan de finish.

Het lijkt alsof het vanzelf gelopen is, maar dat deed het niet. We moeten al terug gaan tot december 2019 wanneer we op het werk spraken over de marathon van Valencia. Iedereen die ooit al aan de start stond, vind dit een fantastische marathon. Ook bij DCLA-leden is deze marathon goed gekend. De makers van de podcast ‘The Running Crew’ hebben het er al over sinds hun eerste aflevering.
Op de eerste werkdag van 2020 vroeg een collega op het werk of ik al ingeschreven was, want de editie van december 2020 zat al bijna vol. Zonder veel nadenken schre ef ik me in en zo was ik ingeschreven voor de 40th Valencia Trinidad Alfonso EDP Marathon 2020. Veel zorgen maakte ik me niet, want eerst zou ik nog in Londen lopen in april en de Great Breweries Marathon in mei.

“Zou”, en de rest is intussen geschiedenis. Hotel geboekt, vluchten gereserveerd, … Toch stonden er in december 2020 enkel elite-atleten aan de start. Alles wordt omgeboekt naar december 2021 en hopelijk lukt het dan wel.

Van lange termijn planning is het nog moeilijk spreken. De Marathon van Londen van april 2020 wordt gelopen in oktober 2021 en de marathon van Valencia van december 2020 vindt dan toch plaats één jaar later. Na de selectiewedstrijd in mei 2021 loop ik dan opnieuw twee marathons kort achter elkaar. Amper 9 weken na het AWMM World Championship for Age Groups zal ik aan de start staan op de Pont de Montolivet in Valencia.

In tegenstelling zoals bij de vele grote buitenlandse marathons is inschrijven dit keer wel het gemakkelijkste, maar je moet er wel tijdig bij zijn. De reis er naar toe daarentegen is het dat niet. Betaalbare vluchten en hotel vinden is niet altijd evident. Het hotel lag natuurlijk al bijna twee jaar vast. Destijds had ik gekozen voor het Primus Hotel Valencia, een viersterren hotel op wandelafstand van start en finish. Na afloop kan ik dit hotel zeker aanraden.

Voor de vluchten vanuit Brussel naar Valencia heb je keuze tussen Ryanair en Vueling. Beide betaalbaar, maar wel met een duidelijke persoonlijke voorkeur voor de tweede. Vanuit de luchthaven geraak je makkelijk naar het centrum via de metro. Met de automaten kan je best een rittenkaart kopen en deze opladen met 5, 10, … euro en deze ook gebruiken voor je reisgezellen.

In de luchthaven vind je affiches van de marathon

Het gekozen hotel is relatief goed bereikbaar via de metro vanuit de luchthaven. Je moet wel nog 800m stappen vanuit de metrohalte. Het hotel heeft alles wat nodig is. Het ontbijt, niet te duur, is schitterend en op de dag van de marathon is er een extra vroeg ontbijt (6.00u), zodat de eerste starters nog tijd hebben om iets te gaan eten. Eén gouden tip: vraag een kamer die niet (te laag) aan de straatkant ligt. Daar heb je last van straatlawaai (autoverkeer) en is de wifi te zwak. Dit is niet van horen zeggen.

Hotelkamer in Primus Hotel Valancia

Valencia heeft echt wel de ideale opbouw als gaststad voor een marathon. De dagen voor en na de marathon kan je er een echte citytrip van maken. Er is veel te zien gaande van historische tot de modernste archtectuur. Bovendien is de locale eetcultuur om duimen en vingers bij af te likken.

enkele beelden uit het mooie Valencia
enkele beelden uit het mooie Valencia
enkele beelden uit het mooie Valencia
enkele beelden uit het mooie Valencia
enkele beelden uit het mooie Valencia
enkele beelden uit het mooie Valencia


Ook aan de lopers werd gedacht. Het “stadspak’ slingert zich uit van het verre oosten tot ver naar het westen. Vanuit de hele stad ben je vlakbij dit park waar je rustig kan lopen en waar de fietsers een eigen strook krijgen. Mijn laatste voorbereiding-loopjes op vrijdag en zaterdag doe ik dan ook daar. Als je dan enkele elitelopers van het nn running team tegenkomt, kan je dag niet meer stuk. De zon en de aangename temperatuur, midden in de Europese winter, vervolledigen dit gevoel. Het wordt me nu al duidelijk waarom Valencia de perfecte marathonstad is. De rest van de zaterdag breng ik in alle rust door met het klaarleggen van het beroemde ‘manneke’, het herlezen van de laatste richtlijnen en het bekijken van het parkoers. Dit laatste gebeurt nu wel in functie van de voorspelde windrichting. Het is al enkele dagen goed voelbaar, maar de wind gaat de enige spelbreker kunnen zijn. Hopelijk vind ik op de stukken met tegenwind een rug om me achter te verschuilen.

Zondag 5 december: marathondag

Zoals steeds is deze laatste nacht iets korter. Echt veel vroeger gaan slapen gaat echt niet en de wekker zorgt er dan gelukkig wel voor dat we tijdig wakker worden. Het is verre van mijn eerste marathon, dus ik weet wel wat er doen is op een ochtend van een marathon. Om 6u gaat de deur van de ontbijtzaal open. Het is dus de bedoeling om iets voor zessen daar te zijn. De marathon-outfit wordt aangetrokken, maar wel nadat de hartslagband wordt vastgetapet en op gekende schuurplekken wat vaseline wordt aangebracht. Om tien voor zes was ik allesbehalve de eerste aan het ontbijt. En toch ging de deur niet vroeger dan de vermelde 6u open. Intussen stond er al een vrij lange rij en ook hier geen versoepeling. Iedereen werd gecontroleerd of hij was ingeschreven voor dit ontbijt.

Bij marathons waar een dergelijk ontbijt niet voorhanden is, voorzie ik mezelf van brood en confituur. Dit volstaat ruimschoots als marathonontbijt. Vandaag word ik verleid door een heel uitgebreid buffet en toch houd ik me aan het gekende recept. Na enkele sneetjes brood en een croissant kan ik al terugkeren naar de kamer om me verder klaar te maken. Met de start om 8.15u wil ik toch tegen 7u ter plaatse zijn. Vanuit het hotel is het amper 15 minuten wandelen. Net over de Pont l’Assut de l’Or kom je als marathonloper nog in aanrakinig met de nachtleven van Valencia. Eigenlijk is het nog nacht; het is effectief nog donker én zondagochtend. Ter hoogte van het ronde punt staat het vol jongeren wachtend op een taxi en die het heel grappig vinden om iemand te zien rondlopen in sportkledij. Gelukkig geraak ik er ongeschonden door om dan vast te stellen dat de weg naar de tentjes nog gesloten is. Het is dus nog wachten eer je richting het juiste tentje kan stappen om je “finish-bag” af te geven.

Eigenlijk is het meer wachten dan effectief opwarmen. Om niet te vroeg in het startvak opgesloten te zitten, blijf ik rustig zitten en mezelf warm houden. Vóór zonsopgang en in lichte sportkledij is het toch net iets te fris om stil te zitten. Het is dus toch beter om richting startvak te gaan en daar proberen op te warmen.

Hoe geraak je in een startvak? Moeilijk kan dat toch niet zijn. En toch is het dat.

Boven de ingang naar het elitevak hangt foutief het bord met de borstnummers van Wave 1, maar wel doorstreept waardoor je kan zien dat het fout is. Boven ‘onze’ ingang hangt dan natuurlijk ook een foutief bord, maar niet doorstreept. De vrijwilligers die de controle doen houden vast aan dat bord waardoor we met het juiste nummer niet het voorziene startvak in mogen!! Natuurlijk ben ik niet de enige met dit probleem. Net voordien zag ik iemand met een vestje van Trenara. Als trouwe luisteraar van de podcast ‘The Running Crew‘ met o.a. Christophe, co-founder van de Trenara-App, herkende ik hem meteen. Zelfs door het beluisteren van een podcast kan je iemand herkennen. Na een kort kennismakinggesprekje zochten we samen een toegang naar ons startvak, maar wel via het andere startvak en hadden we dus een hele weg af te leggen, door de intussen talrijk aanwezige lopers. Via het achterliggend startvak konden we ons gelukkig wel toegang verschaffen tot het juiste startvak. Dankzij de aangename en ontspannen babbel met Christophe kwam het startschot sneller dan verwacht en na een snelle ‘Succes!’ was er nog net genoeg tijd om op de sporthorloge op Start te drukken. Enkele tellen later liep ik de marathon van Valencia!

De start

Eigenlijk zou deze blog nu pas mogen starten. het gaat trouwens over de marathon. Vraag me niet waarom, maar ik kan geen blog vullen door enkel te schrijven over het lopen van 42km. Deze marathon was eigenlijk één van mijn hoofddoelen van 2020. In planning zou ik in april de marathon van Londen lopen (uiteindelijk op 3/10/2021) en dan in december (verplaatst naar 5/12/2021) deze van Valencia. Ik ben duidelijk Bashir Abdi niet en kan me 2 maanden na een vorige marathon niet opladen om nog beter te doen. Dit wil helemaal niet zeggen dat ik onvoorbereid aan de start kwam. Het is hier vandaag in ieder geval niet de bedoeling om een ‘personal best’ te lopen.

Dat wordt ook metaan duidelijk. Ondanks ik hier een sterke tijd wil neerzetten, wil ik ook niet te langzaam lopen. De eerste kilometers schommelen tussen 3:55 en 4:00 min/km, maar neigen eerder naar de 4:00. Ik loop elke 5 km dan ook netjes op 20 min.

Tussentijden elke 5k
Reële tussentijden

Met bovenstaande afbeelding is eigenlijk alles gezegd. Mijn snelheid blijft vrij stabiel, tenminste tot net voorbij de 30km. De hartslag lag al van net voorbij de start iets hoger dan zou mogen. Als je daarbij weet dat er de bewuste marathondag toch wel te veel wind stond (vraag het maar aan Koen Naert e.v.a.) was dit tempo iets te hoog gegrepen. Je moet dan geen toptrainer zijn om te weten dat dit dan fout afloopt. Het tempo was dan ook niet houdbaar tot op het einde. De laatste kilometers waren dan ook geen pretje. Beschouw ze maar als een lijdensweg. Deze marathon kan als gevoel perfect vergeleken worden met deze van twee maanden geleden in London. De laatste 10km is elke pas een inspanning. Het is op deze momenten dat je beseft waarom je traint én waarvoor die zwaardere (lange, intensieve, …) looptrainingen dienen. Het is de tweede helft van de marathon die je moet trainen !!

Eindelijk de finish

Deze finish van de Valencia Marathon is echt wel eentje om naar uit te kijken en niet alleen omdat de wedstrijd daarmee afgelopen is. De laatste kilometers zijn echt wel het beleven waard. Bij geen enkele marathon is het publiek zo nadrukkelijk aanwezig. Bij het verlaten van de stadscentrum staan er zoveel mensen dat de doorgang voor de lopers amper twee meter breed is. Je wordt er letterlijk vooruit geroepen. Verder richting aankomst wordt alles gedaan om de lopers te behagen. De blauw gekleurde ondergrond maakt het zeer aangenaam om te lopen. Mijn hersenen én benen hebben het al lang opgegeven maar het mentale neemt het hier volledig over. De overschakeling van asfalt naar de blauwe loper doet je echt beseffen dat de allerlaatste reserve mag aangesproken worden, ook al kan je de finishboog nog niet zien. Het allerlaatste gedeelte, in de Ciutat de les Arts i les Ciències (City of Arts and Sciences) is zo prachtig dat er geen slechte foto’s kunnen gemaakt worden. De laatste 100m is het lopen alsof je gewonnen hebt en als overwinnaar op de foto wilt staan.

Moe, kapot, maar oh zo voldaan over de finish !
Moe, kapot, maar oh zo voldaan over de finish !
Moe, kapot, maar oh zo voldaan over de finish !
Moe, kapot, maar oh zo voldaan over de finish !

Wat de Valencia nog speciaal maakt, is het aantal snelle lopers. Deze marathon heeft echt wel een aantrekkingskracht op snelle lopers en niet het minst uit België. De datum en het klimaat spelen hiervoor een beangrijke rol. De marathon ligt vergenoeg van het zomerseizoen en dus kunnen piste-atleten zich nog aanpassen aan de marathonafstand. Bovendien kunnen lopers die het niet zo hebben met de warme zomermaanden hun voorbereiding van 13 weken NA de zomer uitvoeren. Door de vele snelle lopers is het iets minder inetessant om hier veel punten te scoren voor de Abbott World Marathon Majors rankings. Met een eindtijd van 2:51:34 scoor ik ‘slechts’ 3480 punten. Dit brengt mijn jaartotaal op 7110 punten wat neerkomt op een 59ste plaats wereldwijd en een eerste plaats in België. Of dit voldoende is voor deelname aan het World Championship for Age Groups is twijfelachtig. Gelukkig liep ik een betere tijd op de virtuele selectiewedstrijd op 2 mei.

Lopen, Sport, Wedstrijd

London Marathon 2021

Een reactie plaatsen

AbbottWMM Wanda Age Group World Championship 2021

Zoals op ontelbare media te lezen of te horen: de massa-evenementen zoals de Major Marathons vinden opnieuw plaats. Het nieuwe (niet) normale maakt eindelijk plaats voor het oude normale, of toch bijna.

Voor het volledige verhaal van deze marathon moeten we al ver terug in de tijd. In 2018 hoor ik voor het eerst dat Abbott, gekend van de zes World Marathon Majors, in 2020 een aparte rangschikking bijhoudt, en niet enkel voor de elite, maar vooral voor de age group’ers, zijnde de 40+. Bovendien worden de best geklasseerden uitgenodigd om in 2020 del te nemen aan de eerste editie van de Abbott World Marathon Majors Wanda Age Group World Championship die zal gelopen worden tijdens de London Marathon in april 2020. Met mijn deelname aan de marathons van Berlijn 2018 en Boston 2019 haal ik voldoende punten (zelfs in de M45-49 categorie) om uitgenodigd te worden. Deze uitnodiging maakt me instant blij, want hiermee kan ik wel in Londen starten, wat me tot op heden via de normale inschrijving nog niet gelukt was.

Wat vooraf ging…

Begin 2020 start ik mijn looptrainingen met één hoofddoel: dé marathon in april. De lange duurlopen worden steeds langer en er worden versnellingen aan toegevoegd. Op 8 maart is er al een eerste ’test’ met de 20km + 10km snel en die verloopt hoopvol.

Enkele dagen later de koude douche: de marathon van London zal NIET plaatsvinden in april, maar zal uitgesteld worden tot in oktober 2020. Oktober 2020 wordt zelfs oktober 2021. En nu, anderhalf jaar later zijn we zo ver.

In mei liep ik een marathon langs de vaart. Na een goede trainingsperiode liep ik tijdens de virtuele Abbott WMM Global Marathon een tijd van 2:46:49.

Na de nodige rust kunnen de trainingen voor Londen opnieuw starten. In juni en juli wordt er gewerkt aan de snelheid en aan de anaerobe drempel. De weekvolumes gaan opnieuw richting 100km. Aan volume geen gebrek, maar het blijft toch opletten om voldoende energie over te houden om de kwaliteitstrainingen correct uit te voeren. Gelukkig doen we het graag!

Op 16/09 neem ik nog deel aan een wedsrijd: 10 Mijl Koen Van Dyck. Met een tijd van 59 min loop ik een halve minuut sneller dan twee jaar geleden. Dit moet vertrouwen geven. Anderzijds wou ik na de wedstrijd nog 10km doen aan marathontempo, maar dat werd na 7km echt zwaar en met een stekende pijn in de buik houd ik het geen 10km vol.

De reis…

In de laatste weken voor de eigenlijke marathon bereiken de trainingen hun hoogtepunt en komt het administratief gedeelte meer en meer op de voorgrond. Dit keer is dat nog eens extra het geval. Het hotel ligt al vast van voor april 2020, maar de reis naar en van London is nog verre van duidelijk. Er worden langs alle kanten voorwaarden opgelegd en wetende dat Londen niet meer in “Europa” ligt, maakt het niet eenvoudiger. Er wordt door London Events, de organisatie, een zes-stappen-plan opgesteld om de lopers aan de start te krijgen. Vanuit de Britse en Engelse overheid worden er quarantaine- en testregels opgelegd.

Gelukkig moet ik dit avontuur niet alleen aangaan. Net zoals de twee Amerikaanse marathons, storten Tom en ik ons in dit avontuur. Om quarantaine te vermijden wordt de treinreis, die via Frankrijk passeert, omgeboekt naar een rechtstreekse vlucht vanuit Brussel. Er komt zelfs een zoveelste App (VeriFLY) aan te pas om alle administratieve verplichtingen te kunnen afvinken vooraleer te kunnen inchecken. Pas op de ochtend van het vertrek kan ik de laatste stap afvinken! De reis naar Londen is begonnen! Op dag 1, vrijdag 1 oktober, is er een strakke planning. Na de landing is het de bdeoling om zo snel mogelijk (via de Express van Heathrow naar Londen) en van daaruit richting London ExCel voor het afhalen van de borstnummer. In tegenstelling tot de vorige jaren moet er nu eerst een kitbag afgegeven worden met spullen die je aan de finish wilt terugzien. Deze kitbag werd een week voor de marathon naar alle deelnemers wereldwijd opgestuurd. België zou België niet zijn om de douane er nog tussen te zetten. Voor deze lege plastieke zak betaalde ik €18,20 douanekosten! Schandalig !! Gelukkig kwam hij toch nog tijdig toe en kon hem klaarmaken voor mijn vertrek.

Ter plaatse…

Na het afgeven van de kitbag werd deze verder aangevuld met drank, een T-shirt en met de TWEE medailles. Ter verduidelijking : ik loop niet alleen de marathon van Londen, maar ook het Age Group World Championship, weliswaar gelijktijdig.

Na het afhalen van de startnummer en het bezoek aan de beurs gaat het naar de Welcome Reception in de Southwark Cathedral , London Bridge. Hier krijgen we een zicht op andere deelnemers aan dit AWMM Age Group World Championship. Er werd duidelijk de nodige aandacht aan besteed en we worden ook rijkelijk voorzien van drank en hapjes. Velen laten de prosecco voor wat hij is, maar Tom en ik nemen wel een glaasje (en laten dat zelfs nog eens vullen). De race director van de London Marathon, Hugh Brasher, is duidelijk onder de indruk wanneer hij mag aankondigen dat na 889 dagen opnieuw tienduizenden lopers door de stad zullen lopen, waaronder wij, de geselecteerden. Wanneer we vriendelijk verzocht worden de kathedraal te verlaten, omdat de viering gaat aanvangen, kijken we nog even achterom om te genieten van het mooie en unieke kader waar we ons bevonden.

De start…

In de officiële mail over de startprocedure, met daarin een strikt schema met waar je wanneer moet zijn, is een fout geslopen en dit moet recht gezet worden met meerdere mails en een extra bijlage bij je startnummer. Gelukkig had Tom dit onmiddellijk door en was het voor mij geen verrassing. De Yellow Assembly area bereik je best vanuit Blackheath en dit station bereik je via de trein. Het Sidney Hotel (Victoria) voorziet een extra vroeg ontbijt waardoor we zonder zorgen ons kunnen klaarmaken en tijdig naar Victoria Station kunnen gaan. Vermits Tom moet vertrekken vanuit de blauwe zone, scheiden onze wegen net voor de grote verzamelplaatsen.

Ik vertrek vanuit de gele om 9.30u, Tom vanuit de blauwe zone om 9.37u.

We zijn vertrokken…

Uiteindelijk kan de marathon waar ik sinds begin 2020 naar uitkeek van start gaan. Wie dacht dat het parkoers in London biljartvlak is, moet ik teleurstellen. In de eerste 5k zit heel wat reliëf, zowel dalend als stijgend. Het is hierdoor vrij moeilijk om een ‘steady pace’ te lopen en nog moeilijker om dat tempo correct te lopen. Zelfs met voldoende expertise is het moeilijk om het tempo aan te voelen. De klok zegt dat ik iets te snel loop, de hartslag zit op het randje en ook mijn gevoel zegt dat dit tempo de limiet is om te kunnen volhouden. Toch neem ik het risico. Voor één of andere reden blijf ik het tempo aanhouden. Hopelijk krijgen we geen klop van de hamer of moeten we halt houden wegens krampen.

Vaak wordt er gezegd dat je moet genieten van de omgeving als je een marathon loopt door een wereldstad zoals Londen. Echter, het lukt me nooit om aan sightseeing te doen tijdens het lopen van een marathon. Ik geniet enkel van de lopers rond mij en natuurlijk van het enthousiaste publiek. Ondanks het talrijk opgekomen publiek kan je in Londen sommige passages niet negeren: Cutty Sark (10k), Tower Bridge (20k), London Eye (40k). Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat het London Eye niet door mijn oog gepasseerd is. Gelukkig wel nadien via bovenstaande foto.

Terug naar de marathon. Het iets te hoge tempo blijft steeds houdbaar. Halfweg zie iknet de eliete vrouwen lopen aan de andere kant van de weg en hun klok staat op 1u54. Mijn eerste helft wordt afgeklokt op 1:22. Als ik dit zou kunnen volhouden, kom ik over de eindmeet onder de 2u45. Zou dit echt zomaar kunnen? De kilometers blijven volgen en steeds kan ik afklokken onder 4:00 min/km. Na 32km begint de marathon! Elke marathonloper weet dit en ik ook. En met deze marathon word ik daar duidelijk op gewezen. Nu komt het moment dat ik met excuses ga afkomen, zoals tegenwind, maar dat is voor iedereen hetzelfde. Natuurlijk kwam de laatste 10km de wind uit de verkeerde richting, maar dat alleen kan de reden niet zijn. Mijn tempo is gezakt en vanaf hier duren mijn kilometers 10″ langer. Spijtig genoeg vind ik geen rug waar ik achter kan lopen en moet ik zelf mijn weg banen. De laatste kilometer is zeker de traagste niet, maar de borden van laatste km, laatste 600m, en zelfs ‘only 385 yards’ doen me toch wel aftellen naar die finish op The Mall. Het is voor deze lastige kilometers dat je uren en uren traint.

Achteraf…

Na de finish zit er niets anders op dan terug naar het hotel te gaan. Dit keer volledig te voet. Ver is het niet, maar na deze marathon valt het toch wat tegen. Gelukkig worden we regelmatig afgeleid door mensen die nog naar de meeting point moeten en versteld staan dat we al aangekomen zijn en reeds weggaan van het evenement. Onderweg worden we aangesproken door ‘Oscar’ en hij was zo onder de indruk dat hij prompt een foto van ons nam, mét Oscar.

Om het weekend af te sluiten worden de deelnemers aan the inaugural Abbott World Marathon Majors Wanda Age Group World Championship uitgenodigd in The Ballroom van de Park Plaza Westminster Bridge, maar eerst verwennen we onszelf met een Prosecco en een dubbele burger. Na enkele dagen pasta smaakt dit heerlijk! Na deze maaltijd zetten we onze weg richting Big Ben en Westminster Bridge voor de afsluitende party.

Voor volgend jaar staat het hoofddoel ook al vast. Dankzij mijn goed resultaat op de Global Marathon van 2 mei 2021 mag ik deelnemen aan de tweede versie van dit wereldkampioenschap. Enkel nog weten waar en wanneer deze gelopen wordt.

Allerlei, Lopen, Sport, Wedstrijd

Eindejaarscorrida Leuven 2019

Een reactie plaatsen

Een wedstrijd georganiseerd door je eigen club mag je niet missen.

In 2018 was dit nochtans wel het geval. Door een aanslepende blessure moest ik vorig jaar verstek laten gaan. Gelukkig bracht de kiné me er terug bovenop. De laatste maanden gaat alles vrij goed en sta ik dit jaar op 29 december opnieuw aan de start.

Na mijn laatste marathon heb ik weken, zoniet maanden in een runners’ high verkeerd. De wedstrijden die erop volgden (veldloop Leuven, HM Flawinne, …) verliepen allemaal vrij goed. De trainingen worden al serieus opgedreven en het goed gevoel blijft.
Ondanks deze wedstrijd een bepaalde belangrijkheid heeft, pas ik mijn trainingsschema niet aan en blijf ik werken aan een stevige basis voor de volgende marathon (London 2020). Mijn weektotalen bedroegen in november steeds meer dan 80km en zijn in december zelfs opgelopen tot 100km. De laatste week, deze van de Corrida, houd ik me aan het schema met een stevige snelheidstraining op woensdag en een vlotte wintertoer op vrijdag. Veel wordt er dus niet getaperd.

Op zondagochtend, de dag van de wedstrijd, is het echt wel koud. Gelukkig loop ik de langste afstand en is de start pas voorzien om 11.15u. Toch was ik al vrij vroeg ter plaatse. Om 10u stonden Tibo en Tobi aan de start. Met een 41ste en 33ste plaats doen zij het meer dan goed. De toon is gezet; ik weet dus wat me te doen staat: knallen!

Mijn opwarming begint niet echt zoals gehoopt. Tibo is gelukkig mijn begeleider, maar door mijn kledij te moeten dragen, verliest hij zijn handschoen die de dag voordien pas was gekocht. Na een kleine zoektocht en toiletbezoek was het hoog tijd om mijn opwarming aan te vatten. Ik zoek een rustig plaatsje uit in het overvolle Leuven en loop daar wat heen en weer en doe aansluitend wat versnellingen. De dynamische opwarmingsoefeningen zijn nog steeds niet aan mij besteed. Hierin heb ik nog veel te leren. Enkele minuten voor de start neem ik plaats in het overvolle startvak.
Zoals steeds zijn er minder snelle lopers die vooraan postvatten. Net iets luider dan nodig zeg ik tegen mijn marathoncollega Tom Van Ongeval dat ik dit jaar veel rustiger ga starten dan vorige keer en dus niet veel sneller dan 3’15″/km zal lopen. Het mist zijn doel niet; sommigen draaien zich om en beseffen dat ze minder snel lopen en dus niet echt op de juiste plaats staan. Wetende dat Tom heel wat sneller zal starten is het voor hem nog meer van belang. Ik probeer dit keer echt niet té snel te starten om zo mijn snelle energiebronnen nog wat te sparen voor de tweede helft van de wedstrijd. Zo gezegd, zo gedaan!

De start verliep toch nog steeds vrij moeilijk. Het is echt oppassen om niet ten val te komen en niemand te doen vallen. Gelukkig geraak ik er goed door en kan al vrij snel mijn cruisesnelheid aannemen. De eerste kilometer klok ik af op 3’28”. Niet echt té snel dus. Natuurlijk lopen er dan al veel lopers voor me, ook enkele die ik graag achter me had gezien (of beter gezegd: niet had gezien). Echt veel zorgen maak ik me niet. Het gevoel is echt wel goed.
Na enkele kilometers liggen de meeste posities al vast. Gelukkig zijn er enkele toeschouwers en seingevers die luidop het aantal lopers tellen. De eerste keer hoor ik een getal in de 50. Mijn doel om bij de eerste 50 te eindigen is dus haalbaar, mits ik nog enkele lopers inhaal. Er zit dus niets anders op dan het tempo aan te houden (versnellen zit er niet meer in, vrees ik) en hopen op wat meer verval bij de anderen. Voorlopig blijf ik rond de 3’35” min/km lopen en dit is toch wel iets sneller dan verwacht.

Hoe meer de kilometers vorderen, hoe meer lopers ik kan inhalen. Het verval is bij mij dus toch iets minder dan bij de anderen. Bij het inhalen van collega’s DCLA kan er toch steeds een aanmoedigend woordje af. Na éénmaal de teller in de hoge 40 gehoord te hebben, hoor ik na 9km al een cijfer korter bij de 40. Op dat ogenblik kan ik zelfs lopers inhalen die ik nog nooit voor ben geweest.

Dit wordt duidelijk een persoonlijk succes. Mijn doeltijd van 45min wordt zeker gehaald.
De laatste kilometers worden steeds zwaarder, maar dankzij het kunnen inhalen van enkele gekende ‘snellere’ lopers, blijf ik een goed gevoel hebben. De laatste kilometer is er echt nog een strijd en haal ik het beste in me naar boven en leg deze nog af aan een tempo van 3’24”

Deze schitterende wedstrijd sluit dan ook een mooi jaar af met enkele hoogtepunten op sportief vlak, maar ook met dieptepunten.
De trainingen verlopen perfect op schema en 2020 zal hopelijk een nog beter jaar worden, met als uitschieter toch wel het AbbottWMM Wanda Age Group World Championship in London op 26 april 2020.

Lopen, Sport, Wedstrijd

NCD Halve Marathon te Flawinne 2019

2 reacties

Amper vier dagen na de veldloop van DCLA staan we opnieuw aan de start van een wedstrijd. Dit keer is het opnieuw een langere afstand, namelijk 21km of een halve marathon.

Na de veldloop voelde de benen echt wel pijnlijk aan en was een herstelloop op maandag onvoldoende om alles te herstellen. Dinsdag moest er dan opnieuw rustig gelopen worden om de laatste spierpijn eruit te krijgen. Na een rustdag op woensdag, geen interval training dus, vertrok ik op donderdag 7 november naar Flawinne waar het 2 Bn Commando deze wedstrijd organiseert.

De halve marathon van 2Cdo heb ik nog al gelopen (2017 en 2018), maar dit is de eerste keer dat ik deelneem aan deze wedstrijd als Nationaal kampioenschap. Het grote verschil zit in de start. Vandaag start iedereen samen, zoals gebruikelijk bij dit soort wedstrijden. Wanneer deze halve marathon niet als kampioenschap ingericht wordt, is er een start per leeftijdscategorie waarbij de oudsten (+50) eerst vertrekken en 5 minuten later de volgende categorie.

Gelukkig starten we aan de achterkant van het paradeplein en is er al wat verdeling wanneer we op de weg komen. Toch is het de eerste minuten goed opletten. Er zijn heel wat bochten te nemen en vrij hoge borduren. Door de regen is het niet overal goed om te lopen; zelfs de weg ligt er echt wel nat bij. De tweede kilometer is nog meer dalend en door deze hogere snelheid is het nog meer opletten. Bovendien zijn we nog vroeg in de wedstrijd en het risico op een te snelle start is hier groot. Mijn hartslag ligt ruim boven de 160 bpm en vanaf nu is het dus tempolopen.

Er staat toch wel wat wind en ik heb niemand onmiddellijk voor me. Graag had ik aangesloten bij het groepje voor me. Niet veel later lukt me dat zelfs. Ik zie dat er van kop gewisseld wordt, dat zit dus goed. Het tempo ligt eigenlijk net iets te hoog, maar dit voordeel wil ik echt niet verliezen.
Enkele kilometer verder moeten er twee lossen en ik ben het niet. Met wat moeite kom ik opnieuw bij de voormalige koploper. Net op dat ogenblik doet hij teken om over te nemen. Hij beseft duidelijk niet dat ik net met de nodige inspanning die enkele meters heb moeten goedmaken. Toch neem ik over en voel opeens de felle tegenwind. Is dat nu toeval, dat ik net overneem wanneer de wind op kop staat. Op kop lopend blijf ik mijn best doen om het tempo hoog te houden, maar krijg toch de indruk dat het iets minder snel gaat. Hij neemt toch niet over dus het zal wel snel genoeg zijn.
Wanneer de wind minder nadelig blaast, neemt hij wel terug over en beginnen we aan het meer stijgend gedeelte van de wedstrijd.

Na het zwaarste gedeelte van de wedstrijd komt het moeilijkste gedeelte. Dit klinkt niet logisch, maar is spijtig genoeg wel het geval. In de laatste 6k zitten veel onverharde wegen. Deze wegen zijn door de regen omgeschapen in modderpaden en met de slicks (Nika Vaporfly) aan mijn voeten is er van lopen geen spraken meer. Het alsof je met rolschaatsen over het ijs loopt. Mijn collega (voor één dag) gaat er vandoor. hij heeft duidelijk meer grip.
Op het volgend modderstuk word ik voorbij gelopen en opnieuw is er van aanpikken geen sprake. Ik geraak op die stukken niet vooruit. Op het verhard gedeelte heb ik de indruk om iets in te lopen, maar dan komt er opnieuw een quasi onbeloopbaar stuk aan. Voorlopig hoor ik achter mij niet onmiddellijk iets, maar dat kan niet lang meer duren. Het blijft dus zo snel mogelijk lopen tot de finish.

De laatste kilometer is vooral gras en hier is het voorzichtig zijn, maar lopen lukt toch nog. Uiteindelijk kom ik als 17de (algemeen) over de finish in een tijd van 1u22. Dit levert me een vijfde plaats op bij de masters+40.

Algemene uitslagDownload
Lopen, Sport, veldloop, Wedstrijd

DCLA Veldloop 2019

Een reactie plaatsen

Na een lange zomer met drie marathon (Boston, Puurs en Chicago) komt de winter eraan met wedstrijden in het veld. DCLA opent dit nieuwe veldloopseizoen.

Vorige winter was een ramp. Na de eindejaarsmarathon, Berlijn 2018 die wel een succes was, bleven de billen, hamstrings en de pezen in die buurt me parten spelen. Dankzij kiné Dennis Laerte werd een een revalidatieperiode ingelast en was ik net op niveau voor het voorjaar. Nu, na een schitterende eindejaarsmarathon, is het opnieuw opletten geblazen. In ieder geval kan ik al opwarmen zonder pijntjes te voelen en eerlijk gezegd, dat doet deugd.

Mijn laatste cross dateert van exact een jaar geleden. ondanks mijn blessure heb ik vorig jaar toch deelgenomen aan de veldloop van DCLA in 2018. Als net geen vijftiger liep ik toen nog met de Masters +35 over een afstand van 6.5km. Dit jaar krijg ik 4,2km voorgeschoteld en ben er eerlijk gezegd niet kwaad om. Ondanks mijn specifieke marathontrainingen van de afgelopen maanden wordt dit totaal iets anders. Lopen tot je niet meer kan en dat volhouden tot de finish.

Voor de start warm ik samen op met enkele collega’s van DCLA mét ervaring. Na een korte opwarming op de weg is het tijd om die spikes aan te trekken en het gevoel van die dunne schoentjes met pinnen terug te krijgen. Het is toch wel een heel andere vorm van lopen. Eerst doe ik enkele voorzichtige versnellingen in de buurt van mijn sporttas om eventueel nog wijzigingen te kunnen aanbrengen, zoals kortere of langere pinnen, veters vaster of losser, … Alles voelt goed en na een laatste stress-plasje ga ik richting start om daar nog wat verder op te warmen met nog korte versnellingen. Bovendien is er nog wat tijd om ‘oude’ bekenden tegen te komen en wat te socializen.

Perfect volgens de regels en op schema wordt de wedstrijd op gang geschoten. In tegenstelling tot de vorige jaren ben ik dit jaar iets beter weg. De ‘oudere’ masters lopen samen met de jongere scholieren en die mannen lopen niet alleen sneller, ze starten vooral ook sneller. Het is in de eerste bochten toch wel wat wringen. Na enkele bochten en smalle loopstroken loop ik opeens samen met Marc Neefs, de winnaar van vorig jaar. Dit kan alleen maar betekenen dat ik zeker snel genoeg gestart ben. Ik sta er helemaal niet bij stil of hij dan wel goed of slecht vertrokken is. In ieder geval is het nu hoog tijd om rustig te blijven want er staan nog wel wat rondjes te wachten. Elk rondje staat voor meerdere bochten, een stevige helling en zelfs enkele hindernissen in de vorm van strobalen.

In tegenstelling tot stratenlopen heb je hier helemaal geen tijd om rond te kijken. De prioriteit ligt vooral in het zoeken van de ideale lijn: zonder putten, plassen, boomstronken of andere obstakels die het lopen kunnen tegenwerken. Zelfs naar de horloge kijken, wordt al moeilijk. Gelukkig hoor ik (als ik het al hoor) het einde van elke afgelegde kilometer. Een eerste kilometer in 3’38” is voor mij echt wel snel en misschien zelfs iets té snel. De hartslag bedraagt intussen al +160 bpm. Dit is een cijfer wat ik op intervaltraining nog niet zag.

Het tweede rondje is het vooral geconcentreerd blijven en de snelheid hoog houden. De tweede km wordt afgeklokt na 3’53”. Dit is nog steeds heel behoorlijk, maar de motor draait warm, hopelijk niet te warm. Met +170bpm in koude en regen komt dit in de buurt van een overdrive. Mijn voorligger heeft intussen al wat afstand genomen en dus is het plaatsbehoud nu mijn prioriteit. Ik hoor niet onmiddellijk iemand achter mij, geen scholier en ook geen master. Pas in de derde ronde lopen we iets verder en is er een 180° bocht waardoor we een goed zicht krijgen op de anderen. Hier merk ik een relatief grote voorsprong op de achterliggers. Het plaatsbehoud moet dus mogelijk zijn. Vertragen is wel niet aan de orde. De ademhaling is de enige die versnelt. Vanaf nu concentreer ik me hierop. Rustig en zo diep mogelijk ademen wordt de hoofdopdracht.

Na vier rondjes bereik ik, toch wel uitgeput de finish. Met een opgelopen achterstand van 30″ kan ik mezelf niks verwijten en had ik zeker geen plaats kunnen opschuiven. Maar welke plaats heb ik nu? Ik heb er totaal geen zicht op. Hoeveel masters waren er nog voor me? Na aankomst hoor ik de speaker iets zeggen en dacht te horen dat mijn voorligger tweede was. Maar dit was te mooi om waar te zijn: hij was derde. Ik word hiermee vierde en val dus net naast het podium.

Uitslag M50
Lopen, Sport, Wedstrijd

Chicago Marathon 2019

Een reactie plaatsen

Wat vooraf ging…

Exact een jaar geleden schreef ik mij in voor mijn vierde Major Marathon: Chicago 2019. Enkele dagen voor de inschrijving boekte ik al een hotelkamer. Gelukkig kreeg ik al vrij snel de bevestiging dat ik toegelaten was voor de Bank of America Chicago Marathon 2019.

Nu het administratieve achter de rug was, kon het sportieve beginnen of dat was toch het plan. De voor bereiding van de voorjaarsmarathon startte bijzonder slecht. Gelukkig bracht ik de Boston Marathon 2019 toch nog tot een goed einde. Amper vier weken later liep ik nog de Great Breweries Marathon en met de noodzakelijke rust kon ik in juni herbeginnen met de trainingen.

De grote verandering kwam via Runnersconnect.net. Vanaf nu zou ik mijn schema en opvolging krijgen via hen. De eerste contacten verliepen zeer goed en niet veel later kreeg ik mijn schema voorgeschoteld. Wat was me dat? Moet ik dat allemaal doen? In de eerste weken was het vrij moeilijk om het volume te volbrengen, maar na verloop van tijd, verliepen de dagelijkse trainingen al wat vlotter en kwam ik steeds vlot aan het gevraagde volume en zelfs in de voorgestelde tempo’s. Dit zou mijn beste voorbereiding ooit zijn.

Veel lokale wedstrijden zaten er dit jaar niet meer in. De vier lopen van de Marathon van Lubbeek zouden quasi de enige wedstrijd zijn die ik zou lopen. Bij de tweede wedstrijd, die van Linden op 16 augustus , liep het fout. Drie kilometer voor het einde sloeg ik mijn voet om. Geen enkel schema is daarop voorbereid. Net nu de specifieke marathontrainingen moeten beginnen, lag ik uit. Gedaan met lopen! Daar ging mijn training!

Zonder teveel te panikeren herstartte ik voorzichtig 10 dagen later, maar dan kwam mijn linkerkuit roet in het eten gooien. Deftig lopen was ook al niet meer mogelijk. Opnieuw roep ik de hulp in van Kiné Laerte. Dennis moest me er weer bovenop helpen, maar eerst toch nog de wedstrijd in Pellenberg afwerken, want ik moest die Marathon van Lubbeek nog voltooien. Ondanks de pijn bij het rustig lopen, gaat het bij sneller lopen met minder pijn. Gelukkig maar. Dankzij de kiné, het niet-panikeren en het blijven volhouden, kon ik toch nog min of meer het schema van RunnersConnect volgen. Tot aan het vetrek naar Chicago bleef die kuit voor pijn en ongerustheid zorgen. Het doel om de PR te verbeteren werd al bijgesteld tot gewoon Sub3hr.
Ondanks de pijn en het slecht gevoel lukt het me toch nog om 19 september een 10 Mijl te lopen onder het uur, wat een tweede plaats in mijn leeftijdscategorie oplevert.

De laatste dagen …

De laatste dagen voor vertrek verliepen nogal hectisch. Ondanks de taperperiode waarin gevoelig minder gelopen wordt, kwam ik nog steeds tijd te kort om te doen wat moest gebeuren. Gelukkig kon ik op de nodige steun rekenen van de mensen rondom mij. De zenuwen, die ik normaal niet heb, lieten toch van zich horen, mede door de onafgewerkte zaken en ook doordat de loopjes tijdens het taperen zelfs niet gingen. Ramp o ramp, wat ging ik eigenlijk doen in Chicago.

Woensdag, na het werk, liep ik nog een heel rustig loopje met Tom. Het lopen ging zonder noemenswaardige problemen, maar mijn horloge kwam opeens af met een hartslag van 160 en meer. Na de bekommernissen op het werk, privé, sportief, kon dit er ook nog wel bij. Een heel korte nacht later werd ik zonder fout goed en wel afgezet in Zaventem en kon het avontuur van mijn vierde Major Marathon beginnen. Chicago, here I come!

Na een lange vlucht en een nog veeeeeeel langere wachtrij aan ‘immigration’ (voor de anderen) vond ik Tom vrij snel in Chicago O’Hare. De trip naar het ‘The Congress Plaza Hotel’ verliep vlekkeloos. Tijdens de vlucht begon ik me wal steeds minder goed te voelen, maar dat zou na een goede nachtrust wel opgelost geraken.
Niet dus. Op vrijdag word ik echt slecht wakker. Na het ontbijt gaat het al iets beter en kunnen we met de voorziene shuttle naar de Expo om de nummers en het startpakket af te halen. En natuurlijk niet vergeten, om te passeren aan de sport-sponsor shop voor de specifieke Chicago Marathon kledij én nog wel van Nike dit keer. Oei, die bankrekening gaat me niet graag zien komen.

Door het vroege bezoek aan de expo bleef er natuurlijk nog tijd over voor wat sightseeing en zelfs voor een loopje om de benen wat losser te maken, want niks doen is echt niet goed.


Zaterdagmorgen staat er de ‘International Chicago 5K’ op het programma en dit reeds om 7:30u bij amper 3°C! Met lange broek en lange mouwen wordt deze wedstrijd gelopen. Nooit eerder liep ik zo een wedstrijd. Nooit eerder liep ik zo rustig een wedstrijd. Enkel de laatste kilometer even het tempo wat opdrijven om de benen nog eens wakker te schudden. En zonder kuitpijn!! Misschien lukt het toch nog zondag. In de namiddag staat er enkel de aankoop van brood en confituur op het programma; wat is me dat een zoektocht geworden! Gelukkig blijft er toch nog wat tijd over om nog wat rusten en hopelijk slaap ik vannacht wel eens deftig.

Sunday, 13/10/2019, Marathon day

Geen wekker nodig. Voor 4:30u zijn Tom en ik al wakker. Wat zei ik net? Deftig slapen? Het was een ramp: doodziek. Die ibuprofen heeft niets geholpen; ik had iets straffer nodig! Gelukkig is er Ann en zij brengt mij Dafalgan. Niet één , maar twee neem ik er. Het helpt nog ook. Mede door de adrenaline begin ik me al iets beter te voelen. De 6°C buiten gaan geen deugd doen en dus vertrek ik met een extra T-shirt en dikke sweater richting start. Wat een luxe om te logeren vlakbij start en finish van een marathon waar meer dan 40.000 lopers aan deelnemen. Geen ‘gear check’ nodig, gewoon rechtstreeks naar het juiste startvak (Corral A) en klaar is kees. De nodige passage aan een Dixi ontbreekt ook dit keer niet. Ruim op tijd sta ik dit keer in het startvak. Dat is ooit anders geweest. We kunnen zelfs nog een enkele rondjes lopen in het vak om de koude wat tegen te houden.

Na het volkslied gehoord te hebben is het enkel nog wachten op het startschot, De elitelopers zien toekomen betekent dat de start niet te lang meer op zich laat wachten. Er zo stilstaan in de koude is niet mijn favoriete bezigheid en al zeker niet als je mede daardoor opeens een volle blaas voelt. Dit komt niet alleen van de stress; dit was echt een volle blaas. In het gevulde startvak kan ik “heel discreet” mijn blaas ledigen en nu voel ik mij echt klaar voor de 26.2 Miles. Het extra T-shirt vliegt niet veel na de pull over het hek. Nu kan het niet snel genoeg gaan. Eén minuut na de elite wordt de eerste wave van de massa gelost.

De eerste kilometers verlopen al vrij vlot. Zonder echt te forceren loop ik iets sneller dan gepland. Er is maar één goede manier om een marathon te lopen en dat is door niet te snel te starten. Niet te snel betekent in dit geval iets trager dan het beoogd gemiddeld tempo. Voor deze marathon heb ik een tempo van 4:05 min/km in gedachten. Ondanks de hoge gebouwen en de tunnel duidt mijn horloge steeds kilometers aan net onder de 4 minuten. De hartslag schommelt rond de 154 bpm en alles voelt prima aan. Toch neem ik het zekere voor het onzekere en loop verder aan 4:00 min/km. Mijn hartslag verlaagt zelfs onder de 150 bpm. Zolang we richting Noord lopen, is er niet te veel wind. Net voor de 7k neem ik mijn eerste gelletje. De eerste 10k worden dan zonder problemen afgelegd onder de 40min.

Na een goede 12km draaien we links en krijgen we de wind wel meer in het gezicht. Het is nu dus wel van belang dat de inspanning niet te zwaar wordt . Best is dus dat er steeds iemand net voor me loopt. Er is niet echt een groep met hetzelfde tempo; Iedereen loopt zijn tempo en dat verloopt nogal chaotisch. Ik concentreer me dus ook vooral op mezelf zoek toch af en toe een rug op om achter te lopen. Op die manier blijft het vlot gaan en zie ik zonder problemen de bordjes die met 2 beginnen. Halfweg kom ik door onder de 1u25min en als ik dit tempo kan volhouden, zit een PR er echt wel in.
De tweede helft is meestal aftellen. Vandaag is het toch wel iets anders. In plaats van bij 25k te zeggen: “Het is nu nog 17km.”, zeg ik nu: “Het is al maar 17km meer.” Het tempo blijft constant op 15km/u en de ademhaling en hartslag vertonen geen tekenen van opkomende vermoeidheid. Ik moet echt op de kilometerborden letten om tijdig een gelletje te nemen, want ik voel nooit een behoefte. Door het frisse weer (nog steeds maar 7°C) heb ik ook geen behoefte aan drank. Toch neem ik regelmatig een bekertje water, nooit Gatorade, maar drink er niet te veel van. Het water is echt te koud om te drinken. Steeds houd ik een slokje water even in de mond vooraleer het effectief in te slikken.
Op die manier loop ik ook de 30k voorbij, neem een volgend gelletje op 35, het laatste, en probeer zelfs aan een versnelling te denken. De wind zit dan wel echt niet meer mee en de beoogde versnelling dient enkel om het tempo aan te houden.
De laatste kilometers worden toch iets moeilijker, maar het tempo zakt niet en ik voel nog steeds niets negatiefs. Waar is de tijd dat ik steeds met bijna-krampen moest lopen?

Het einde komt dan ook sneller dan verwacht. Er blijft natuurlijk nog één ‘hindernis te overwinnen: Beat the Hill. 500m voor de finish, bij het opdraaien van Roosevelt Road, zie je een monster van een helling: 300m lang en 3hm! Even het lichaam wat meer voorover laten komen, en eer je het goed en wel beseft, draai je opnieuw links en zie je de finish. Nu is het enkel een laatste ‘sprintje’ inzetten en een plaatsje kiezen om over de lijn te lopen om alleen op de foto te staan. Ik heb nog niet de luxe om quasi alleen over de lijn te lopen. Er zijn wel meerdere die in de buurt van de 2u49′ komen.