Morgen krijg ik pas het verdict van de botscan die afgelopen vrijdag werd genomen. Maandag verliep alles vrij goed, dus waarom zou ik vandaag ook niet gaan lopen?
Sinds vanmorgen voel ik weer wat pijn in mijn rechter dijbeen, maar dit keer meer aan de binnenzijde. Het lijkt een totaal andere oorzaak te hebben, maar wel even storend. Bovendien voel ik wat pijn in mijn rechter hamstring. Heeft dit iets te maken met wat ik voorheen had of is er toch iets meer aan de hand? De laatste weken fiets ik ook dagelijks van en naar het werk. Een normaal mens zou dit rustig doen; ik moet dan ook weer snel genoeg kunnen rijden, zodat ik bezweet toekom. Deze inspanningen zijn eigenlijk nieuw voor mij en kunnen ook de oorzaak zijn van sommige (nieuwe) pijnen. Voorlopig ben ik in een sukkelstraatje terechtgekomen en hoop er zo snel mogelijk weer uit te raken. Morgen heb ik een afspraak bij mijn sportdokter en zal ik meer te weten komen, tenminste wat betreft de resultaten van de botscan.
Tegen 12u sta ik weer in de startblokken. De zon is weer van de partij en dit keer is er minder koude wind en dus heel wat warmer dan maandag. Het is dus zeker warm genoeg om rustig te lopen in short en t-shirt. Enkele minuten later zijn we toch met vier om ons zelfde toertje te lopen. We vertrekken echt rustig. Niemand heeft de intentie om wat sneller te lopen. Er blijft dan ook tijd en energie over om nog wat te babbelen. Het doet dan ook eens deugd om met collega’s eens niet over het werk te praten. Als het niet gaat over onze eigen sportervaringen, dan toch vaak over sport die we zien op tv of waarover we iets gelezen hebben. Zolang er onder mekaar gesproken wordt, blijft het tempo ook rustig en vrij constant. Iets voor halfweg zijn we toch in twee gesplitst, ook al waren we maar met vier bij de start. Met zijn tweeën lopen we ons tempo gewoon verder. Het is weer enkel op het einde dat ik mijn hartslag wat omhoog jaag, zonder te overdrijven weliswaar. Vandaag lopen we dan ook zo goed als hetzelfde tempo als maandag, zijnde 5’50 min/km. Met dit weer is lopen nog leuker. Alhoewel, eigenlijk is het altijd plezant. 🙂
Als ik het niet opzoek, weet ik zelfs niet wanneer ik de laatste keer ‘onze’ vertrouwde ronde gelopen heb. Ondanks de misschien minder goede vooruitzichten, ga ik vandaag toch nog eens die 8,8km lopen. Ik wil zeker niks verergeren en ga zeker niet versnellen. Het zal echt heel rustig lopen zijn. Rik heeft gezegd dat hij ook gaat lopen en hij is iemand die zich niet laat verleiden om sneller te lopen. Het volstaat dus in zijn buurt te blijven en alles komt goed.
Iets over twaalf sta ik klaar. Het zonnetje is van de partij, maar door de noordoosten wind blijft het toch wel vrij fris. Ik heb dan toch maar twee t-shirts aan gedaan, zodat ik alvast geen koud heb. Net voor het vertrek komt ook Mira zich aansluiten. De vrees om me te laten verleiden om met haar een hoger tempo te lopen, gaat snel weer weg. Zij is ook overtuigd om het rustig aan te doen. We vertrekken dus met zijn drieën. Iedereen houdt zich aan de belofte om het tempo niet op te trekken. De pijnen in mijn benen blijven voelbaar, maar zonder te storen. Het blijft dus toch wel afwachten wat donderdag het oordeel van Dr. Parys zal zijn. Naast de gekende pijn in mijn dijbeen, begin ik nu ook wat te voelen aan mijn hamstring van datzelfde been. Ik hoop dat dit enkel te maken heeft met de toename van fietskilometers.
Sinds enkele weken rijd ik dagelijks met de fiets naar het werk. Met fietsen heb ik hetzelfde probleem als met lopen: door de kleinste uitdaging laat ik me verleiden om sneller te gaan. Strava is daar alvast eentje van. Hij wijst me elke keer op bepaalde tussentijden en prestaties van de segmenten waar ik dagelijks passeer. Elke keer kom ik bezweet aan op mijn eindbestemming, ondanks deze korte afstand. Intussen groeit de interesse om wat meer te gaan fietsen en dus ook de interesse in een ‘fatsoenlijke fiets’. Ik schuim dan ook dagelijks de tweedehandsmarkt af naar een goede fiets. Intussen gaat mijn interesse uit naar een 29″ mountainbike. Op die manier kan ik deze fiets gebruiken als woon-werk verkeer, maar kan ik er ook de bossen mee onveilig maken.
Ik wijk af; het is een artikel over mijn maandagloop in de bossen van Heverlee. Kortom, wij blijven aan dit rustig tempo met een snelheid iets boven de 10 km/u lopen. Enkel op de laatste helling (Karmelietenberg) loop ik iets intensiever naar boven, maar ook hier zonder te forceren. Na 51,5 minuten zijn we terug ‘binnen’.
Het heeft weer deugd gedaan.
Zoals je kan merken, loop ik de laatste weken steeds minder en minder. Het is nochtans de mooiste periode van het jaar om te lopen. Het weer is ideaal: niet te warm, droog, weinig wind, kortom geen weer om binnen te blijven zitten. De pijn in mijn rechter dijbeen blijft me parten spelen. Na lang aarzelen heb ik toch een afspraak gemaakt bij een sportdokter en heeft me voor verder onderzoek doorverwezen naar een ziekenhuis voor een botscan. Gelukkig moet je daar niet te lang op wachten en vandaag kon ik al terecht in het Heilig Hart ziekenhuis van Leuven.
Om twaalf uur krijg ik de noodzakelijk spuit met het radioactieve goedje en twee uur later mag ik terug komen voor de eigenlijke scan. Tijdens de scan moet je stil blijven liggen en mag je de ogen sluiten. Dit maakt het heel gemakkelijk. Intussen heb ik mijn middagdutje kunnen doen. Het mocht van mij nog wat langer duren. 🙂
Natuurlijk krijg je de uitslag pas van je eigen dokter. Nadat ik zei dat ik dus nog steeds mocht blijven trainen, heeft er een dokter een vlugge diagnose gesteld. Volgens hem is er toch wel iets te zien, maar hij kon niet zo snel zeggen of het de gevreesde stressfractuur is of enkel een beenvliesontsteking.
Tegen mijn zin pas ik dus vandaag voor mijn DCLA-training. Op het programma staat een gewone duurloop van 15km en bij deze uitzonderlijke temperatuur van 30°C is het misschien niet onverstandig om toch maar wat te rusten. Nu blijft het afwachten tot donderdag eer ik meer weet.
Tijdens het onderzoek van mijn klachten (pijn) stelde Dr. Parys ook vast dat mijn benen een verschillende lengte hebben. Mijn rechterbeen is iets langer dan mijn linker. In het goede geval, geen fractuur dus, zal ik een loopanalyse ondergaan. Hieruit moet dan blijken welke schoenen ideaal zijn en welke steunzool of steunzolen ik best draag. We zijn dus nog niet verlost van de doktersbezoeken, maar als ik dan toch van plan blijf om nog veel kilometers te lopen, kan ik het beter in de goede omstandigheden. Ik wil echt nog wel jaren blijven lopen. Een andere oplossing om geen snelheid of lange afstanden meer te trainen en enkel nog wat te gaan joggen. Voorlopig blijf ik kiezen voor het intensievere werk. Ik zou toch nog graag enkele marathons lopen.
Vandaag blijf ik die (lichte) pijn voelen in mijn rechter dijbeen. Sinds ik dinsdag de afspraak gemaakt heb in de GRIT sports clinic, probeer ik mij te concentreren over de exacte locatie van de pijn. Het zal sowieso moeilijk worden om precies te beschrijven wat ik voel, waar en wanneer. Tijdens de middag loop ik toch nog maar eens hetzelfde parcours en dan probeer ik te achterhalen welke pijn ik waar voel. Bovendien probeer ik eveneens te onthouden hoe de pijn zich laat voelen de rest van de dag én morgen.
Eerst moet er gelopen worden natuurlijk. De pijn blijft toch steeds aanwezig. Voor het lopen voel ik de pijn aan de voorkant van mijn dijbeen. Gisteren was het eerder aan de binnenkant. De eerste meters zijn echt niet om aan te zien. Ik ben net een 80-jarige die voor de eerste keer gaat lopen. Nadat de spieren wat opgewarmd zijn, gaat het ietsjes beter, maar de pijn blijft toch voelbaar. Een kilometer verder concentreer ik mij alsmaar meer op mijn lopen en mijn ademhaling, waardoor de pijn niet meer mijn eerste bekommernis is. Tijdens het lopen trekt de pijn zich helemaal rond het been. Dan is er precies een band in het midden van het bovenbeen waar de pin voelbaar is.
We lopen met vier en het tempo ligt niet te hoog. We lopen vrij constant aan 10,5 km/u. De hartslag ken ik niet, maar ik voel mij goed en er breekt nog geen zweet uit. Tijdens de tweede helft gaat de snelheid toch iets de hoogte in (11 à 11,5 km/u) en krijg ik het ook iets warmer. Op de Karmelietenberg lopen we relatief sportief naar boven en zodoende halen we toch een gemiddeld tempo van 5’32” min/km.
Het dijbeen blijft me parten spelen. Hoe graag ik ook loop en hoe vaak ik het, voor enkele weken, ook deed, de laatste weken loop ik echt veel te weinig. Steeds, ook in rust, voel ik een lichte pijn in mijn rechter dijbeen. Ik wil zeker geen doktertje spelen, maar toch schuim ik het internet af naar mogelijk oorzaken en/of oplossingen.
Uiteindelijk heb ik toch maar beslist om een specialist te raadplegen. Tijdens de parcoursverkenningen van de Linden Bosloop hoorde ik spreken over GRIT sports clinic. Vanmorgen vulde ik het contactformulier in en rond negen uur kreeg ik al een mail met de vastgelegde afspraak. Ik moet nog wel tot volgende week wachten eer ik bij Dr. Parys mag passeren, maar toch ben ik al blij met deze afspraak. Hopelijk is het niet ernstig en kan hij mij op korte termijn van de pijn verhelpen. Een man met zijn ervaring moet daar toch in slagen!
Met een optimistisch vooruitzicht om van de pijn verlost te raken, ga ik vandaag toch nog eens wat lopen. Ik ben duidelijk niet alleen met dit idee. Bij het begin van de lunchpauze staan we met zijn vijven klaar voor de alom vertrouwde Sequoia-toer. Na het vertrek missen we zelfs nog eentje en dus keer ik vlug terug. Eénmaal terug met zijn tweeën lopen we een rustig maar vlot tempo en sluiten na iets meer dan twee kilometer terug bij de anderen aan. Daarna lopen we samen aan een rustiger tempo (6 min/km) en met een hartslag zoals elk LSD zou moeten zijn. Enkele kilometers verder gaat het voor Luc iets te traag en loop ik met hem iets sneller. De snelheid gaat zelfs vrij fors de hoogte in en tot aan de helling van de Karmelietenberg lopen we zij aan zij. Deze korte maar steile helling is er voor velen te veel aan. Zonder echt te forceren, loop ik hem ditmaal op minder dan 30 seconden op.
