Derde marathon van 2021 en tweede ‘echte’ zoals ‘vanouds’: met duizenden anderen aan de startlijn en genietend afzien tot aan de finish.
Het lijkt alsof het vanzelf gelopen is, maar dat deed het niet. We moeten al terug gaan tot december 2019 wanneer we op het werk spraken over de marathon van Valencia. Iedereen die ooit al aan de start stond, vind dit een fantastische marathon. Ook bij DCLA-leden is deze marathon goed gekend. De makers van de podcast ‘The Running Crew’ hebben het er al over sinds hun eerste aflevering.
Op de eerste werkdag van 2020 vroeg een collega op het werk of ik al ingeschreven was, want de editie van december 2020 zat al bijna vol. Zonder veel nadenken schre ef ik me in en zo was ik ingeschreven voor de 40th Valencia Trinidad Alfonso EDP Marathon 2020. Veel zorgen maakte ik me niet, want eerst zou ik nog in Londen lopen in april en de Great Breweries Marathon in mei.
“Zou”, en de rest is intussen geschiedenis. Hotel geboekt, vluchten gereserveerd, … Toch stonden er in december 2020 enkel elite-atleten aan de start. Alles wordt omgeboekt naar december 2021 en hopelijk lukt het dan wel.
Van lange termijn planning is het nog moeilijk spreken. De Marathon van Londen van april 2020 wordt gelopen in oktober 2021 en de marathon van Valencia van december 2020 vindt dan toch plaats één jaar later. Na de selectiewedstrijd in mei 2021 loop ik dan opnieuw twee marathons kort achter elkaar. Amper 9 weken na het AWMM World Championship for Age Groups zal ik aan de start staan op de Pont de Montolivet in Valencia.
In tegenstelling zoals bij de vele grote buitenlandse marathons is inschrijven dit keer wel het gemakkelijkste, maar je moet er wel tijdig bij zijn. De reis er naar toe daarentegen is het dat niet. Betaalbare vluchten en hotel vinden is niet altijd evident. Het hotel lag natuurlijk al bijna twee jaar vast. Destijds had ik gekozen voor het Primus Hotel Valencia, een viersterren hotel op wandelafstand van start en finish. Na afloop kan ik dit hotel zeker aanraden.
Voor de vluchten vanuit Brussel naar Valencia heb je keuze tussen Ryanair en Vueling. Beide betaalbaar, maar wel met een duidelijke persoonlijke voorkeur voor de tweede. Vanuit de luchthaven geraak je makkelijk naar het centrum via de metro. Met de automaten kan je best een rittenkaart kopen en deze opladen met 5, 10, … euro en deze ook gebruiken voor je reisgezellen.
Het gekozen hotel is relatief goed bereikbaar via de metro vanuit de luchthaven. Je moet wel nog 800m stappen vanuit de metrohalte. Het hotel heeft alles wat nodig is. Het ontbijt, niet te duur, is schitterend en op de dag van de marathon is er een extra vroeg ontbijt (6.00u), zodat de eerste starters nog tijd hebben om iets te gaan eten. Eén gouden tip: vraag een kamer die niet (te laag) aan de straatkant ligt. Daar heb je last van straatlawaai (autoverkeer) en is de wifi te zwak. Dit is niet van horen zeggen.
Valencia heeft echt wel de ideale opbouw als gaststad voor een marathon. De dagen voor en na de marathon kan je er een echte citytrip van maken. Er is veel te zien gaande van historische tot de modernste archtectuur. Bovendien is de locale eetcultuur om duimen en vingers bij af te likken.
Ook aan de lopers werd gedacht. Het “stadspak’ slingert zich uit van het verre oosten tot ver naar het westen. Vanuit de hele stad ben je vlakbij dit park waar je rustig kan lopen en waar de fietsers een eigen strook krijgen. Mijn laatste voorbereiding-loopjes op vrijdag en zaterdag doe ik dan ook daar. Als je dan enkele elitelopers van het nn running team tegenkomt, kan je dag niet meer stuk. De zon en de aangename temperatuur, midden in de Europese winter, vervolledigen dit gevoel. Het wordt me nu al duidelijk waarom Valencia de perfecte marathonstad is. De rest van de zaterdag breng ik in alle rust door met het klaarleggen van het beroemde ‘manneke’, het herlezen van de laatste richtlijnen en het bekijken van het parkoers. Dit laatste gebeurt nu wel in functie van de voorspelde windrichting. Het is al enkele dagen goed voelbaar, maar de wind gaat de enige spelbreker kunnen zijn. Hopelijk vind ik op de stukken met tegenwind een rug om me achter te verschuilen.
Zondag 5 december: marathondag
Zoals steeds is deze laatste nacht iets korter. Echt veel vroeger gaan slapen gaat echt niet en de wekker zorgt er dan gelukkig wel voor dat we tijdig wakker worden. Het is verre van mijn eerste marathon, dus ik weet wel wat er doen is op een ochtend van een marathon. Om 6u gaat de deur van de ontbijtzaal open. Het is dus de bedoeling om iets voor zessen daar te zijn. De marathon-outfit wordt aangetrokken, maar wel nadat de hartslagband wordt vastgetapet en op gekende schuurplekken wat vaseline wordt aangebracht. Om tien voor zes was ik allesbehalve de eerste aan het ontbijt. En toch ging de deur niet vroeger dan de vermelde 6u open. Intussen stond er al een vrij lange rij en ook hier geen versoepeling. Iedereen werd gecontroleerd of hij was ingeschreven voor dit ontbijt.
Bij marathons waar een dergelijk ontbijt niet voorhanden is, voorzie ik mezelf van brood en confituur. Dit volstaat ruimschoots als marathonontbijt. Vandaag word ik verleid door een heel uitgebreid buffet en toch houd ik me aan het gekende recept. Na enkele sneetjes brood en een croissant kan ik al terugkeren naar de kamer om me verder klaar te maken. Met de start om 8.15u wil ik toch tegen 7u ter plaatse zijn. Vanuit het hotel is het amper 15 minuten wandelen. Net over de Pont l’Assut de l’Or kom je als marathonloper nog in aanrakinig met de nachtleven van Valencia. Eigenlijk is het nog nacht; het is effectief nog donker én zondagochtend. Ter hoogte van het ronde punt staat het vol jongeren wachtend op een taxi en die het heel grappig vinden om iemand te zien rondlopen in sportkledij. Gelukkig geraak ik er ongeschonden door om dan vast te stellen dat de weg naar de tentjes nog gesloten is. Het is dus nog wachten eer je richting het juiste tentje kan stappen om je “finish-bag” af te geven.
Eigenlijk is het meer wachten dan effectief opwarmen. Om niet te vroeg in het startvak opgesloten te zitten, blijf ik rustig zitten en mezelf warm houden. Vóór zonsopgang en in lichte sportkledij is het toch net iets te fris om stil te zitten. Het is dus toch beter om richting startvak te gaan en daar proberen op te warmen.
Hoe geraak je in een startvak? Moeilijk kan dat toch niet zijn. En toch is het dat.
Boven de ingang naar het elitevak hangt foutief het bord met de borstnummers van Wave 1, maar wel doorstreept waardoor je kan zien dat het fout is. Boven ‘onze’ ingang hangt dan natuurlijk ook een foutief bord, maar niet doorstreept. De vrijwilligers die de controle doen houden vast aan dat bord waardoor we met het juiste nummer niet het voorziene startvak in mogen!! Natuurlijk ben ik niet de enige met dit probleem. Net voordien zag ik iemand met een vestje van Trenara. Als trouwe luisteraar van de podcast ‘The Running Crew‘ met o.a. Christophe, co-founder van de Trenara-App, herkende ik hem meteen. Zelfs door het beluisteren van een podcast kan je iemand herkennen. Na een kort kennismakinggesprekje zochten we samen een toegang naar ons startvak, maar wel via het andere startvak en hadden we dus een hele weg af te leggen, door de intussen talrijk aanwezige lopers. Via het achterliggend startvak konden we ons gelukkig wel toegang verschaffen tot het juiste startvak. Dankzij de aangename en ontspannen babbel met Christophe kwam het startschot sneller dan verwacht en na een snelle ‘Succes!’ was er nog net genoeg tijd om op de sporthorloge op Start te drukken. Enkele tellen later liep ik de marathon van Valencia!
De start
Eigenlijk zou deze blog nu pas mogen starten. het gaat trouwens over de marathon. Vraag me niet waarom, maar ik kan geen blog vullen door enkel te schrijven over het lopen van 42km. Deze marathon was eigenlijk één van mijn hoofddoelen van 2020. In planning zou ik in april de marathon van Londen lopen (uiteindelijk op 3/10/2021) en dan in december (verplaatst naar 5/12/2021) deze van Valencia. Ik ben duidelijk Bashir Abdi niet en kan me 2 maanden na een vorige marathon niet opladen om nog beter te doen. Dit wil helemaal niet zeggen dat ik onvoorbereid aan de start kwam. Het is hier vandaag in ieder geval niet de bedoeling om een ‘personal best’ te lopen.
Dat wordt ook metaan duidelijk. Ondanks ik hier een sterke tijd wil neerzetten, wil ik ook niet te langzaam lopen. De eerste kilometers schommelen tussen 3:55 en 4:00 min/km, maar neigen eerder naar de 4:00. Ik loop elke 5 km dan ook netjes op 20 min.
Met bovenstaande afbeelding is eigenlijk alles gezegd. Mijn snelheid blijft vrij stabiel, tenminste tot net voorbij de 30km. De hartslag lag al van net voorbij de start iets hoger dan zou mogen. Als je daarbij weet dat er de bewuste marathondag toch wel te veel wind stond (vraag het maar aan Koen Naert e.v.a.) was dit tempo iets te hoog gegrepen. Je moet dan geen toptrainer zijn om te weten dat dit dan fout afloopt. Het tempo was dan ook niet houdbaar tot op het einde. De laatste kilometers waren dan ook geen pretje. Beschouw ze maar als een lijdensweg. Deze marathon kan als gevoel perfect vergeleken worden met deze van twee maanden geleden in London. De laatste 10km is elke pas een inspanning. Het is op deze momenten dat je beseft waarom je traint én waarvoor die zwaardere (lange, intensieve, …) looptrainingen dienen. Het is de tweede helft van de marathon die je moet trainen !!
Eindelijk de finish
Deze finish van de Valencia Marathon is echt wel eentje om naar uit te kijken en niet alleen omdat de wedstrijd daarmee afgelopen is. De laatste kilometers zijn echt wel het beleven waard. Bij geen enkele marathon is het publiek zo nadrukkelijk aanwezig. Bij het verlaten van de stadscentrum staan er zoveel mensen dat de doorgang voor de lopers amper twee meter breed is. Je wordt er letterlijk vooruit geroepen. Verder richting aankomst wordt alles gedaan om de lopers te behagen. De blauw gekleurde ondergrond maakt het zeer aangenaam om te lopen. Mijn hersenen én benen hebben het al lang opgegeven maar het mentale neemt het hier volledig over. De overschakeling van asfalt naar de blauwe loper doet je echt beseffen dat de allerlaatste reserve mag aangesproken worden, ook al kan je de finishboog nog niet zien. Het allerlaatste gedeelte, in de Ciutat de les Arts i les Ciències (City of Arts and Sciences) is zo prachtig dat er geen slechte foto’s kunnen gemaakt worden. De laatste 100m is het lopen alsof je gewonnen hebt en als overwinnaar op de foto wilt staan.
Wat de Valencia nog speciaal maakt, is het aantal snelle lopers. Deze marathon heeft echt wel een aantrekkingskracht op snelle lopers en niet het minst uit België. De datum en het klimaat spelen hiervoor een beangrijke rol. De marathon ligt vergenoeg van het zomerseizoen en dus kunnen piste-atleten zich nog aanpassen aan de marathonafstand. Bovendien kunnen lopers die het niet zo hebben met de warme zomermaanden hun voorbereiding van 13 weken NA de zomer uitvoeren. Door de vele snelle lopers is het iets minder inetessant om hier veel punten te scoren voor de Abbott World Marathon Majors rankings. Met een eindtijd van 2:51:34 scoor ik ‘slechts’ 3480 punten. Dit brengt mijn jaartotaal op 7110 punten wat neerkomt op een 59ste plaats wereldwijd en een eerste plaats in België. Of dit voldoende is voor deelname aan het World Championship for Age Groups is twijfelachtig. Gelukkig liep ik een betere tijd op de virtuele selectiewedstrijd op 2 mei.