Daags na een wedstrijd moet ik mijn lichaam de nodige rust geven. Het is is voor mij toch wel belangrijk om niet té veel te doen om overbelastingen te vermijden. Vooral sinds de SMS-Loop in Lubbeek van vorige zondag voel ik toch wel pijntjes rond de knieën.
Ik heb nog steeds de gewoonte niet om enkele minuten uit te lopen na een wedstrijd. Na een hevige of snelle training loop ik het laatste stuk wel wat rustiger als cooling down. Gisteren heb ik weliswaar geen cooling down gedaan; ik heb me wel laten masseren. Zonder echt te kunnen weten of dit goed gedaan heeft, ga ik er toch van uit dat het geen nadeel zal zijn. Het deed in ieder geval deugd!
Vandaag is het opnieuw een normale werkdag. De middagpauze zal opnieuw gebruikt worden om een herstelloop te doen. Het traditionele toertje, Sequoia, zal iets ingekort worden. Om me niet te laten verleiden om sneller te lopen dan nodig, hoop ik dat er anderen zijn om mee samen te lopen.
Zoals meestal is er altijd iemand waarmee ik kan meelopen. Mogen is soms iets anders. Met zijn tweeën lopen we een gezapig tempo zonder echt te treuzelen. De eerste kilometers verlopen echt kalm en op die manier worden de spieren rustig opgewarmd. De knieën blijven desondanks steeds voelbaar. Ik wil dus zeker niks forceren vandaag.
Na enkele kilometers lopen we iets sneller. Het treuzelen gaat over in een mooi duurlooptempo van net geen 12 km/u. De hartslag die ik hiervoor nodig heb, zit in de tweede helft van de 140 hs/min. Enkel op de kleine beklimming voor IMEC kom ik boven de 150 hs/min uit. Dit is eigenlijk iets te hoog voor deze snelheid. De vermoeidheid zal er toch wel inzitten, denk ik.
De Karmelietenberg wordt gewoon vlot opgelopen. Het stukje Naamsestraat, dat ook nog stijgend is, kom ik toevallig naast een fietser uit. Na een kort gesprekje trek ik even door en loop eventjes boven de 16km/u. Hierdoor bereik ik wel een piek hartslag van boven de 170 hs/min. Dus toch doorgetrokken, wat ik zeker niet ging doen.
