Intussen is het het de tweede werkdag van het jaar is het hoog tijd voor een loopje tijdens de lunchpauze. Niettegenstaande ik nog steeds pijn voel aan mijn rechterknie (ter hoogte van de knieschijf), wil ik toch wat lopen. Sinds, en ook tijdens, de duurloop van zondag heb ik last van pijn. Deze pijn is bij elke stap voelbaar en maakt me toch wel wat zorgen. Tijdens het lopen zoek ik naar een loopstijl waar de pijn het minst van zich laat horen.
De looptrainingen met enkele collega’s tijdens de lunchpauze zijn voornamelijk bedoeld als rustige duurlopen of eventueel als herstellopen. Met dit idee ben ik vanmiddag dan ook vertrokken. Al van voor de eigenlijke start is er eentje gaan vliegen en lopen we met twee verder. De eerste kilometers verlopen vrij rustig, aan duurlooptempo.
Van in de buurt van het Arenbergkasteel gaat het tempo iets hoger liggen, maar blijft het wel stabiel (11,9 km/u). Dit is mijn verhoopt marathontempo. Langere duurlopen moeten dus eigenlijk trager afgelegd worden. Ongeveer halfweg ligt de zwaarste helling van de dag. Hier wordt er zelfs boven de 12 km/u gelopen. Aan de andere kan van de spoorweg lopen we deze terug naar beneden aan 12,6 km/u. De volledige weg langs de spoorlijn, zowel dalend als stijgend, blijven we deze snelheid aanhouden. Dit is niet meer een lange-duurloop-snelheid maar eerder een tempoloop.
Daarna volgen er nog enkele kilometers aan 4’40” min/km. De snelheid zit er duidelijk goed in. Ook in de laatste kilometers blijft de snelheid redelijk op peil. Het is daarmee niet het eerst geplande rustige duurloopje geworden, maar een mooi tempoloopje is ook altijd meegenomen. Hopelijk gaat de pijn in de knie snel weg en kan ik morgen terug vlot lopen tijdens de wekelijkse intervaltraining van DCLA.
