Het regent hard. Het is werkelijk geen weer om een hond door te jagen. Toch beslissen we om te gaan lopen. We, dat zijn drie collega’s en ikzelf. Gezien de omstandigheden kunnen we van een grote groep spreken.
Echt koud is het niet, maar door de regen en wind is het toch vrij fris. De kledijkeuze voorziet alvast een dun regenvestje. Hierdoor moet er niet te veel meer onderaan gedragen worden. Het was alweer even geleden, maar dit keer draag ik toch mijn pet. Op die manier houd je de meeste regen uit je gezicht en voel je de druppels ook niet vallen. Handschoenen heb ik niet en hoop deze dan ook niet nodig te hebben.
Met drie van de vier vertrekkers blijven we samen. Het tempo dat voor iedereen geschikt en (hopelijk) aangepast is, bedraagt iets boven de 5′ min/kim en dus iets onder de 12km/u. Ik draag geen hartslagmeter en heb dus geen idee hoe hoog mijn hartslag bedraagt. Ik voel me gedurende het hele traject nergens echt moe, dus dat zal wel meevallen.
De grootste schrik is en blijft mijn knie. Tijdens het lopen heb ik er in ieder geval niet te veel last van gehad. Ik hoop dat dit de volgende dagen zo blijft en dat ik dus rustig kan verder lopen. Met rustig bedoel ik in dit geval letterlijk rustig, zijnde aan een lage snelheid en geen te lange afstand. Om toch een beetje tempowerk te kunnen doen, lopen we nog een rondje op de Finse piste aan een iets hogere snelheid.
Ondanks de regen heeft dit loopje toch deugd gedaan. De handen hebben het in het begin even koud gehad, maar halfweg was dit gevoel al weg.
