Geen twee zonder drie. Dat had ook de titel van dit bericht kunnen zijn. Na één dag pauze zet ik me toch terug aan het lopen. Ondanks het gisteren veel te laat geworden is en ondanks het vanmorgen nog wat warmer is dan de vorige dagen, kleed ik mij aan zonder mijn kamergenoten (vrouw en kids) wakker te maken. Gelukkig had ik gisterenavond alles mooi klaar gelegd in de badkamer en kan ik met verstand op nul de kamer buiten gaan zonder iets te vergeten.

Veel variatie in mijn parcours zit er ook dit keer niet in. Ik blijf steeds op dezelfde weg lopen. De zon schijnt al fel en doet me toch snel opwarmen. Mijn pet zorgt net voor voldoende schaduw op mijn gezicht. Als ik op het einde 180° omdraai, voel ik al snel de zon branden in mijn nek en beslis dan ook om hetzelfde met mijn pet te doen. Het verschil is onmiddellijk voelbaar. Mijn nek krijgt nu ook wat schaduw en het beetje wind voelt dan ook even wat frisser aan, deze dankzij het voldoende zweet. 🙂

Mijn hartslag is ietsjes beter. Het duurt nu pas tot voorbij de 2K eer ik aan 150 hs/min kom. Maar met min of meer een constante snelheid, blijft mijn hartslag maar toenemen. Mijn pomp doet haar uiterste best om me, naast zuurstof, ook de nodige koeling te geven.

Mede door het warme weer, maar ook door de stijgende hartslag, is het ook dit keer weer afzien. Ik heb nooit veel karakter gehad, maar nu wil ik het toch wel 10K volhouden, zonder mijn benen te forceren. Zelfs fel zwetend en met een te hoge hartslag, versnel ik op het einde toch nog wat. Wat kan afzien toch een voldoening geven, ook al ben je doornat van het zweet.

Lopen, Training

Na één komt twee

22 augustus 2015 Werner Een reactie plaatsen

Afgelopen zomer heb ik heel weinig gelopen en dus mag ik ook hier, in dit warme weer, niet overdrijven. Ik heb me voorgenomen, al sinds ik de eerste kilometer na mijn blessurepauze, om slechts om de twee dagen te lopen. Ook al het soms moeilijk om deze regel te volgen, toch wil ik dit tijdens mijn verblijf in Turkije, met toch wel warme omstandigheden, zo houden. Het tochtje van eergisteren heb ik zonder problemen verteerd, dus komt er zeker een vervolg.

De wegen in Belek zijn helemaal loper-onvriendelijk en dus besluit ik om op de weg van de hotels te blijven. Hier passeren ook wel veel bussen, maar er zijn geen zijstraten en dus enkel verkeer in dezelfde richting. Ik loop mooi links van de weg en kijk goed voor me uit. Allereerst wil ik mijn voet niet meer opnieuw omslagen, maar ook wil ik tijdig opzij kunnen springen als een chauffeur me niet gezien zou hebben. Het moet nochtans opvallen. Veel zotten die lopen bij meer dan 30°C zijn hier niet. Bovendien draag ik een fluogeel of fluogroen T-shirt, zodat ik echt wel moet opvallen. Naast enkele rare blikken krijg ik quasi geen reactie; enkel een taxichauffeur die vraagt of ik geen rit nodig heb.

Door gebrek aan goede conditie, maar toch wel door de hoge omgevingstemperatuur, loopt de hartslag vrij vlug op. Na één kilometer en een rustig tempo, loop ik al aan 145 hs/min en 500m verder loopt deze verder op tot boven de 150 hs/min. Enkele kilometer later, passeer ik al de grens van de 160 hs/min en loopt het zweet ook al meer en meer over gezicht en lichaam.

Het is dan ook een nuchtere ochtendloop, dus veel reserve heb ik niet. Alleen maar het besef dat ik hier aan mijn conditie werk en dat goed kan gebruiken, doet me doorbijten om het iets langer vol te houden dan twee dagen geleden. Gelukkig gebeurt het allemaal met de glimlach die af en toe scheef trekt door de inspanning. Ik zou natuurlijk ook trager kunnen lopen, maar ik ben toch niet van plan om heel lang te lopen, dus laat die hartslag maar wat stijgen. Ik blijf lopen aan ongeveer 11 km/u en dan mag die hartslag wat boven de 160 hs/min uitkomen. Zolang het maar geen 170 hs/min wordt!!

Na het lopen drink ik toch wel enkele glazen van de drank die normaal moet dienen om nieuwe gasten te verwelkomen. Daarna vraagt het toch wel heel wat tijd om uit te zweten. Zelfs na een frisse douche, stap ik zwetend naar het ontbijt. Een nieuw dagje met veel zon en relaxend aan het zwembad, kondigt zich aan.

Lopen, Training

Eerste tijdens verlof

20 augustus 2015 Werner Een reactie plaatsen

Al na enkele trainingen sinds mijn verplichte rust, moet ik opnieuw mijn loopschoenen voor een tijdje aan de kant laten. Tijdens een kort loopje met de kids heb ik mijn voet omgeslagen en kan nu onmogelijk opnieuw gaan lopen.

Enkele dagen voor ik naar het warme Turkije vertrek, komt het echt wel ongelegen. Tijdens mijn verlof wil ik ’s morgens wat gaan lopen. Met een slechte conditie is het des te moeilijker om boven de 30°C te gaan lopen. Na vijf dagen is de pijn nog niet verdwenen, dus de eerste dagen in Turkije is er van lopen nog geen sprake. Ik zal de eerste dagen dan maar gebruiken om te wennen aan de hoge temperaturen. Bovendien gebruik ik het zwembad niet alleen om af te koelen of te zwemmen, maar ook om wat oefeningen te doen om mijn voetspieren te versterken. Op die manier merk ik maar al te goed dat er echt iets mis met mijn linkervoet.

Het duurt dan ook tot dag 5 eer ik effectief mijn loopschoenen (Asics Gel-Kayano 21) aantrek. Na het verlaten van het domein valt al heel snel op dat lopen in deze regio niet evident is. Allereerst bieden de wegen geen plaats voor lopers. De stoepen bevinden zich meer dan een halve meter boven het gewone wegdek, maar zijn niet alleen slecht beloopbaar; ze staan dan ook nog eens vol met verlichtings- en elektriciteitspalen en op vele plaatsen komt de begroeiing te ver. Omdat het niet te bedoeling is om er een hordenloop van te maken, blijf ik lopen op het gewone wegdek. Dit is eigenlijk niet de ideale oplossing. Het is uitkijken naar alle verkeer en putten in het wegdek. Ik wil niet alleen mijn voet geen tweede keer omslagen; ik ben in de eerste plaats mijn leven nog niet moe. Langs de weg staan vrij veel auto’s geparkeerd en door er rond te lopen, kom je zo goed als in aanraking met het verkeer. Van snelheidsbeperking hebben ze nog niet veel gehoord, denk ik. Bovendien gebruiken ze elke centimeter die ze kunnen gebruiken en dus blijft er niet veel plaats over voor een gek in loopuitrusting.
Na een drietal kilometer passeerde ik langs een sporthotel en daar hebben ze echt wel alle mogelijkheden waar elke sporter maar van kan dromen, behalve als je Rode Duivel bent en een bond achter je hebt met geld te veel. Bij het terugkeren ga ik mij inlichten onder welke voorwaarden, prijs ik daar op de piste mag lopen. Volgens een plaatselijke instructeur hebben ze zelfs een natuurlijke omloop van 1,7km in het domein.

Met de nodige taalproblemen, want zelfs in een dergelijke super uitgeruste accommodatie, vind je moeilijk iemand die Engels spreekt. Toch was ik hier vrij snel buiten toen ik hoorde dat ik 65 euro zou moeten betalen als ik op de piste zou willen lopen. Neen dus.
Dan maar terug richting Paloma Resort waar ik nog een weekje verblijf.

De conditie is nog helemaal niet OK. De hartslag is intussen al vrij hoog en het zweet krijgt me niet meer afgekoeld. Tijd voor een douche. Ik stop toch al aan de bareel aan de straatkant en stap gewoon de helling omhoog richting receptie e verder naar mijn kamer. Na het douchen is al duidelijk dat het hier warm is; het zweet blijft moeite doen om me verder af te koelen. Ik blijf dan ook zweten als ik richting ontbijt stap.

Lopen, Sport, Training

Kort, maar dramatisch

11 augustus 2015 Werner Een reactie plaatsen

Het is weer een warme zomerdag. Met temperaturen in de buurt van de 30°C en met een vochtigheidspercentage van boven de 80% voelt het dan nog zwoel aan. Ik ben dan ook bij de gelukkigen die met de fiets naar het werk kan. Vandaag is dat niet anders. Na het werk doe ik dan ook met de fiets de geplande en niet-geplande taken. Eén van deze taken is het afhalen van bestelde loopschoenen in het Kiala-punt.

Vanaf nu kan je me dus ook zien rondlopen in deze Asics Kayano 21. De GEL-KAYANO kan bogen op meer dan twee decennia succes op de baan en helpt overpronerende hardlopers om ook op de lange afstand stabiel en comfortabel te lopen. Mede door het warme weer, maar hoogstwaarschijnlijk door de Trolieberg, kom ik helemaal bezweet thuis aan. En dat na enkele kilometers!!

Na het afhalen van de kids, met de fiets uiteraard, vragen zij me om een toertje te gaan lopen. Het staat helemaal niet op mijn planning, maar met een doos nieuwe schoenen in mijn handen en wetende dat ik hen nog gemakkelijk kan volgen, besluit ik toch maar om mee te gaan lopen. Toch is het slechts eentje van de twee kids echt gemotiveerd en zowel zijn broer als zijn papa overtuigt om samen te gaan lopen. Niet veel later ben ik omgekleed en kunnen de nieuwe schoenen ingelopen worden. Dit zijn schoenen met extra steun voor overpronerende lopers, dus laat ik mijn steunzolen thuis. De blaren die ik zondag opgelopen heb, zijn nog niet verdwenen, maar hopelijk verergert het door deze loop niet. Na ongeveer anderhalve kilometer krijgt eentje last van wat buikpijn, maar na wat peptalk besluit hij toch om verder mee te lopen. De meest gemotiveerde maakt er een Fartlek-training van terwijl de twee anderen rustig aan dezelfde snelheid blijven lopen. In de Prinsendreef spurten we een keer allemaal gelijk. Het gaat toch vrij snel. Die kleine jongens’ beentjes kunnen al vrij snel lopen. Na de Prinsendreef gaat het via de Vossekoten bergaf tot thuis. Tussen de bomen blijf ik maar zeggen:”Pas op waar je je voeten zet!”. En wie trapt er op een tak en slaagt dan zijn voet om? Ik, natuurlijk! Gelukkig zijn we dan bijna thuis en kan ik er wat ijs opleggen.

Werk-Woon met fiets:

Looptochtje met kids:

Update: ’s nachts komt de pijn steeds meer opzetten en ’s morgens kan ik natuurlijk niet meer stappen. Hopelijk is er niets ernstigs geraakt en is de pijn vlug verdwenen. Voorlopig zit lopen er zeker niet meer in. Dramatisch einde van wat een sportieve dag had moeten zijn. 🙁

Duurloop, Herstel, Lopen, Schoenen, Sport, Training

Sportief weekend: passief en actief

9 augustus 2015 Werner Een reactie plaatsen

Dit weekend mag duidelijk gecatalogeerd worden als een weekend waar sport hoog op de agenda staat.

Zaterdag begint met ‘werken’. Er moeten wat meubelstukken verhuisd worden, oude metalen weggebracht worden en wat rommel weggebracht worden. Na het middagmaal bezoeken we de atletiekmeeting ‘Meeting voor Mon‘ van DCLA met het hele gezin. Mede uit vrees voor gebrek aan parkeerplaatsen gaan we al fietsend. We laten ons leiden via de kleinste dorpswegen, zodat iedereen goed kan volgen en het veilig blijft voor kinderen. Het valt me onmiddellijk op dat een atletiek geen populaire sport is. Deze hoogstaande meeting brengt amper volk op de been. Naast familie en vrienden van de deelnemers kan deze sport op weinig belangstelling rekenen. Zelfs met veel goede buitenlandse atleten én VIJF Borlée’s op de affiche krijgt deze sport niet de aandacht die ze verdient. Naast enkele stadionrecords sneuvelt er zelfs een Belgisch record (discus Mannen). Sommige wedstrijden moeten afgewerkt worden in het after-programma en dat wordt echt al te laten voor een gezin met (kleine) kinderen. Het is dan ook al donker al we fietsend terug huiswaarts keren. Een attente papa had hier rekening mee gehouden en heeft gezorgd voor fluorescerende kledij, extra licht en extra vestjes. Achteraf keken ook de kinderen terug op een leuke namiddag, vooral dankzij het handtekeningen-jagen achter Kevin, Jonathan en Dylan Borlée.

Zondag staat een bezoek aan de eerste thuismatch van de lokale voetbalploeg op het programma, maar eerst wil ik toch zelf nog eens de sportkleren aantrekken. Het is zondag en er is tijd genoeg, dus na een wat later en langer ontbijt, is het na twaalf uur eer ik de deur buiten ga voor mijn looptochtje. Op het programma staat hetzelfde parcours van vorige woensdag, 11km, maar dit keer wil ik niet overdrijven, maar misschien wat uitbreiden met een tweede ronde rond het provinciaal domein. Ik houd het tempo dan ook onder controle en probeer echt te genieten van de zondagmiddaggevoel en van de omgeving. Ook al is het grijs en zou het nog kunnen regenen, het is vrij drukkend weer. Op de Finse piste in het Heuvelhofpark kom ik dan ook geen andere lopers tegen. Of zou het kunnen liggen aan het uur. Iedereen zal nu wel aan tafel zitten. In het provinciaal domein is er natuurlijk meer volk, maar voor een zondag valt het best mee. Toch zie ik links en rechts nog andere lopers. Op een bepaald moment haal ik twee lopers in (vader en schoonzoon) en we geraken aan de praat. Vermits ik toch tijd heb en alleen wat last heb van mijn knellende voeten, volg ik hen. Eigenlijk, ik volg hen, en zijn breiden hun toer ook wat uit zodat we toch wel een heel eindje samen gelopen hebben. Op kilometer 12.4 splitsen onze wegen en voel ik me nog vrij goed. Ik loop nog wat verder via het Bed van Napoleon en neem dan het omgekeerde parcours zoals ik vroeger vaak vertrok. Langs de smalle wegeltjes door de velden is het toch wel wat klimmen geblazen en voel ik duidelijk dat de beste pijlen verschoten zijn. Mijn hart moet al wat sneller kloppen, maar ik heb er nog steeds deugd in en mist een klein extra stukje kom ik thuis na 18 kilometer gelopen te hebben. De eerste ‘echte’ duurloop is terug een feit. Nu enkel nog de hartslag naar beneden krijgen en ik mag terug beginnen dromen van …

Lopen, Training

Toch nog een derde deze week

7 augustus 2015 Werner Een reactie plaatsen

Ondanks ik deze week al twee keer gelopen heb, wil ik toch nog wel eens een derde keer rustig lopen.
Vrijdagmiddag zijn we vaker met meerdere om de middagpauze al lopend door te brengen. Vanmiddag staan er frietjes op het menu, dus kan er niet gelopen worden. 🙂
Er wordt afgesproken om wat vroeger te vertrekken. Mede door het warme weer, wordt de start al gepland om 8.30u. Zelfs op dit uur zijn we met vier om onze vertrouwde omloop te lopen. Met vier is het al wat moeilijker om allemaal naast elkaar te lopen, maar per twee is perfect doenbaar.
Ligt het tempo iets te hoog of voelt er eentje zich wat minder, toch blijft R. iets achter en zelfs na enkele pogingen om me te laten afzakken, blijft hij steeds verder achter. Na drie kilometer zien we hem al niet meer wanneer we rechts afdraaien in het bos. Iedereen blijft stil; er wordt quasi niet gesproken. Het tempo gaat heel lichtjes de hoogte in, maar blijft rustig. Op kilometer 5 keert B. om zodat hij R. kan vergezellen; met twee lopen we dit tempo verder om uiteindelijk terug ‘binnen’ te lopen met een gemiddelde van 10,8 km/u of 5’33” min/km.

Deze week heb ik dus dit zelfde rondje drie keer afgelegd. Hopelijk niet te veel als tweede week na een stille periode van zes weken. Als niets in de weg ligt, loop ik het komende weekend toch ook nog eens.

Hesy's Blog

Maandelijks archief: augustus 2015

Derde keer, goede keer

Na één komt twee

Eerste tijdens verlof

Kort, maar dramatisch

Sportief weekend: passief en actief

Toch nog een derde deze week

The fun-part of my life (open to public)