Een eerste schuchtere poging tot mountainbiken is een feit. Vandaag heb ik mijn eerste ervaring opgedaan, van de laatste 15 jaar, in het offroad fietsen. Het was echt niets meer dan een poging.
Ondanks de regen van afgelopen nacht waren de paden droog en dus goed berijdbaar, althans voor een normaal geoefend rijder. Eigenlijk moet je zelfs niet geoefend zijn, de meeste onder jullie zijn hoogstwaarschijnlijk een veelvoud beter als ondergetekende. Jullie beseffen waarschijnlijk amper wat een newbie in het mountainbiken allemaal meemaakt tijdens zijn eerste rit. Hieronder een opsomming van enkele moeilijkheden die ik vandaag beleefd heb.
Allereerst beschik ik niet over deftige fietskledij. Om een eerste tochtje over wat bospaden te rijden heb je dat toch niet nodig, dus dat mag al geen bekommernis zijn. Gelukkig beschik ik wel over klikpedalen, type SPD en bijpassende schoenen zodat ik niet alleen goed vastzit, maar ook kan duwen én trekken aan die pedalen om overal op en door te geraken.
SHIMANO MTB PEDALEN SPD ZWART Onmiddellijk brengt me dit aan het tweede en misschien wel grootste probleem: die klikpedalen. Het was gelukkig niet de eerste keer dat ik met dergelijke pedalen fiets, maar echt ervaren durf ik mezelf toch nog niet noemen. Op plaatsen waar, door welke omstandigheden dan ook, je snelheid naar nul zakt, moet ik toch wel steun zoeken met mijn voeten naar de grond en daarvoor moet je ze dus wel eerst losmaken. Ook in het bos en tussen de weilanden zijn er meerdere redenen waarom mijn snelheid zo laag wordt. Deze hindernissen vormen dus een nieuwe categorie moeilijkheden. Sommige paden zijn zo smal dat ik er amper kan blijven fietsen en zodra je uit dat kleine spoor komt, is het moeilijk om toch rechtdoor te blijven fietsen en terug in dat spoor terecht te komen. Als je bovendien nog wandelaars met honden, die NIET aan de leiband hangen moet kruisen, wordt het echt wel heel moeilijk. Op dergelijke momenten zou een ‘echte’ mountainbiker gewoon rustig doorfietsen, terwijl ik te snel de grond opzoek. Gelukkig is dat allemaal goed verlopen en kon ik mijn weg verder zetten. Het is natuurlijk hét seizoen van het jaar waarop alles snel groeit, maar op sommige plaatsen kan je amper passeren en op die plaatsen had je dan liever een lange broek of een shirt met lange mouwen aangehad. Nu kan ik a.h.v. die rode strepen op benen en armen aan iedereen laten zien dat er dringend moet gesnoeid worden. Verder in het bos zijn de paden veel beter berijdbaar en kan je echt goed doorrijden. Het glooiend landschap rond de Chartreuzenberg is het ideaal decor om zowel hellingen als afdalingen te trainen. Aan hellingen zijn het enkel de spieren die moeten werken. De afdalingen zijn voor mij een grotere moeilijkheid. Ook al moet je er veel minder trappen, mijn hartslag gaat gewoonweg de hoogte in. Op afdalingen waar, voor mij, iets te veel bochten zijn lukt het nog wel, maar als die paden bezaaid zijn met boomwortels, wordt het toch veel moeilijker.
Mijn eerste ‘echte’ mountainbiketochtje sinds 2000 is vandaag een feit geworden. Een mans leert zijn hele leven bij, maar vandaag heb ik op 10km en 30 minuten toch wel heel veel geleerd.
Ervaring en training zijn in deze discipline toch wel de sleutel tot plezier.
