Dag 2 na een marathon.
Na de verleiding gisteren om toch te versnellen tijdens mijn herstelloopje, zou ik vandaag misschien beter echt niets doen. Zodra iemand me vraagt of ik mee ga lopen, zeg ik onmiddellijk volmondig ja. Ik zeg er wel bij dat ik rustig met de anderen ga meelopen. Het is niet de bedoeling om snel te lopen, integendeel.
Bij de start van de loop krijg ik de tip om toch een langere afstand te lopen, omdat de collega’s voor mij te traag zouden lopen. Na een klein poging tot verzet, kies ik toch een grotere toer in Heverleebos. Eigenlijk is het omgekeerd: ik doe de normale toer en zij doen een kleinere.
Vol goede voornemens start ik met een rustig, doch niet te traag tempo, en bereik de eerste kilometer, die 20m hoger ligt dan de start, na exact 5 min. De tweede kilometer loop ik met ongeveer dezelfde intensiteit, maar dan opnieuw 20m lager en daardoor iets sneller. Intussen zit zowel de intensiteit als de snelheid er al vrij goed in. De zwaardere helling gedurende de derde kilometer doet me de intensiteit nog verhogen en op deze helling blijf ik dan 12,5 km/uur lopen.
De volgende twee kilometer verlopen over onverharde boswegen, met regelmatig te grote plassen, zodat de kant opzoeken de enige manier van doorkomen is. De snelheid blijft er desondanks goed inzitten (gem 13,2 km/u of 4’30” min/km). Mijn voornemen om het rustig aan te doen, is volledig uit mijn gedachten. Ik besef wel dat ik niks mag forceren en houd me een beetje in.
Voorbij de Zoete waters komt de Poggio eraan. Een PR lopen zit er helemaal niet in en dus blijf ik hier relatief rustig. Toch klopt mijn hart bij het boven komen veel te snel: 176 hs/min. Zonder trager te lopen, integendeel zelfs, probeer ik een normaal ademritme te houden. De snelheid (14 km/u) blijft er goed inzitten, maar dan wel met een vrij hoge hartslag. Deze blijft in de buurt van de 170!!
Ondanks de hoge snelheid, hoge hartslag is het leuk lopen. De laatste kilometer gebruik ik dan ook niet om rustig uit te lopen. Er is niets leuker dan de snelheid nog wat opdrijven op het laatste smalle weggetje, kronkelend tussen de bomen.
Na de aankomst besef ik des te meer hoe warm het is. Het zweet begint dan pas echt uit te breken. Ondanks de foute beslissing om zo kort na een marathon vrij intensief te lopen, heeft het deugd gedaan. De vijf PR’s tijdens deze loop had ik zeker niet zien aankomen, gelukkig maar!
