Vandaag heb ik een afspraak gemaakt met iemand van buiten mijn werk om samen een lunchloopje te doen.
Het wordt dan ook een relatief rustige loop waarbij we steeds blijven praten. Het is niet zo dat we continu aan het babbelen zijn, maar als je aan iets denkt kan je het gezegd krijgen zonder dat je naar adem hoeft te snakken. Dat zijn de typische rustige duurlopen.
Toch ligt de snelheid niet echt laag.
Daags na de eerste duurloop doe ik net dezelfde duurloop. Een uurtje vroeger en dit keer met minder stress vertrek ik voor mijn tweede duurloop van dit Berlijn-weekend. De lopers in Berlijn zijn al 1,5 uur ver en ik begin aan mijn rustig, doch niet al te trage duurloop. Gewapend met een gevulde drinkbus en minder warm dan gisteren, loop ik toch iets vlotter dan gisteren. De eerste 5k lig ik zelfs een minuut sneller af. Met ongeveer dezelfde hartslag, net boven de 140 hs/min, loop ik elke kilometer net iets sneller.
Het wordt opnieuw geen al te lange duurloop en dus houd ik de snelheid boven de 12km/u. De kilometertijden liggen zelfs onder de 4’50”. De gordel met drinkbus blijft niet goed op dezelfde plaats hangen en begint me echt wel te irriteren. Gelukkig moet ik daarmee niet lopen tijdens de marathon. Dit doet me er trouwens aan denken dat ik moet opzoeken welke dranken, naast water, we voorgeschoteld krijg in New York en dat ik me daarvoor op kan voorbereiden. Bovendien moet ik nog een duurloop doen mét het gebruik van gels.
Op de weg van aan het provinciaal domein naar huis, welke ik al zo vaak gelopen heb, wil ik de snelheid nog wat opdrijven. Ik probeer de 13 km/u vast te houden, ondanks de positieve hoogtemeters. De hartslag klimt tot niet boven de 150 hs/min, maar blijft binnen de perken. Afsluiten doe ik net als gisteren met een zware klim. Hier wordt pas echt getest of er nog wat energie beschikbaar is.
Ik kan alleen maar tevreden terugkijken op dit loopweekend.
De TCS NYCMarathon komt nu wel echt kortbij. Het is dan ook hoogtijd voor de lange duurlopen. Dit weekend kies ik voor een ‘gesplitste’ duurloop.
Onlangs las ik iemands mening over de langere duurlopen. Deze zijn echt wel belastend en kunnen zorgen voor een dramatische overbelasting. Hij stelde voor om twee duurlopen na elkaar te doen. Dit weekend is er ook de marathon van Berlijn met daaraan gekoppeld een aparte ‘uitdaging’ op Strava. Het lijkt me inderdaad een mooie uitdaging om de afstand van de marathon in dit weekend af te leggen. Op Strava heb je er trouwens vier dagen voor.
Niet helemaal ontspannen, vertrek ik net voor de middag voor mijn eerste langere duurloop. In plaats van de geplande Horstroute (=33K) kies ik voor een verkorte versie. Ik blijf het te moeilijk vinden om echt langzaam te lopen en kies dan maar voor een tussenoplossing. Ik loop rustig, zijnde met een hartslag in de 140 hs/min. Veel te snel lees ik al hartslagen af in die buurt. Het blijft een kwestie van opletten. Ik probeer dan vooral op gevoel te lopen en minder naar de hartslag te kijken.
Het is vrij warm. Dit excuus gebruik ik misschien enkel om de hartslag te verantwoorden. Anderzijds loop ik vandaag maar iets meer dan 20K en dus moet ik niet echt langzaam lopen, niet? Het moet toch iets opbrengen? Zijn die echte LSD’s niet pas echt rendabel als je meer dan twee uur loopt? Na enkele kilometers kan ik toch iets sneller lopen met deze hartslag. Hiermee moet ik alvast rekening houden. De eerste kilometers moet ik echt beschouwen als een opwarming. Hier moet ik zeker rustig blijven. Bij de marathon doe ik geen aparte opwarming. De opwarming gebeurt tijdens de eerste kilometers en dan moet ik er ook zo naar handelen. Bovendien lopen we in New York de eerste kilometers over een brug waar het echt koud kan zijn. Het is daar zelfs van belang om nog wat extra kledij aan te houden en deze pas uit te doen voorbij de brug.
Intussen kan ik nu blijven lopen aan kilometertijden rond de 4’50”. Met de wetenschap dat mijn hoofd niet volledig rustig was, moet ik hiermee toch tevreden zijn. Het is dus van belang om stressloos aan een training of wedstrijd te starten als je wilt presteren. Hopelijk lukt het morgen beter.
Ondanks de duurlopen van de afgelopen twee dagen, vertrek ik vandaag iets voor de middag opnieuw voor een langere duurloop, alleen dit keer.
Ondanks het warme weer wil ik toch een langere duurloop doen. Net zoals gisteren zoek ik de schaduw op van Heverleebos, maar dit keer vertrek ik wel vanuit het centrum van Leuven. Zoal steeds vertrek ik via de tunnel naar sportkot en zo verder richting kasteel van Arenberg. In plaats van het Dijlepad te blijven volgen, loop ik dit keer via campus Arenberg en de Herendreef richting bos. Op die manier duurt het wel 3,6km eer ik het bos in ga. Bovendien zijn dat vooral stijgende kilometers. Ik probeer dan ook niet al te snel van start te gaan, maar mijn hartslag bedraagt dan toch al 150 hs/min.
De schaduw zorgt voor iets minder warmte, maar de volgende kilometers blijven stijgend, in hoogte. De hartslag blijft ondanks de snelheid en het klimmen vrij constant. Dit is waarschijnlijk de gunstige invloed van de schaduw. Na de tunnel onder de E40 loop ik richting de Parnassusbergdreef waar we anders eindigen. Ik ga dit keer eens in de andere richting lopen. Bovendien wil ik een redelijk tempo lopen.
Na iets meer dan 6K ben ik aan de bewuste dreef en wil hier een iets hoger tempo lopen richting de Poggio. Daar loop ik niet volledig naar beneden, maar draai linksaf en loop dan, ook in omgekeerde richting de Nieuwendreef. Met een vlot tempo loop ik op de gekende weg. Een weg in omgekeerde richting lopen is toch wel heel anders. Het zicht is totaal verschillend en de hellingen en afdalingen zijn niet herkenbaar. Ik wil alvast niet overdrijven, want ik wil nog wat overschot hebben voor het volgende lange stuk.
Het volgende lange stuk is de Nieuwendreef. Net na de afdaling van de Poggio duidt mijn horloge 9K aan met een laatste km aan 4’30” (stukje afdaling) en een totaaltijd van 43′ min. De twee kilometer langs de Nieuwendreef worden respectievelijk afgelegd in 4’32” en 4’23”. Hierna zou ik het opnieuw wat rustiger aan mogen doen, maar dit gebeurt niet. De snelheid zit er nu pas echt goed in. Eerlijkheidshalve moet ik er wel bij vermelden dat, in tegenstelling tot de eerste kilometers, nu de trend eerder dalend is. De snelheid ligt dan ook vaker boven de 14 km/u dan eronder. Het stuk voor het kasteel Arenberg versnel ik nog eens om daar een snel Strava-segment te lopen.
Nu blijft er niet veel meer over dan vlot doorlopen naar mijn aankomst. Ondanks het warme weer, viel deze vlotte loop zeer goed mee. Toch verklaren me velen zot om met dergelijk warm weer te lopen.
Na de 21K van gisteren, gaan we vandaag met enkele collega’s een vierkantje lopen in Heverleebos.
Gelukkig voel ik nergens spierpijn of zelfs geen kniepijn na de langere duurloop van gisteren, zondag. Omdat ze warm weer voorspellen, hebben we vandaag toch iets vroeger afgesproken. We gaan bovendien schaduw opzoeken In Heverleebos en vertrekken dan ook in het bos zelf. We hebben daar een min of meer vaste omloop, gekend als het vierkant rondje Heverleebos.
Met zijn drieën vertrekken we vanop de parking nabij de Naamsesteenweg voor een tochtje van een goede 10K. De eerste kilometer is vooral stijgend en wordt echt heel rustig gelopen. De volgende, eerder dalend, blijven we het rustige tempo aanhouden. De hartslag blijft gelukkig ook vrij laag, onder de 130 hs/min. Enkel op de stijgende stukken, klopt het net boven de 130 keer per minuut.
Na de langere inspanning van gisteren is dit een ideaal recuperatie-loopje of zelfs een relatieve rustdag. We blijven dit rustige tempo verder aanhouden tot na de afdaling richting de Zoete Waters. Hier staan we aan de voet van “de Poggio”. Zonder iets te zeggen, loop ik hier iets sneller, omhoog. Ik probeer de snelheid net zo hoog te leggen dat ik rustig kan blijven ademen. Op het einde loop ik hiervoor toch wel wat te snel.
Helemaal boven loop ik even in tegenovergestelde richting, de collega’s tegemoet. De twee anderen zijn ook niet bij elkaar gebleven. Door een pijnlijke achillespees, of kuitspier, moet er eentje het verder rustig aan blijven doen. Hopelijk is de pijn vlug verdwenen en kan hij terug lopen op zijn normale tempo. Ik loop dan maar even wat sneller op zoek naar de andere. Die heeft na de Poggio de smaak goed te pakken en loopt een mooie snelheid.
Opnieuw samen, lopen we de twee volgende kilometer toch boven de 12 km/u. Op die manier komt mijn hartslag boven de 140 hs/min te liggen. Zou dit de snelheid zijn die ik op de marathon 3u kan volhouden? Het zou in ieder geval leuk zijn.
Het was alvast een mooie duurloop. We zijn de week alvast goed gestart.
Ondanks de lange kasteelloop van vrijdagavond en de korte nacht erop, blijft de zondag de beste dag om een langere duurloop te doen. Het weer (zon of regen) maag daarbij geen spelbreker zijn.
Het tweede gedeelte van de kasteelloop verliepen vrij moeizaam en met stijve kuitspieren. Tijdens de korte nacht die erop volgde ben ik zelfs nog twee keer wakker geworden van krampen. Na iets meer dan drie uur in bed stond ik opnieuw paraat. Op zaterdag staat de beker van Vlaanderen voor pupillen en miniemen op het programma. De jongens van DCLA zijn hier bij en dus brengen we met zijn allen een dagje door langs de atletiekpiste van Sint-Niklaas. Een mooi verslag hiervan vind je op de website van DCLA. Voor zij die het niet lezen: DCLA wint de Beker van Vlaanderen !!
Zondag gebruik ik toch om uit te slapen en dat is vandaag niet anders. Na een rustig ontbijt begin ik te denken aan mijn duurloopje. Na de 30K van vrijdagavond wil ik niet héél veel doen, maar het moeten er toch minstens 15K worden. Zonder er lang over te willen nadenken, kies ik voor mijn parcours richting Pellenberg. Ik neem geen drank mee voor onderweg en maar drink wel extra koolhydraten voor mijn start.
De eerste twee kilometer blijf ik heel rustig. Toch vind ik de hartslag iets te hoog. Hopelijk zakt hij later weer. Na iets meer dan twee kilometer ga ik toch wat versnellen en houd de snelheid boven de 12 km/u. De hartslag blijft zich dan vrij normaal gedragen. Lopen richting Pellenberg houdt natuurlijk in dat er verschillende stijgende stukken bij zijn. Op deze stukken kijk ik niet meer naar de hartslag, maar mag deze wel stijgen. Elke helling is een extra training en wordt als dusdanig ook gebruikt. De snelheid op de hellingen mag niet zakken, eerder nog toenemen. De eerste 8K, net op het hoogste punt, heb ik toch afgelegd binnen de 40 min. Vanaf hier kan het alleen maar beter gaan.
De tweede helft wordt dan ook iets sneller gelopen. Toch kan ik de hartslag onder de 150 hs/min houden. Het gevoel is nog steeds goed. In plaats van na 14K stilaan richting huiswaarts te lopen, kies ik ervoor om het Jan Vranckxpad volledig uit te lopen en dit aan een stevig tempo. Op het einde van dit pad heb ik 15K gelopen en toch leg ik deze laatste 2K af in een tempo van 4’30” min/km.
Vanaf hier ga ik opnieuw iets rustiger lopen en zorg ervoor dat ik zeker nog 5K loop. Op die manier heb ik er toch weer 20 gedaan, wie weet loop ik verder tot 21,1. Afsluiten wil ik sowieso doen met de laatste helling die ik normaal niet meer doe. Dit keer wil ik die zelfs nog verlengen door rond te lopen en via ‘boven’ mijn straat in te lopen.
