Het is dan zover. Vandaag, zondag 26 april 2015, staat de marathon van Antwerpen op de agenda. Het wordt dus geen zondag zoals de andere.
Een marathon is niet zomaar een duurloop. Er komt een hele voorbereiding aan te pas en dan heb ik het hier niet over de maandenlange trainingen. De dag voordien ben ik reeds naar Antwerpen gereden samen met de kids om rustig de borstnummer, T-shirt en goodiebag af te halen. Bovendien heb ik van deze gelegenheid gebruik gemaakt om nog wat gels aan te kopen. Daarna even de omgeving gaan verkennen, zodat ik op zondag niet te veel moest zoeken. Anderzijds stond op zaterdag ook het normale leven op het programma. In de vroege namiddag moesten de kinderen voetballen en ’s avonds hebben we deelgenomen aan de steakdagen ten voordele van hun voetbalclub. Steak-frieten de avond voor een marathon is waarschijnlijk ook geen goed idee, maar opdat de kids met hun vriendjes kunnen spelen en de club te sponsoren doe je zoiets. Bovendien zorgde stress ervoor dat mijn maag de hele week al slecht werkte met diarree tot gevolg. Toch at ik mijn koolhydraatdieet, maar normale warme maaltijden gingen er niet in.
Wetende dat ik al meerdere dagen dus niet ideaal gegeten heb, en nog steeds niet en wetende dat ik toch niet gerust was in mijn rechterbeen, was het eigenlijk geen goed idee om zelfs maar aan de start te verschijnen. Een langeafstandsloper blijkt egoïstisch of toch egocentrisch te zijn en ook hier: ik zal starten aan de marathon.
Iets voor 6u liep de wekker af om zeker tijdig te kunnen ontbijten. Een stevige portie muesli staat op het programma. Dit blijkt een totaal foute keuze te zijn. Dit is iets wat mijn (zieke) maag niet verteerd krijgt, met alle gevolgen vandien. Intussen loopt de voorbereiding verder. De energiegels zijn allemaal in de elastiekjes van het loopriempje gestopt. De drinkbussen, zowel om voor als na de wedstrijd te drinken, staan klaar. Met mijn looptenue aan, vertrek ik reeds voor 7u op een zondagochtend richting Antwerpen, naar de start van mijn eerste marathon. Ondanks alles zou dit een hoogtepunt van mijn jonge sportieve hobby moeten worden. Tijdens de rit wordt al duidelijk dat zoiets toch wel wat emoties loswerkt, wat natuurlijk het werk dat van de maag verwacht wordt, niet ten goede komt. Eénmaal de auto geparkeerd, is er niets anders te doen dan mij rustig klaarmaken en naar de startzone te begeven. Zelfs al is het geen echte wedstrijd om te winnen; het gaat hier enkel over een ‘officiële’ lange duurloop en toch staat de stress af te lezen op de gezichten van de meeste deelnemers.
Na het aftellen door Linde Merckpoel van Studio Brussel, is het aan Ludo Van Campenhout om het startschot te geven en langzaam komt de hele meute van 2500 lopers op gang.. Het is zelfs mogelijk om net voorbij de startlijn al te kunnen lopen, dus hier hebben we niet te veel tijd verloren. Niet veel later voel ik toch wat ik de laatste dagen al voelde in mijn rechterbeen, maar het wordt niet erger. Toch opletten geblazen dat ik niet te veel met links ga compenseren. Intussen komt de eerste bevoorrading er al aan en deze wil ik toch niet laten liggen. Gelukkig zijn het flesje AA Drink, wat het drinken iets makkelijker maakt. Je moet niet alles snel leegdrinken; je kan er gerust wat mee verder lopen. Het valt mij hier al op dat ik zo weinig drink. ik zou er graag meer van drinken, maar al van bij de eerste bevoorrading valt het mij op dat ik niet genoeg kan drinken. Iets over het half uur, neem ik ook mijn eerste gel. Deze gaat vrij goed binnen en bezorgt me helemaal geen hinder. De kilometers tellen vlot verder. Het valt me zelfs op dat overal wel wt volk aan de kant staat. Toch zijn het voornamelijk de vrouwen die de meeste aanmoedigingen krijgen. Ik loop al een hele tijd rond de 5’30 min/km en ik voel dat dit het goede tempo is. Het is het tempo dat ik ook op training meestal loop. De tussentijd na 15km, zijnde 1uur22′, bewijst dat ik perfect op schema zit. de volgende blokken van 5km blijven aan hetzelfde tempo. Iets voorbij de 25 voel ik dat mijn hartslag iets omhoog gaat. Dit is meestal het eerste teken van verval. Ik probeer om het tempo iets te laten zakken. De eerste spierpijnen beginnen de kop op te steken. Hier begin ik al te beseffen dat het niet gemakkelijk zal worden. Toch voel ik me nog vrij goed en loop rustig verder.
Intussen begint duidelijk te worden dat ik niet voldoende getankt heb. Ondanks ik op alle drankposten zoveel mogelijk (niet veel dus) gedronken heb en tijdig een energiegel genomen heb, blijf ik energie te kort komen. Op de 33km krijgen we een energiegel van AA. Deze zijn iets geconcentreerder en als ik die binnen heb, duurt het geen minuut meer. De druk in de maag loopt te hoog op en alles komt eruit. Op dat moment besef je pas hoeveel er in die maag zat. Niets was verteerd. Nu wordt het pas duidelijk dat ik niks gehad heb aan al die bevoorradingen en gels. Die zijn bovenop de oudere maaginhoud blijven liggen en hebben hun werk niet kunnen doen. Vanaf nu zal het een lijdensweg worden.
En of!! Vanaf nu gaat het alleen maar kwaad naar erger. De krampen steken alsmaar vlugger de kop op. Wat begon als een korte wandeling om de enkele honderden meters, wordt nu een kort loopje na lange wandelingen. Ik denk dat van km39 ik niks meer gelopen heb.!!
Het ergste gebeurt 300m voor de finish, alles verkrampt en ik zal als een pudding in elkaar. Immense pijn is het enige wat je dan nog voelt. Na hulp van een toeschouwer, waarvoor dank, en een politie-agent, kan ik terug recht en stap ik verder naar de finish. Net na de finish, geen volle meter, begint het te tintelen in mijn hoofd en word ik recht gehouden door iemand van het rode kruis. Daarna is het verkrampt verder wandelen naar de masaagestand en daarna met de bus naar de (koude) douches.
Een marathon zou iets moeten zijn waarover je fier kan uitpakken. ik heb dat euforiegevoel helemaal niet. Het is enkel door een koppig karakter dat ik de meet bereikt heb.
De komende dagen zal ik de benen nog te veel voelen en vaak herinnerd worden aan de extreme inspanning. Hopelijk wordt mijn volgende marathon iets om wel fier op te zijn.
Bedankt aan al diegene die me gesteund hebben.
