Tag archieven: duurloop

Halve marathon, lang geleden

26 september 2015 Werner Een reactie plaatsen

Na twee dagen zonder intensieve training, is het vandaag tijd om er nog eens in te vliegen. Eergisteren heb ik enkel rustig een herstelloopje afgelegd en gisteren stond ik op een golfterrein om te leren kloppen tegen een balletje. Van dit laatste ging mijn hart niet veel sneller kloppen. Vandaag staat er een duurloop op het ongeschreven programma. Het weer is perfect, een mooie zon, een 16-tal graden en het heeft de laatste dagen bijna niet geregend, dus zullen de wegen er ook wel goed bijliggen.

In het weekend heb ik natuurlijk niet alleen mezelf waarmee ik rekening moeten houden. Niet dat dit tijdens de week wel het geval is, maar dan is er sowieso te weinig tijd. Nadat de kinderen wat voor de school gewerkt hebben, waar de hulp van hun papa toch wel bij vereist is, kunnen we gaan middageten. Daarna ben ik wel verplicht om mijn eten wat te laten zakken. Iets over 14u wordt het dan wel tijd om aan mijn looptocht te beginnen. Afgelopen week heeft een buurman een mooie 21K afgelegd en dat parcours zou dus een mooie referentie zijn om ook een een halve marathon-afstand te lopen. Het blijkt toch iets te moeilijk te zijn om op 1-2-3 van buiten te leren en ik wil het nu ook weer niet opslaan in mijn Suunto horloge, dus ik besluit om mijn gekend parcours via Pellenberg en Kessel-Lo te gebruiken. Als ik mij ter hoogte van het Heuvelhofpark, waar de Finse piste ligt, nog goed voel, kan ik daar een extra rondje doen (+1K) en hetzelfde geldt voor het provinciaal domein. Hier heb ik verschillende mogelijkheden, zodat ik zonder problemen daar kan blijven lopen tot ik aan 18K kom. Van daaruit is het nog drie kilometer om thuis te geraken.

Rond kwart over twee vertrek ik in zomerse kleren aan mijn duurloop van de week. Spijtig genoeg ben ik mijn hartslagmeter op het werk vergeten en moet deze langeafstandsloop dus zonder lopen. Hopelijk laat mijn gevoel me niet in de steek en heb ik voldoende reserve om de laatste kilometers ook nog met veel plezier af te leggen. De zon geeft toch voldoende warmte en de eerste kilometers blijft mijn snelheid dan toch onder de 11 km/u. Na enkele hellingen ben ik goed opgewarmd en draait de motor al wat soepeler, waardoor de snelheid rond en boven de 11 km/u ligt.

Er is in de rustige straatjes van Pellenberg weinig tot geen verkeer (daarom loop ik er ook) en heb dus niet al te veel afleiding. Gelukkig kan ik al genieten van het lopen zelf, anders zou het een saaie bedoening zijn. Zelfs ik het iets drukkere Kessel-Lo is het vandaag vrij rustig. Op de Finse piste kom ik natuurlijk enkele andere lopers tegen, maar veel heb je daar ook niet aan. Tegenwoordig loopt iedereen met luidsprekers in de oren. Toch blijf ik halsstarrig elke andere hardloper vriendelijk een goede dag zeggen en steek daarbij mijn hand op. Je kan het vergelijken met motorrijders die elkaar ook steevast een handje zwaaien. In het provinciaal domein is het met dit weer natuurlijk iets drukker en hier moet ik dan wel goed uitkijken en af en toe zelfs uitwijken om niet in botsing te komen. Op dit moment ligt mijn snelheid nog iets hoger, rond de 11,5 km/u.

Deze snelheid probeer ik dan ook vol te houden tot thuis. Ondanks de lichte helling van het Negenbunderpad, waar ik trouwens drie andere hardlopers kruis, houd ik de snelheid goed aan. Verder, langs de Nachtegalenlaan, ook licht stijgend, blijf ik dezelfde snelheid lopen. Toch wel moe, maar voldaan, druk ik mijn horloge af aan het begin van de Houwaartsebaan. Op dat ogenblik staat de teller op 21,8K, dus toch wel een doel bereikt: ng eens een halve marathon-afstand lopen. Deze helling loop ik heel rustig op, om toch wat cooling down te doen, wat niet altijd eenvoudig is als je juist op een helling woont.

Duurloop, Lopen, Sport, Training

Duurloop in’t weekend

19 september 2015 Werner Een reactie plaatsen

Zoals elke lange afstandsloper probeer ik ook regelmatig een langere duurloop te doen. Tijdens de week is het vaak te moeilijk door gebrek aan tijd. Een duurloop vraagt toch al gauw enkele uren, douchen en omkleden niet inbegrepen. Zelfs tijdens het weekend is het voor een vader van twee jonge kinderen vaak moeilijk.

Dit weekend is dat niet anders. Op zaterdag vind ik met moeite twee uren enkele uren voor mezelf. Het is dan ook al bijna 16u eer ik mijn loopschoenen aantrek en aan mijn looptocht begin. Het heeft de laatste dagen, en ook vandaag, al vrij veel geregend en daarom kies ik voor een parcours met voornamelijk verharde wegen. Anderzijds moet ik al om 19u in Brussel Centrum zijn. Zonder te veel tijd te steken in douchen en omkleden, blijft mijn tijd beperkt tot minder dan twee uur lopen. Het parcours via Pellenberg en Kessel-Lo is ongeveer 18km en dat moet dus gemakkelijk te doen zijn op minder dan twee uur.

Het heeft net geregend, maar intussen schijnt er een mooi zonnetje en liggen de wegen er terug vrij goed bij. Na de eerste afdaling zit de snelheid (voor een duurloop) er al vrij goed in, maar mijn hartslag krijg ik moeilijk naar beneden. Ik wil echt niet te traag lopen en blijf dus maar met een hartritme net boven de 140 hs/min doorlopen. Tijdens de diverse beklimmingen richting Pellenberg stijgt de hartslag niet overdreven, dus ik maak me geen zorgen en loop rustig verder. Net voor het dorpscentrum passeer ik de spiegeltent van Heerendaal. Op dit ogenblik is het er natuurlijk nog rustig; vanavond zal het hier veel drukker zijn. Net voorbij Kapelstraat-Ganzendries verdwijnt de zon achter een extreem donkere wolk. Dit voorspelt niets goeds. Weinige minuten later is het dan ook zover: de hemelsluizen gaan open. Het regent op enkele minuten zo hard dat de straten worden herschapen tot rivieren, waardoor mijn schoenen al vrij snel omgedoopt worden tot zompige schoenen. Mijn broek en shirt kleven dan ook helemaal vast rond mijn lichaam. Gelukkig houdt het vrij snel op met regenen. Het loopje kan dus verdergezet worden. In de tweede helft kan bij dezelfde hartslag de snelheid nog omhoog. Het gevoel blijft goed. Uiteindelijk heb ik er een goed gevoel aan overgehouden.

Na de loop heb ik geen tijd meer te verliezen. Na een vluchtige douche, kleed ik mij om en maak me verder klaar om in Hotel Plaza in Brussel een fotoreportage te gaan maken van Miss Brussel en Miss Vlaams-Brabant voor Miss België 2016. Om pijnlijke benen te vermijden, draag ik mijn compressiekousen onder mijn jeansbroek en zelfs onder mijn normale sokken.
Als ik ’s nachts thuiskom, draag ik nog steeds de compressiekousen en ben nog steeds tevreden van dergelijke sokken. Ik heb helemaal geen plan om ze te dragen tijdens een training of wedstrijd, maar ik zal ze wel blijven gebruiken na een intensieve inspanning.

Lopen, Training

Rustige duurloop, eindelijk nog eens

5 september 2015 Werner Een reactie plaatsen

Het is weekend. In de meeste loopschema’s wordt dan een lange duurloop voorzien, omdat de meeste mensen dan tijd hebben hiervoor. Doordat de kinderen geen voetbal meer spelen op zaterdag, ziet deze dag er voor ons heel anders uit. Opeens is iedereen het huis uit en heb ik tijd voor mij alleen: het ideale moment om de loopkledij aan te trekken en op pad te gaan.

Met veel goede moed vertrek ik richting Pellenberg. Langs die route kan ik na 10K op elk moment een korte weg naar huis lopen. Je weet maar nooit. Als mijn hartslag zonder reden de hoogte in gaat, is het tijd om rustig ‘binnen’ te lopen. Op dit moment is het nog geen goed idee om tot het uiterste te gaan. Rustig terug opbouwen is nu de enige juiste manier.

Ondanks de amper 14°C vertrek ik toch in een vrij lichte shirt. Na enkele kilometer blijkt het veel warmer aan te voelen dan wat de thermometer me vertelde voor de start. Het moet een rustige duurloop worden en mij hartslagmeter zal ook dit keer bepalen aan welke snelheid ik loop. Door het warme gevoel (en ook door de mindere conditie) zit ik al snel in de buurt en zelfs boven de 140 hs/min. Op hellingen kijk ik niet en loop ik gewoon rustig verder. Als het terug vlak wordt, probeer ik zo snel mogelijk terug onder de 140 hs/min uit te komen. Voorlopig lukt dit nog. Met een grote glimlach en met goed gehumeurd loop ik verder door de Pellenbergse straatjes.

Pellenberg - Kessel-Lo — Pellenberg – Kessel-Lo

Na iets meer dan een half uur verdwijnt de zon achter enkele wolken en wordt het onmiddellijk wat frisser. Vanaf dan blijft de hartslag makkelijk onder de 140 en blijft zowat hangen op 133 hs/min bij een snelheid in de buurt van 10,6 km/u. Op die manier zal ik na 10k niet de kortste weg naar huis moeten nemen. Op een bepaald moment (Wimmershof) kies ik er zelfs voor om eens door te trekken op een helling, like in the good old days. Op het vlakke stuk daalt mijn hartslag terug onder de 140 hs/min. Ik beluit met veel plezier om verder richting Kessel-Lo te lopen. Wie weet kan ik op deze manier blijven doorlopen en er zelfs een 20K uithalen.

Spijtig genoeg is mijn beschikbare tijd bijna opgebruikt en moet ik toch richting huis lopen. Het is lang geleden dat ik nog eens 18K soepel gelopen heb. Op het einde heb ik enkel wat last aan mijn voeten. Ligt het aan de kousen dat er een kleine blaar ontstaat? Ligt het aan de kousen dat mijn kleine teen wat gekneld zit? Het zijn enkel deze twee kleine ongemakken die ik bij thuiskomst kan opnoemen. Nu zeker wat rust inbouwen om niks te forceren en hopelijk komt nu de routine er terug in en kan ik wekelijks een lange en rustige duurloop afwerken.

Duurloop, Herstel, Lopen, Schoenen, Sport, Training

Sportief weekend: passief en actief

9 augustus 2015 Werner Een reactie plaatsen

Dit weekend mag duidelijk gecatalogeerd worden als een weekend waar sport hoog op de agenda staat.

Zaterdag begint met ‘werken’. Er moeten wat meubelstukken verhuisd worden, oude metalen weggebracht worden en wat rommel weggebracht worden. Na het middagmaal bezoeken we de atletiekmeeting ‘Meeting voor Mon‘ van DCLA met het hele gezin. Mede uit vrees voor gebrek aan parkeerplaatsen gaan we al fietsend. We laten ons leiden via de kleinste dorpswegen, zodat iedereen goed kan volgen en het veilig blijft voor kinderen. Het valt me onmiddellijk op dat een atletiek geen populaire sport is. Deze hoogstaande meeting brengt amper volk op de been. Naast familie en vrienden van de deelnemers kan deze sport op weinig belangstelling rekenen. Zelfs met veel goede buitenlandse atleten én VIJF Borlée’s op de affiche krijgt deze sport niet de aandacht die ze verdient. Naast enkele stadionrecords sneuvelt er zelfs een Belgisch record (discus Mannen). Sommige wedstrijden moeten afgewerkt worden in het after-programma en dat wordt echt al te laten voor een gezin met (kleine) kinderen. Het is dan ook al donker al we fietsend terug huiswaarts keren. Een attente papa had hier rekening mee gehouden en heeft gezorgd voor fluorescerende kledij, extra licht en extra vestjes. Achteraf keken ook de kinderen terug op een leuke namiddag, vooral dankzij het handtekeningen-jagen achter Kevin, Jonathan en Dylan Borlée.

Zondag staat een bezoek aan de eerste thuismatch van de lokale voetbalploeg op het programma, maar eerst wil ik toch zelf nog eens de sportkleren aantrekken. Het is zondag en er is tijd genoeg, dus na een wat later en langer ontbijt, is het na twaalf uur eer ik de deur buiten ga voor mijn looptochtje. Op het programma staat hetzelfde parcours van vorige woensdag, 11km, maar dit keer wil ik niet overdrijven, maar misschien wat uitbreiden met een tweede ronde rond het provinciaal domein. Ik houd het tempo dan ook onder controle en probeer echt te genieten van de zondagmiddaggevoel en van de omgeving. Ook al is het grijs en zou het nog kunnen regenen, het is vrij drukkend weer. Op de Finse piste in het Heuvelhofpark kom ik dan ook geen andere lopers tegen. Of zou het kunnen liggen aan het uur. Iedereen zal nu wel aan tafel zitten. In het provinciaal domein is er natuurlijk meer volk, maar voor een zondag valt het best mee. Toch zie ik links en rechts nog andere lopers. Op een bepaald moment haal ik twee lopers in (vader en schoonzoon) en we geraken aan de praat. Vermits ik toch tijd heb en alleen wat last heb van mijn knellende voeten, volg ik hen. Eigenlijk, ik volg hen, en zijn breiden hun toer ook wat uit zodat we toch wel een heel eindje samen gelopen hebben. Op kilometer 12.4 splitsen onze wegen en voel ik me nog vrij goed. Ik loop nog wat verder via het Bed van Napoleon en neem dan het omgekeerde parcours zoals ik vroeger vaak vertrok. Langs de smalle wegeltjes door de velden is het toch wel wat klimmen geblazen en voel ik duidelijk dat de beste pijlen verschoten zijn. Mijn hart moet al wat sneller kloppen, maar ik heb er nog steeds deugd in en mist een klein extra stukje kom ik thuis na 18 kilometer gelopen te hebben. De eerste ‘echte’ duurloop is terug een feit. Nu enkel nog de hartslag naar beneden krijgen en ik mag terug beginnen dromen van …

Lopen, Training

week 5 van het niet-lopen

16 juli 2015 Werner 1 reactie

Gelukkig staat de klok niet stil. Op die manier loopt de teller gestadig op en kan ik zelf beginnen aftellen tot ik weer mag lopen. De voorbije periode zijn al wel de mooiste stratenlopen (zoals The Classic, …) gepasseerd en moet ik de komende weken nog enkele mooie recreatieve wedstrijden (Bosloop, …) links laten liggen. Bovendien komt het tweede gedeelte van het jaarlijks marathon hoogtepunt te dichtbij om er eentje uit te kiezen. Op mijn wenslijstje stonden diverse mooie wedstrijden gaande van Amsterdam, Eindhoven, … Allemaal mooie en vlakke stadsmarathons die toch niet te ver zijn. Als ik dit jaar nog eens een marathon wil lopen, zal het in de eerste plaats korter bij de winter moeten zijn en zal de voorbereiding vlekkeloos moeten verlopen. Vlekkeloos betekent dat je je schema moet kunnen afwerken zoals gepland en dat niet alleen geen blessures je daarvan doen afwijken, maar vooral dat ook de nodige beschikbare tijd voor handen moet zijn. In de voorbereiding van een lange afstandswedstrijd zitten regelmatige langere duurlopen en die vragen dan ook de nodige tijd. Bovendien worden de avonden steeds korter, tenzij je in het donker verder wil lopen. Uit het verleden weet ik dat zelfs in de weekends, die daar doorgaans geschikter voor zijn, niet altijd de nodige tijd daarvoor beschikbaar is. Het vraagt niet alleen voor de loper de nodige inspanningen; het is vooral de familie die eronder te lijden heeft. De loper heeft plezier aan deze duurlopen van enkele uren, maar tijdens die periode ben je niet beschikbaar voor je familie.

In ieder geval ben ik mijn nieuwe loopseizoen aan het voorbereiden. De eerste weken zullen voornamelijk bestaan uit korte en trage duurlopen, afgewisseld met wat zwemmen en fietsen. Het is zeker de bedoeling om de eerste weken geen twee dagen achter elkaar te lopen. In de tweede helft van augustus is het mijn beurt om de buitenlandse zon te gaan opzoeken. Het is zeker de bedoeling om ook daar regelmatig te gaan lopen. Ondanks ik van nature uit een avondmens ben, en bijgevolg niet goed vroeg kan opstaan, probeer ik toch ’s morgens eerst te gaan lopen en daarna samen met de rest van het gezin samen gaan ontbijten.

Als het dan ook al té warm mocht zijn, kan ik nog altijd in de gekoelde fitnesszaal op de loopband gaan trainen. En als ik bovenstaand fotootje bekijk zal ik moeten lopen als het al donker is, want dan kan ik ook achter mij kijken, door het raam als spiegel te gebruiken. 🙂 😛

Het blijft toch afwachten hoe ik deze té lange pauze zal verteren. Ik hoop echt dat ik snel terug plezier vind in het lopen en vooral dat ik terug de conditie opbouw die me toelaat om nog mooie wedstrijden te lopen, ook al is het voor mij niet de bedoeling om hoog in het klassement te eindigen. Het is en blijft een individuele sport en ik beschouw elke wedstrijd vooral als een wedstrijd tegen mezelf of tegen mijn eigen PR’s. Het blijft toch een doel om in de (nabije) toekomst deel te nemen aan een marathon en liefst eentje (of meer) van de World Marathon Majors.

Duurloop, Lopen, Wedstrijd

Marathon Antwerpen: raceday

26 april 2015 Werner 1 reactie

Het is dan zover. Vandaag, zondag 26 april 2015, staat de marathon van Antwerpen op de agenda. Het wordt dus geen zondag zoals de andere.
Een marathon is niet zomaar een duurloop. Er komt een hele voorbereiding aan te pas en dan heb ik het hier niet over de maandenlange trainingen. De dag voordien ben ik reeds naar Antwerpen gereden samen met de kids om rustig de borstnummer, T-shirt en goodiebag af te halen. Bovendien heb ik van deze gelegenheid gebruik gemaakt om nog wat gels aan te kopen. Daarna even de omgeving gaan verkennen, zodat ik op zondag niet te veel moest zoeken. Anderzijds stond op zaterdag ook het normale leven op het programma. In de vroege namiddag moesten de kinderen voetballen en ’s avonds hebben we deelgenomen aan de steakdagen ten voordele van hun voetbalclub. Steak-frieten de avond voor een marathon is waarschijnlijk ook geen goed idee, maar opdat de kids met hun vriendjes kunnen spelen en de club te sponsoren doe je zoiets. Bovendien zorgde stress ervoor dat mijn maag de hele week al slecht werkte met diarree tot gevolg. Toch at ik mijn koolhydraatdieet, maar normale warme maaltijden gingen er niet in.
Wetende dat ik al meerdere dagen dus niet ideaal gegeten heb, en nog steeds niet en wetende dat ik toch niet gerust was in mijn rechterbeen, was het eigenlijk geen goed idee om zelfs maar aan de start te verschijnen. Een langeafstandsloper blijkt egoïstisch of toch egocentrisch te zijn en ook hier: ik zal starten aan de marathon.
Iets voor 6u liep de wekker af om zeker tijdig te kunnen ontbijten. Een stevige portie muesli staat op het programma. Dit blijkt een totaal foute keuze te zijn. Dit is iets wat mijn (zieke) maag niet verteerd krijgt, met alle gevolgen vandien. Intussen loopt de voorbereiding verder. De energiegels zijn allemaal in de elastiekjes van het loopriempje gestopt. De drinkbussen, zowel om voor als na de wedstrijd te drinken, staan klaar. Met mijn looptenue aan, vertrek ik reeds voor 7u op een zondagochtend richting Antwerpen, naar de start van mijn eerste marathon. Ondanks alles zou dit een hoogtepunt van mijn jonge sportieve hobby moeten worden. Tijdens de rit wordt al duidelijk dat zoiets toch wel wat emoties loswerkt, wat natuurlijk het werk dat van de maag verwacht wordt, niet ten goede komt. Eénmaal de auto geparkeerd, is er niets anders te doen dan mij rustig klaarmaken en naar de startzone te begeven. Zelfs al is het geen echte wedstrijd om te winnen; het gaat hier enkel over een ‘officiële’ lange duurloop en toch staat de stress af te lezen op de gezichten van de meeste deelnemers.
Na het aftellen door Linde Merckpoel van Studio Brussel, is het aan Ludo Van Campenhout om het startschot te geven en langzaam komt de hele meute van 2500 lopers op gang.. Het is zelfs mogelijk om net voorbij de startlijn al te kunnen lopen, dus hier hebben we niet te veel tijd verloren. Niet veel later voel ik toch wat ik de laatste dagen al voelde in mijn rechterbeen, maar het wordt niet erger. Toch opletten geblazen dat ik niet te veel met links ga compenseren. Intussen komt de eerste bevoorrading er al aan en deze wil ik toch niet laten liggen. Gelukkig zijn het flesjes AA Drink, wat het drinken iets makkelijker maakt. Je moet niet alles snel leegdrinken; je kan er gerust wat mee verder lopen. Het valt mij hier al op dat ik zo weinig drink. ik zou er graag meer van drinken, maar al van bij de eerste bevoorrading valt het mij op dat ik niet genoeg kan drinken. Iets over het half uur, neem ik ook mijn eerste gel. Deze gaat vrij goed binnen en bezorgt me helemaal geen hinder. De kilometers tellen vlot verder. Het valt me zelfs op dat overal wel wat volk aan de kant staat. Toch zijn het voornamelijk de vrouwen die de meeste aanmoedigingen krijgen. Ik loop al een hele tijd rond de 5’30 min/km en ik voel dat dit het goede tempo is. Het is het tempo dat ik ook op training meestal loop. De tussentijd na 15km, zijnde 1uur22′, bewijst dat ik perfect op schema zit. de volgende blokken van 5km blijven aan hetzelfde tempo. Iets voorbij de 25 voel ik dat mijn hartslag iets omhoog gaat. Dit is meestal het eerste teken van verval. Ik probeer om het tempo iets te laten zakken. De eerste spierpijnen beginnen de kop op te steken. Hier begin ik al te beseffen dat het niet gemakkelijk zal worden. Toch voel ik me nog vrij goed en loop rustig verder.
Intussen begint duidelijk te worden dat ik niet voldoende getankt heb. Ondanks ik op alle drankposten zoveel mogelijk (niet veel dus) gedronken heb en tijdig een energiegel genomen heb, blijf ik energie te kort komen. Op de 33km krijgen we een energiegel van AA. Deze zijn iets geconcentreerder en als ik die binnen heb, duurt het geen minuut meer. De druk in de maag loopt te hoog op en alles komt eruit. Op dat moment besef je pas hoeveel er in die maag zat. Niets was verteerd. Nu wordt het pas duidelijk dat ik niks gehad heb aan al die bevoorradingen en gels. Die zijn bovenop de oudere maaginhoud blijven liggen en hebben hun werk niet kunnen doen. Vanaf nu zal het een lijdensweg worden.
En of!! Vanaf nu gaat het alleen maar kwaad naar erger. De krampen steken alsmaar vlugger de kop op. Wat begon als een korte wandeling om de enkele honderden meters, wordt nu een kort loopje na lange wandelingen. Ik denk dat van km39 ik niks meer gelopen heb.!!
Het ergste gebeurt 300m voor de finish, alles verkrampt en ik zak als een pudding in elkaar. Immense pijn is het enige wat je dan nog voelt. Na hulp van een toeschouwer, waarvoor dank, en een politie-agent, kan ik terug recht en stap ik verder naar de finish. Net na de finish, geen volle meter, begint het te tintelen in mijn hoofd en word ik recht gehouden door iemand van het rode kruis. Daarna is het verkrampt verder wandelen naar de massagestand en daarna met de bus naar de (koude) douches.

Een marathon zou iets moeten zijn waarover je fier kan uitpakken. ik heb dat euforiegevoel helemaal niet. Het is enkel door een koppig karakter dat ik de meet bereikt heb.
De komende dagen zal ik de benen nog te veel voelen en vaak herinnerd worden aan de extreme inspanning. Hopelijk wordt mijn volgende marathon iets om wel fier op te zijn.

Bedankt aan al diegene die me gesteund hebben.

Hesy's Blog