De werkweek is nog maar net begonnen, maar dit belet me niet om ’s middags een duurloopje te doen.
Mijn vorig duurloopje is nog maar van gisterenavond, amper 18u, geleden en we hebben opnieuw de loopschoenen aan. Vandaag staat er een rustig duurloopje op het programma. Om te verhinderen dat ik er weeral te snel van doorga, loop ik vandaag niet alleen. Als ik met iemand samenloop, kan ik wel een rustig ritme aanhouden. Bovendien is het lopen met twee of meer veel leuker, zeker in goed gezelschap.
Met een snelheid rond de 11 km/u kan ik mijn hartslag veel beter onder controle houden. Het lukt me zelfs om deze onder de 130 hs/min te houden. Op de hellingen loop ik wel met een iets hogere hartslag, maar nog steeds onder de 140 hs/min.
Bij de terugkeer richting Leuven gaat het iets meer dalend dan stijgend en dan blijft mijn hartslag zelfs onder de 125 hs/min, ondanks de koude. Intussen neemt de druk op de blaas toe en zou ik liefst stoppen, maar daar is het echt wel te koud voor. Rustig doorlopen en er niet te veel aan denken is de boodschap.
Eindigen doen we, zoals steeds, met de Karmelietenberg. Zelfs hier kan ik de hartslag onder de 145 hs/min houden. Het is dus zeker geen PR op Strava, maar misschien wel een PR van de laagste hartslag op dit stuk.
In de meeste trainingsschema’s staat het weekend met stip genoteerd om een duurloop te lopen. De meeste mensen hebben tijdens de week te weinig tijd om langere duurlopen te lopen. In de winter is dit nog meer het geval. Bij mij is dat niet anders.
Dit weekend begon al anders, omdat op vrijdagavond het bezoek van Sinterklaas voorrang kreeg op mijn eigen duurloop. Gelukkig had ik dit voorzien en kon ik op vrijdag voormiddag al wat lopen. Omdat er niet op vrijdagavond gelopen werd, kan er gemakkelijk op zaterdag gelopen worden. Ook hier speelde de goedheilige man mij parten. Op zaterdag kon er dus ook al niet gelopen worden. Op zondag dan maar.
Zondagmorgen werd er effectief gelopen, maar niet door mij. Vanaf ’s morgens begaven wij ons richting Wespelaar voor de veldloop van ROBA. Neen, ik waag me (nog) niet aan deze veldlopen, maar mijn kids staan er wel aan de start. Met een vijfde en elfde plaats hebben zijn dit schitterend gedaan. Nadat de jeugd alle wedstrijden gelopen had, kon ik de DCLA-tent opnieuw opruimen. De volgende afspraak vindt plaats in Tremelo. Naar gewoonte is er de eerste zondag van december modeshow van Bobo. Zoals steeds ben ik ook dit keer weer van de partij als fotograaf van Missitems. Foto’s volgen weldra.
In plaats van in de VIP-tent lekker te gaan eten, kies ik er vandaag voor om sneller naar huis te rijden. De zon is al ver gezakt en het zal snel helemaal donker worden. Thuis verlies ik niet te veel tijd en
kleed me om in winteroutfit met verlichting. Zowel op de armen als
op de borst en rug draag ik verlichting. Ik heb er geen foto van gemaakt, maar wees er zeker van dat ze me gezien hebben. Zeker op de kleine, smalle wegen is dit een minimum vereiste.
Ondanks het rustige tempo en het schitterende avondlicht, niet het mijne, is mijn hoofd niet ontspannen. Enkele organisaties van de afgelopen dagen en weken en vooral sommige commentaren die je enkel via via hoort, blijven door mijn hoofd spoken. Ondanks de constante snelheid van 12 km/u blijft de hartslag vrij hoog. Tijdens de afdaling blijft deze nog steeds in de buurt van de 140 hs/min en op de hellingen (ook aan 12 km/u) stijgt deze tot boven de 150 hs/min.
Na iets meer dan een uur besluit ik maar huiswaarts te keren. Het kan zeker geen ontspannend loopje genoemd worden. Thuis wacht een goede warme douche en warm avondeten. Dat zal veel ontspannender zijn.
Na een dagje rust, zou ik vandaag toch willen lopen. Vanavond lukt het me niet om met de collega’s van DCLA te lopen en dus moet ik wel in de voormiddag lopen. Gelukkig kan dit wel.
Een echt ochtendloopje is het niet. Ik heb vanmorgen al iets gegeten en het is ook al half tien eer ik effectief vertrokken ben. Het doen vandaag is een rustige duurloop van anderhalf uur. Het mag ook twee uur worden, maar dan ik al vroeger moeten vertrekken. Zonder vooropgesteld parcours loop ik richting Heverlee en zie wel hoe ver me dit brengt.
Via de traditionele weg, tunnel onder ring naar sportkot, begin ik nu ook aan deze duurloop. Net voorbij het kasteel Arenberg neem ik niet verder het Dijlepad, maar loop richting Herendreef in Heverleebos. De lage hartslag heb ik al moeten opgeven. Na de afdaling van de Karmelietenberg zat deze al aan de 140 hs/min en enkel met de nodige moeite kan ik deze onder de 145 hs/min houden.
Eénmaal buiten de sportkot gaat het enkele kilometers omhoog. Tot ver in heverleebos moet er voornamelijk geklommen worden. Hier houd ik de hartslag nog net onder de 150 hs/min. Daarna loop ik verder door Heverleebos richting Zoete Waters. Hier blijf ik lopen aan 11 – 12,5 km/u. De hartslag schommelt eveneens van 135-150 hs/min. De volgende kilometers verlopen analoog.
Uiteindelijk bereik ik na iets maar dan 19K mijn vertrekpunt en kan ik zeggen:”Dat hebben we weer gehad.” Deze namiddag zit ik aan tafel.
Na enkele weken enkel rustig lopen heb ik gisteren nog eens kunnen proeven van wat snelheid. Vandaag zal de snelheid nog hoger liggen, want Jeroen heeft voor ons weer een knap schema uitgewerkt om ons wat sneller te maken.
Door de organisatie van de indoor atletiekmeeting voor de jeugd van afgelopen zaterdag, heb ik enkele woensdagen en vrijdagen niet meer getraind met de collega ‘brokkenlopers‘ van DCLA. Gisteren heb ik al een stevige tempoloop gedaan en hopelijk heb ik er vandaag niet te veel last van. Ik voel in ieder geval niets en heb er zin in.
De opwarming wordt meestal al vrij snel gelopen, voor mij toch. Ik ben toch goed op tijd en loop dus eerst enkele rondjes op de piste op een rustig tempo vooraleer de eigenlijke opwarming van 5K te starten. De cijfers liegen er niet om. Op het klein omloopje via de Kortrijsestraat en Schoolbergenstraat loop ik DRIE PR’s! En dit tijdens een opwarming!! Van een opwarming gesproken!
Teruggekomen op de piste wordt het schema nog eens uitgelegd. Het schema wordt telkens de avond voordien reeds online geplaatst. Het kan dus geen verrassing zijn. Vandaag staat het volgende op het programma: 4x600m -200mR, 4 heuvelsprintjes, telkens iets sneller, 4x400m-200mR en tenslotte 4x300m-100mR. Als snelheid worden de 600m gelopen aan 800m tempo en de 400m en 300m één seconde (per 100m) sneller.
Voor mij is het nog steeds moeilijk in te schatten wat mijn 800m-tempo is en daarom ik meestal samen met Jeroen. Vandaag vertrek ik net iets sneller moet daarom mijn training alleen verder afwerken. Op die manier moet ik zelf mijn tempo bepalen en zorgen dat ik niet te vlug tegen de fameuze muur bots. Tijdens het lopen kijk ik af en toe naar mijn horloge om de snelheid af te lezen, wetende dat dit slecht een indicatie is. Hoe snel ik exact gelopen heb, kan ik dus enkel na de training te weten komen door de gegevens goed te analyseren.
4 x 600m
Eerst komen de 600tjes. De eerste loop ik in 2’20” (=23″/100m), de tweede in 2’17”, de derde in 2’10” (=22″/100m) en de laatste eveneens in 2’10”. Bij de twee laatste ligt de hartslag de laatste 100m wel boven de 170 hs/min. Dit is toch al vrij hoog na een eerste deel van de training. Daarna volgen de heuvelsprintjes. Deze leg ik telkens iets sneller af. De hartslag op het einde bedraagt telkens iets hoger: 159, 164, 169, 174, net als de topsnelheid op het einde van de sprintjes, gaande van 16,5 tot 19 km/u.
4x 400m
Vervolgens keer ik terug naar de piste voor de kortere intervallen. Eerst komen de 4x400m. Het is de bedoeling deze 1″/100m sneller af te leggen dan de 600m, en deze had ik vrij snel afgelegd!? De eerste 400m leg ik toch af aan 1’20” als ik mijn horloge mag geloven, de tweede 1’21”, de derde lukt nog steeds binnen dezelfde tijd. Bij de laatste 400m zie ik een klein verval. De eerste 200m wordt afgelegd onder de 20″/100m terwijl de tweede helft maar gelopen wordt aan 21″/100m. En nu moeten de 300m nog komen!
3 x 300m
De laatste 300m-tjes probeer ik te lopen aan 20″/100m. De hartslag komt vlot boven de 170 hs/min te liggen. Tijdens de 100m rust zakt deze slechts tot 165 hs/min en bij de laatste 300m bereik ik zelfs de grens van de 180 hs/min. Is het hierdoor dat ik denk dat ik er al vier gelopen heb? Misschien. In ieder geval ga ik ervan uit dat ik de training afgewerkt heb en achteraf blijkt dat ik er eentje te weinig gedaan heb. In ieder geval ben ik blij dat ik de laatste 300m heb kunnen afwerken binnen de minuut, weliswaar gesteund door enkele jongeren die net voor mij liepen en die ik niet wou lossen.
Na meerdere rustige duurlopen en bij de eerste echte koude heb ik me toch laten verleiden om een snellere tempoloop te doen.
Afgelopen weekend heb ik een mooie duurloop afgelegd en op maandag, mede door mijn verjaardag, koos ik voor een dagje wellness, zonder lopen. Vandaag vertrek ik op het middaguur voor een loop tijdens mijn middagpauze. Om half twee staat er een meeting op mijn agenda en dan moet ik gegeten en gedoucht hebben. Onze traditionele toer ‘Sequoia’ is zeker haalbaar.
Zoals de laatste weken steeds het geval was, vertrek ik ook dit keer redelijk rustig. In de tunnel onder de Leuvense ring loop ik iets sneller, omdat er een fietser achter me aan komt en ik niet graag uitwijk over de trappen. Hierdoor heb ik te snel een hogere hartslag als ik terug ‘boven’ kom. Vanaf hier gaat het mis. Op de Finse piste blijf ik vlot doorlopen waardoor de hartslag nog iets hoger ligt. Na de Finse piste drijf ik de snelheid nog wat verder op. Hiermee ben ik definitief omgeschakeld van duur- naar tempoloop.
Vanaf het begin Dijlepad leg ik de snelheid nog wat hoger. De snelheid ligt dan boven de 14 km/u. Op een bepaald moment zie ik 4’12” min/km op mijn horloge staan en besef dan zeer goed dat dit het tempo is om een marathon sub 3 uur te lopen. Mijn hartslag kan ik aan deze snelheid niet onder de 160 hs/min houden en ik vrees dat deze nog gaat stijgen als ik zo blijf lopen.
Na het keerpunt krijg ik de wind van voren, letterlijk dan. Toch kan ik de snelheid aanhouden en omdat ik toch tegen de wind in moet lopen, komt de snelheid zelfs nog iets hoger te liggen. Met kilometers rond de 4′ min/km loop ik toch iets te snel. De hartslag liegt niet en bereikt de 170 hs/min-grens. Dit is niet heel lang vol te houden. Toch blijf ik dit lopen tot ik aan de Celestijnenlaan kom.
Vanaf hier gaat de pees er iets af en probeer ik aan een redelijk tempo verder te lopen.
Het is weekend en dan wordt er tijd gezocht voor een langere duurloop.
Vrijdagavond wordt er normaal ook gelopen met de collega’s van DCLA, maar door de indoor atletiekmeeting van zaterdag komt er niet van. Zaterdag staat de hele dag in teken van deze meeting. Na de meeting ben ik vlug iets gaan eten en volledig uitgeteld thuis gekomen. Niet veel later lag ik, gelijktijdig met de kids, in bed.
Na een onrustige nacht en een lang zondagontbijt maak ik mij toch klaar voor mijn duurloop. De thermometer blijft net positief en dus loop ik met lange broek, shirt en licht windvestje. De handschoenen mogen niet ontbreken; de muts laat ik wel thuis.
Ik start via de Bovenstraat en begin dus met een vrij zware helling. Hier ligt al mijn eerste uitdaging: hartslag laag houden, ondanks de bergop. Het lukt me zelfs om maar heel even boven de 140 hs/min uit te komen. Het grootste stuk blijf ik er wel degelijk onder. Tijdens het verdere verloop via de Houwaertstraat blijf ik mooi in de buurt van de 130 hs/min. Dit is echt wel wat ik wou.
De weg naar het kasteel van Horst en ook verder richting Holsbeek verloopt zoals gewenst. De hartslag blijft schommelen rond de 130 hs/min. Enkel op de stijgende stukken stijgt deze boven de 130. Aan deze snelheid (11,5 km/u) lopen over lange, bekende wegen is toch vrij eentonig. Soms vraag ik mij af of het niet beter was dat ik met muziek zou lopen. Gewone oortjes blijven niet in mijn oor zitten en dus moet ik gebruik maken van oortjes met beugel. Deze hebben dan weer meer last van windgeruis. Dus loop ik maar zonder muziek.
De kilometers tellen heel regelmatig op, steeds tussen de 5’00” en de 5’10” min/km. Vanaf km 20 wordt het moeilijker om de hartslag laag te houden en gaat deze eerder richting 140 hs/min. De laatste kilometers wordt het nog moeilijker om de hartslag laag te houden, zonder de snelheid te doen dalen. Moet ik nu trager lopen of mag de hartslag toenemen?
Toch ben ik tevreden van deze LSD. Hij was lang genoeg (meer dan 2u), hartslag zat goed (gemiddeld 134 hs/min) én ik kon zonder problemen de helling naar huis oplopen. Na de stress van de afgelopen dagen deed dit echt wel deugd.
