Over deze week kan ik heel kort zijn: nul, nada, niks gelopen.
De gevolgen van het omslaan van mijn voet tijdens de Linden Bosloop vorige vrijdag heeft meer schade berokkend dan gevreesd. Met deze week erbij heb ik nu al negen dagen geen loopschoenen aangehad, laat staan een meter gelopen.
Het fietsen gaat intussen wel redelijk. Naast de vijf dagen woon-werk-verkeer (wat amper fietsen kan genoemd worden) heb ik zaterdag een mooie fietstocht met de gravelbike afgelegd. Na een bezoekje aan de wedstrijd in Binkom fietste ik naar één van mijn favoriete plekjes: de lekdreef in Averbode. Na een heerlijk horentje met twee bollen ‘rum en rozijnen’ ging het verder via de de Demer naar Werchter. Na Werchter gaat het via Wespelaar richting Vaart waar een tweede, eigenlijk derde) stop echt wel nodig was. Na een drankje rond ik deze fietstocht af. met 84km op de teller.
Elke sporter zal nu zeggen dat het weer ideaal is. Het is niet te warm, geen regen, niet al te veel wind, kortom het is buiten perfect om te sporten.
Toch heb ik de afgelopen week meer op de hometrainer gezeten dan op mijn echte fiets. Het woon-werk traject is te kort om dit als sport te definiëren en bovendien is het parcours niet echt ideaal om wat sneller te fietsen. Op het fietspad gaat nog redelijk, ook al moet je goed oppassen ter hoogte van elke zijweg, maar in het stadscentrum is het helemaal al niet te doen en heb je daarenboven nog verkeerslichten waar je moet stoppen. Om dus echt een betere basis al fietsend op te bouwen, gebruik ik de mogelijkheden die de werkgever heeft voorzien. In de rijk uitgeruste fitnesszaal staan ook enkele hometrainers. Ik gebruik dan ook met veel plezier mijn lunchpauze (en zelfs iets meer) om me in het zweet te trappen.
Een hometrainer is helemaal geen vervanger van het fietsen, maar is eerder een toestel om wat cardiovasculaire oefeningen te doen. Omdat mijn fietsconditie en -spieren nog weinig weerstand hebben, is een sessie op een hometrainer nog een welgekomen training. Het vergt dan ook wat gewenning om een uur te “fietsen” zonder vooruit te komen. Tot enkele dagen geleden reed ik op de hometrainer zonder enige afleiding van muziek en/of beeld. Intussen gebruik ik mijn iPad wél en bekijk tijdens het fietsen naar een serie: Real Humans. Deze afleveringen duren een uur en zijn dus volledig uit te kijken tijdens een ritje. Wie weet probeer ik in één van de komende weken om eens twee afleveringen te fietsen. Mijn middagpauze is hiervoor wel te kort, maar na de diensturen is het ook niet verboden om eerst twee uur te fietsen alvorens naar huis te gaan. 🙂
Buiten fietsen is natuurlijk, net als lopen, veel plezanter. In mijn geval probeer ik voornamelijk aan mijn basis te werken en buiten op de fiets steek ik voorlopig nog te veel energie in het uitzoeken van parcours en moet ik nog veel gewenning opdoen zodat ik meer dan een uur kan blijven rijden, zonder ongemak aan polsen, achterwerk en zonder verloren te rijden. Maar, maak je maar geen zorgen, het komt er zeker van dat ik meer buiten fiets dan binnen.
Zoals je hier kon lezen, mag ik een tijdje niet meer lopen. Anderzijds zit ik toch niet helemaal stil. Sinds ik een nieuwe mountainbike (MTB) gekocht heb, maandag 15 juni, neem ik het fietsen iets serieuzer. Voorlopig zit ik aan een honderdtal kilometer per week. Dit is met een fiets zeker niet veel. Het is dan ook quasi enkel woon-werkverkeer en als je dicht bij je werk woont, tellen de kilometers niet echt op. Bovendien is er het nadeel dat fietsen met een rugzak niet echt aanspoort tot veel fietsen.
Het weer is de laatste weken gewoonweg prachtig. De laatste dagen is het eigenlijk té warm en dat maakt het nog zwaarder om met een normale rugzak te fietsen. Het niet-lopen blijft toch lastig om dragen. De optimist in mij moet ik nu zeggen dat ik al drie weken ver ben, halfweg dus, maar de andere ik antwoordt dan dat er nog drie weken zonder lopen volgen. Mijn volgende afspraak met de dokter is einde juli en als ik tot dan niet meer loop, zullen het dus nog vier weken zijn. Voorlopig moet ik mij dus bezig houden met fietsen.
Herendreef Heverlee
Afgelopen maandag heb ik dan toch eens gewaagd om wat meer boswerk te verrichten. Na het werk trek ik richting Heverlee en na het afzetten van mijn rugzak, duik ik via de Herendreef het Heverleebos in. Ik heb niet echt een parcours voor ogen, dus het wordt wat rondfietsen. De wegen liggen er vrij goed bij. Door gebrek aan wegenkennis, moet ik wel af en toe rechtsomkeer maken omdat niet alle boswegen goed bereidbaar zijn. In het midden van dit bos wordt een nieuw fietspad aangelegd en voorlopig zorgen keien ervoor dat het niet fietsbaar is. Na wat heen en weer rijden, kom ik eindelijk op een gekend punt, een punt waar ik al lopend meermaals ben gepasseerd. Ik beluit dan maar om het parcours via het depot van Meerdaal te fietsen. Als het lopend goed lukt, zal het al fietsend ook wel lukken. Eén ding is al snel duidelijk: fietsen gaat veel vlugger dan lopen. Alhoewel het niet altijd gemakkelijker is. Tijdens de afdaling ter hoogte van het Don Bosco-college moet ik door het afschuwelijk slechte wegdek toch wel enkele keren de billen dichtknijpen en de schokken opvangen. Toch kom ik vrij snel ter hoogte van het depot en draai ik rechts. Deze weg, die meestal vol plassen ligt, is nu helemaal droog en goed berijdbaar. Onderweg kom ik nog enkele vrouwen tegen die wat verloren gelopen waren, maar iets later kan ik weer rechts draaien richting de kapel van de Zoete Waters. Vanuit het lopen weet ik dat het hier heel dalend is: opletten dus.
Oud-Heverlee, Zoete Waters, kapel O.L.Vrouw van Steenbergen
Zoals wel vaker, na een afdaling volgt een beklimming. Het is dit keer niet anders. Deze beklimming via de Kapellendreef en Pragenstraat is dankzij het lopen geen onbekende. Het is wel de eerste keer dat ik deze met de fiets doe. Zonder echt te overdrijven probeer ik mijn krachten goed te doseren en het lukt me dus wel om niet stil te vallen, ook al moet mijn hart pompen aan 170 hs/min. Met een totaaltijd, volgens Strava, van 2’26” kom ik bij mijn eerste poging op een 30/240 plaats. Wetende dat ik de grote baan heel langzaam ben overgestoken, vind ik dit een mooie prestatie. In Heverlee neem ik even halt om een frietje te eten en daarna gaat het via de gewone weg richting huis.
Het heeft deugd gedaan en dat is toch wat telt.
Een eerste schuchtere poging tot mountainbiken is een feit. Vandaag heb ik mijn eerste ervaring opgedaan, van de laatste 15 jaar, in het offroad fietsen. Het was echt niets meer dan een poging.
Ondanks de regen van afgelopen nacht waren de paden droog en dus goed berijdbaar, althans voor een normaal geoefend rijder. Eigenlijk moet je zelfs niet geoefend zijn, de meeste onder jullie zijn hoogstwaarschijnlijk een veelvoud beter als ondergetekende. Jullie beseffen waarschijnlijk amper wat een newbie in het mountainbiken allemaal meemaakt tijdens zijn eerste rit. Hieronder een opsomming van enkele moeilijkheden die ik vandaag beleefd heb.
Allereerst beschik ik niet over deftige fietskledij. Om een eerste tochtje over wat bospaden te rijden heb je dat toch niet nodig, dus dat mag al geen bekommernis zijn. Gelukkig beschik ik wel over klikpedalen, type SPD en bijpassende schoenen zodat ik niet alleen goed vastzit, maar ook kan duwen én trekken aan die pedalen om overal op en door te geraken.
SHIMANO MTB PEDALEN SPD ZWART Onmiddellijk brengt me dit aan het tweede en misschien wel grootste probleem: die klikpedalen. Het was gelukkig niet de eerste keer dat ik met dergelijke pedalen fiets, maar echt ervaren durf ik mezelf toch nog niet noemen. Op plaatsen waar, door welke omstandigheden dan ook, je snelheid naar nul zakt, moet ik toch wel steun zoeken met mijn voeten naar de grond en daarvoor moet je ze dus wel eerst losmaken. Ook in het bos en tussen de weilanden zijn er meerdere redenen waarom mijn snelheid zo laag wordt. Deze hindernissen vormen dus een nieuwe categorie moeilijkheden. Sommige paden zijn zo smal dat ik er amper kan blijven fietsen en zodra je uit dat kleine spoor komt, is het moeilijk om toch rechtdoor te blijven fietsen en terug in dat spoor terecht te komen. Als je bovendien nog wandelaars met honden, die NIET aan de leiband hangen moet kruisen, wordt het echt wel heel moeilijk. Op dergelijke momenten zou een ‘echte’ mountainbiker gewoon rustig doorfietsen, terwijl ik te snel de grond opzoek. Gelukkig is dat allemaal goed verlopen en kon ik mijn weg verder zetten. Het is natuurlijk hét seizoen van het jaar waarop alles snel groeit, maar op sommige plaatsen kan je amper passeren en op die plaatsen had je dan liever een lange broek of een shirt met lange mouwen aangehad. Nu kan ik a.h.v. die rode strepen op benen en armen aan iedereen laten zien dat er dringend moet gesnoeid worden. Verder in het bos zijn de paden veel beter berijdbaar en kan je echt goed doorrijden. Het glooiend landschap rond de Chartreuzenberg is het ideaal decor om zowel hellingen als afdalingen te trainen. Aan hellingen zijn het enkel de spieren die moeten werken. De afdalingen zijn voor mij een grotere moeilijkheid. Ook al moet je er veel minder trappen, mijn hartslag gaat gewoonweg de hoogte in. Op afdalingen waar, voor mij, iets te veel bochten zijn lukt het nog wel, maar als die paden bezaaid zijn met boomwortels, wordt het toch veel moeilijker.
Mijn eerste ‘echte’ mountainbiketochtje sinds 2000 is vandaag een feit geworden. Een mans leert zijn hele leven bij, maar vandaag heb ik op 10km en 30 minuten toch wel heel veel geleerd.
Ervaring en training zijn in deze discipline toch wel de sleutel tot plezier.
