Ondanks de wedstrijd van gisteren, loop ik toch ook op maandag tijdens mijn middagpauze. Het zou eigenlijk een herstelloopje moeten worden en hoop dat ik samen met iemand kan blijven zodat ik niet onnodig ga versnellen.
De eerste collega’s zijn al vertrokken wanneer ik mij nog moet omkleden. Gelukkig blijft er nog iemand over waarmee ik kan samenlopen. Het omkleden gaat vlot, maar we zullen toch wel enkele minuten moeten goed maken als we de anderen willen inhalen.
We lopen relatief vlot, zonder echt te snel van start te gaan. Toch duurt het niet lang vooraleer we de twee vroege vogels te pakken hebben. Niet veel later loop ik met eentje van de vroegere vertrekkers iets sneller en houd zo mijn gemiddelde snelheid op peil. Als herstelloop kan dit zeker tellen. De snelheid blijft toch in de buurt van de 12 km/u liggen.
Ter hoogte van de studentenresidentie aan de expressweg hoor ik dat ik best wat doorloop. Ik trek vrij snel op en loop de volgende kilometer in 4’17”. Met nog een kleine versnelling, boven de 15 km/u, haal ik opnieuw de collega’s in die een iets kleiner toertje gelopen hebben. Opnieuw blijf ik bij hen. Ik wou eigenlijk heel rustig lopen, weet je nog?
Voorbij de tunnel voel ik me helemaal relaxed met een hartslag rond de 140 hs/min. Dit is toch wel een mooie loop geweest, met verschillende tempowissels, en dus een mooie voorbereiding om nog eens voluit te gaan op de Karmelietenberg. Tot op heden ben ik steeds blijven steken op 20s.
Juist op het moment dat ik wil versnellen, komt er een auto aan en moet ik inhouden. Onmiddellijk daarna versnel ik en loop maximaal de berg omhoog. Daarna moet ik wel rustig uitlopen tot aan het vertrekpunt.
Achteraf blijkt dat ik mijn snelste tijd gelopen heb: 19s en daarmee kom ik op een gedeelte eerste plaats.
