Na de marathon van Rotterdam van afgelopen zondag had ik toch enkele dagen nodig om te bekomen. De spieren hebben zowel op zondag als de dagen erna perfect hun dienst bewezen. Van stijfheid was helemaal geen sprake. Toch houd ik me aan een volledige rustperiode van 5 dagen.
Psychologisch had ik het iets moeilijker. Ik had voor mezelf een doel gesteld dat ik niet gehaald heb. Dat is balen en vereist een verklaring. Tot op vandaag is die verklaring er nog steeds niet. Wat wel duidelijk is, is dat ik een maag heb die extra aandacht verdient. Bij het minste verhoogd stressniveau, werkt dit lichaamsdeel niet meer zoals het hoort en daarmee moet ik echt rekening houden. Het probleem is dat een verhoogd stressniveau moeilijk te simuleren is.
Vandaag is het in ieder geval mijn wederoptreden. Het is niet alleen mijn eerste loopje sinds de extreme inspanning van vijf dagen geleden; het is eveneens het eerste contact met mijn trainingsvrienden van DCLA. Verscheidene keren heb ik mijn verhaal mogen doen.
Natuurlijk moet er ook gelopen worden. Sinds het zomerseizoen wordt er niet alleen een ander parcours gelopen. Er wordt bovendien op twee plaatsen gelopen. Eén groep loopt in Heverlee en één groep loopt in dezelfde omgeving als tijdens de winter. De zomertoer brengt ons eveneens naar Linden. Dit betekent meer dan voldoende hoogtemeters en bovendien vrij veel onverhard terrein.
Vandaag is het alvast mooi weer. De zon is al bijna de hele dag van de partij en ondanks er buien voorspeld zijn, zal het nog droog blijven tijdens onze duurloop. Er staat een fris briesje, maar desondanks duidt de thermometer toch op 15°C. Ik loop dus al zeker in short, maar kies toch voor een loopshirt met lang mouwen. Achteraf blijkt dat een gewoon t-shirt ook warm genoeg zou zijn.
Met de nodige schrik start ik toch met ‘mijn’ loopgroep zonder goed te weten of de marathon ook effectief helemaal verteerd is. De eerste kilometers verlopen alvast vlot. Daarna komen de eerste hellingen eraan. Het tempo ligt iets lager en ook deze beklimmingen verteer ik zonder noemenswaardige problemen. Ik kijk dan ook zelden naar mijn horloge. Als ik al kijk, is het omdat ik na een ‘piep’ nieuwsgierig ben hoe lang we over de laatste kilometer gedaan heb.
Ook na halfweg houd ik me gedeisd. Ik meng me zeker niet met de koplopers. Ik loop met veel plezier helemaal achteraan en merk dat ik zonder problemen vlot volg. Lopend probeer ik alle problemen met spieren en gewrichten tijdig te voelen. De rechter hamstring blijft het enige voelbare. Voorlopig blijft dit ‘probleem’ steeds voelbaar, maar beïnvloedt het mijn lopen quasi niet. Ik maak me er dan ook geen zorgen over. Voorzichtig blijven, is wel aangewezen.
Toch blijft ‘een marathon lopen’ door mijn hoofd spelen. Ondanks de zware inspanning die ik daarvoor moet leveren, kan ik amper wachten om deze uitdaging opnieuw aan te gaan.
