Het is vrijdag.
Het is de laatste dag van de werkweek.
Het is de dag met de minste kans op excuses om niet te lopen.
Om 12u, op het uur van de afspraak, “zonder meeting-request“, verschijnen er toch maar twee lopers op het appel, mezelf inbegrepen. Wie zei daar iets over weinig excuses?
Met twee vertrekken we aan ons traditioneel parcours van 8,75 km, door sommige “Sequioa” genoemd.
De eerste kilometer, binnen de stadsring, gaat ondanks de relatief grote drukte, vrij snel. Om met die snelheid te starten, zou ik me zelfs eerst moeten opwarmen. Na de tunnel (onder de ring) is het tempo wat gebroken, maar wordt er toch redelijk door gelopen. Ik had eigenlijk een rustige herstelloop in gedachte, maar hiervoor lag de snelheid iest te hoog. Van kilometer 2 tot 4 lag het tempo vrij stabiel en zakte mijn hartslag toch terug, tot net onder de 150 hs/m. In de tweede helft steeg deze laatste terug; eerst door de slecht beloopbare ondergrond, daarna door de iets hogere snelheid.
Tijdens de laatste kilometers zakte de hartslag terug naar de 150 om uiteindelijk af te sluiten op een gemiddelde hartslag van 151 hs/m bij een snelheid van 11,4 km/u.
Vanavond heb ik geen tijd meer om een tweede keer te lopen en voor het weekeinde zal het moeilijk worden om een gaatje te vinden.
